Psalms 137

1 By the rivers of Babylon, there, we sat down, yea we wept—when we remembered Zion:

Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

2 Upon the willows—in the midst thereof, hanged we our lyres:

En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

3 For, there, our captors asked of us words of song, and our plunderers—gladness, —Sing us of the songs of Zion!

Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

4 How shall we sing the song of Yahweh, on a foreign soil?

Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

5 If I forget thee, O Jerusalem, Let my right-hand forget:

Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

6 Let my tongue cleave to the roof of my mouth, if I do not remember thee! if I do not lift up Jerusalem above the head of mine own gladness.

Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

7 Remember, O Yahweh, against the sons of Edom, the day of Jerusalem, —how they continued to say—Overthrow! Overthrow! unto the foundation within it.

Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

8 O ruined daughter of Babylon, —how happy the man who shall repay thee thy dealing, wherewith thou didst deal with us!

En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

9 How happy the man who shall snatch away and dash thy children against the crag.

Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!