Psalms 105
1 Give ye thanks to Yahweh, Call upon his Name, Make known, among the peoples, his doings;
Þakkið Drottni fyrir öll hans undursamlegu verk og segið frá þeim meðal þjóðanna.
2 Sing ye to him, Make ye music to him, Speak ye of all his wonders.
Syngið fyrir hann, leikið fyrir hann og segið öllum frá máttarverkum hans.
3 Make your boast in his holy Name, Joyful be the heart of them who are seeking Yahweh.
Lofið og vegsamið hans heilaga nafn. Þið sem tilbiðjið Drottin, fagnið!
4 Search out Yahweh and his strength, Seek diligently his face at all times.
Leitið hans og máttar hans, og keppið eftir að kynnast honum!
5 Remember his wonders which he hath done, His portents, and the just decisions of his mouth.
Minnist dásemdarverkanna sem hann vann fyrir okkur, sína útvöldu þjóð,
6 O ye Seed of Abraham—his servants, Sons of Jacob—his chosen ones:
afkomendur Abrahams og Jakobs, þjóna hans. Munið þið hvernig hann útrýmdi óvinum okkar?
7 Yahweh himself, is our God, Through all the land, are his just decision.
Hann er Drottinn, Guð okkar. Elska hans blasir við hvar sem er í landinu.
8 He hath remembered, unto times age-abiding, his covenant, The word he commanded, to a thousand generations;
Þótt þúsund kynslóðir líði, þá gleymir hann ekki loforði sínu,
9 Which he solemnised with Abraham, and his oath, to Isaac;
sáttmála sínum við Abraham og Ísak.
10 And confirmed it unto Jacob for a statute, To Israel, as a covenant age-abiding;
Þennan sáttmála endurnýjaði hann við Jakob. Þetta er hans eilífi sáttmáli við Ísrael:
11 Saying, To thee, will I give the land of Canaan, As your inherited portion;
„Ég mun gefa ykkur Kanaansland að erfð.“
12 While as yet they were men easily counted, —A very few, and sojourners therein;
Þetta sagði hann meðan þeir voru enn fámennir, já mjög fáir, og bjuggu sem útlendingar í landinu.
13 And they wandered from nation to nation, From a kingdom, to another people.
Síðar dreifðust þeir meðal þjóðanna og hröktust úr einu landinu í annað.
14 He suffered no son of earth to oppress them, And reproved—for their sakes—[even] kings!
Samt leyfði hann engum að kúga þá og refsaði konungum sem það reyndu.
15 Ye may not touch mine Anointed ones, And, to my Prophets, may ye do no wrong.
„Snertið ekki við mínum útvöldu og gerið spámönnum mínum ekkert mein.“sagði hann.
16 Then called he a famine over the land, All the staff of bread, he brake;
Og hann lét hungursneyð koma yfir Kanaansland og allur matur gekk til þurrðar.
17 He sent before them a man, For a slave, was he sold—[even] Joseph;
Þá sendi hann Jósef í ánauð til Egyptalands, þjóð sinni til bjargar.
18 They forced, into a fetter, his foot, Into the iron, entered his soul;
Þeir hlekkjuðu hann og þjáðu,
19 Until the time when his word came to pass, Speech of Yahweh, proved him;
en Guð lét hann þola eldraunina og batt að lokum enda á fangavist hans.
20 The king sent, and set him free, One having dominion over peoples, yet loosed he his bonds;
Og faraó sendi eftir Jósef og lét hann lausan,
21 He appointed him lord to his household, And one having dominion over all he possessed;
og setti hann svo yfir allar eigur sínar.
22 That he might bind his rulers as he pleased, And, his elders, he might embue with wisdom.
Þá hafði Jósef vald til að fangelsa höfðingja og segja ráðgjöfum konungs til.
23 So Israel came into Egypt, And, Jacob, sojourned in the land of Ham;
Síðar kom Jakob (Ísrael) til Egyptalands og settist þar að með sonum sínum.
