Matthew 8
1 And when he came down from the mountain, there followed him large multitudes.
യദാ സ പർവ്വതാദ് അവാരോഹത് തദാ ബഹവോ മാനവാസ്തത്പശ്ചാദ് വവ്രജുഃ|
2 And lo! a leper, coming near, began to bow down to him saying, —Lord! if thou be willing, thou canst cleanse me.
ഏകഃ കുഷ്ഠവാൻ ആഗത്യ തം പ്രണമ്യ ബഭാഷേ, ഹേ പ്രഭോ, യദി ഭവാൻ സംമന്യതേ, തർഹി മാം നിരാമയം കർത്തും ശക്നോതി|
3 And, stretching forth the hand, he touched him, saying, —I am willing, be cleansed! And, straightway, cleansed was his leprosy.
തതോ യീശുഃ കരം പ്രസാര്യ്യ തസ്യാങ്ഗം സ്പൃശൻ വ്യാജഹാര, സമ്മന്യേഽഹം ത്വം നിരാമയോ ഭവ; തേന സ തത്ക്ഷണാത് കുഷ്ഠേനാമോചി|
4 And Jesus saith unto him, Mind! tell, no one, —but withdraw, thyself, shew to the priest, and offer the gift which Moses directed, for a witness unto them.
തതോ യീശുസ്തം ജഗാദ, അവധേഹി കഥാമേതാം കശ്ചിദപി മാ ബ്രൂഹി, കിന്തു യാജകസ്യ സന്നിധിം ഗത്വാ സ്വാത്മാനം ദർശയ മനുജേഭ്യോ നിജനിരാമയത്വം പ്രമാണയിതും മൂസാനിരൂപിതം ദ്രവ്യമ് ഉത്സൃജ ച|
5 And, when he entered into Capernaum, there came near unto him a centurion, beseeching him,
തദനന്തരം യീശുനാ കഫർനാഹൂമ്നാമനി നഗരേ പ്രവിഷ്ടേ കശ്ചിത് ശതസേനാപതിസ്തത്സമീപമ് ആഗത്യ വിനീയ ബഭാഷേ,
6 and saying, Lord! my servant, is laid prostrate in the house, a paralytic, fearfully tortured.
ഹേ പ്രഭോ, മദീയ ഏകോ ദാസഃ പക്ഷാഘാതവ്യാധിനാ ഭൃശം വ്യഥിതഃ, സതു ശയനീയ ആസ്തേ|
7 He saith unto him, I, will come and cure him.
തദാനീം യീശുസ്തസ്മൈ കഥിതവാൻ, അഹം ഗത്വാ തം നിരാമയം കരിഷ്യാമി|
8 But the centurion, answering, said, Lord! I am of no consideration, that, under my roof, thou shouldest enter, —but, only say with a word, and healed shall be my servant.
തതഃ സ ശതസേനാപതിഃ പ്രത്യവദത്, ഹേ പ്രഭോ, ഭവാൻ യത് മമ ഗേഹമധ്യം യാതി തദ്യോഗ്യഭാജനം നാഹമസ്മി; വാങ്മാത്രമ് ആദിശതു, തേനൈവ മമ ദാസോ നിരാമയോ ഭവിഷ്യതി|
9 For, I also, am a man [set] under authority, having under myself, soldiers, —and I say to this one, Go! and he goeth, and to another, Come! and he cometh, and, to my servant, Do this! and he doeth it.
യതോ മയി പരനിധ്നേഽപി മമ