24 And he made his people exceeding fruitful, —And caused them to become stronger than their adversaries.
Þau ár fjölgaði Ísrael mjög, já svo mjög að þeir urðu fjölmennari en Egyptar, sem réðu landinu.
25 He let them turn their heart—To hate his people, To deal treacherously with his servants;
En Guð sneri hjörtum Egypta gegn Ísrael, þeir hötuðu þá og hnepptu í þrældóm.
26 He sent Moses his servant, Aaron, whom he had chosen.
Þá útvaldi Guð Móse sem fulltrúa sinn og Aron honum til hjálpar.
27 He set among them his threatening signs, And his wonders, in the land of Ham;
Hann gjörði tákn meðal Egypta og vakti þannig ótta hjá þeim.
28 He sent darkness, and made it dark, But they rebelled against his words;
Þeir fóru að skipun Drottins og hann sendi myrkur yfir landið,
29 He turned their waters into blood, And so caused their fish to die;
breytti ám og vötnum í blóð svo að fiskurinn dó.
30 Their land swarmed with frogs, In the chambers of their kings!
Þá kom flóðbylgja af froskum – þeir voru um allt, jafnvel í svefnherbergi konungs!
31 He spake, and there came in the gad-fly, Gnats, in all their bounds;
Að skipun Móse fylltist landið af mývargi og flugum.
32 He made their showers—hail, A fire flaming throughout their land;
Í stað regns dundi banvænt hagl yfir landið og eldingar skelfdu íbúana.
33 And he smote their vines, and their fig-trees, And brake in pieces the trees of their bounds;
Vínviður þeirra og fíkjutré drápust, féllu brotin til jarðar.
34 He spake—then came the swarming locust, —The devouring locust, and that without number;
Þá bauð hann engisprettum að naga allan grænan gróður
35 And devoured all the herbage in their land, And devoured the fruit of their ground.
og eyðileggja uppskeruna, – hvílík plága!
36 Then smote he every firstborn in their land, The beginning of all their strength;
Þá deyddi hann frumburðina, – elsta barn í hverri egypskri fjölskyldu – þar fór framtíðarvonin.
37 Thus brought he them forth, with silver and gold, Nor was there, throughout his tribes, one that faltered;
Og Drottinn leiddi sitt fólk heilu og höldnu út úr Egyptalandi, hlaðið gulli og silfri. Ekkert þeirra var veikt eða vanmáttugt.
38 Egypt rejoiced when they went out, For the dread of them had fallen upon them.
Og Egyptar voru því fegnastir þegar Ísraelsmenn héldu á brott, því að þeir óttuðust þá.
39 He spread out a cloud as a covering, And fire, to give light by night,
Um daga breiddi Guð út ský og hlífði þeim gegn brennheitri sólinni og um nætur lýsti hann þeim leiðina með eldstólpa.
40 They asked, and he brought in the quail, —And, with the bread of the heavens, he satisfied them;
Þeir báðu um kjöt og hann sendi þeim lynghænsni og brauð gaf hann þeim – manna, brauð frá himni.
41 He opened the rock, and there gushed forth waters, They flowed along, through parched places, as a river;
Hann opnaði klettinn og vatnið spratt fram og varð að læk í eyðimörkinni.
42 For he remembered his holy word, With Abraham his servant.
Hann minntist loforðs síns til Abrahams, þjóns síns,
43 Thus brought he forth his people with gladness, —With shouts of triumph, his chosen ones;
og leiddi sitt útvalda fólk fagnandi út úr Egyptalandi.
44 And gave them, the lands of the nations, And, of the toil of the peoples, took they possession:
Og hann gaf þeim lönd heiðingjanna, sem stóðu í fullum blóma með þroskaða uppskeru og þeir átu það sem aðrir höfðu sáð til.
45 In order that they might observe his statutes, And, over his laws, might keep watch, Praise ye Yah.
Allt skyldi þetta hvetja Ísrael til trúfesti og hlýðni við lög Drottins. Hallelúja!
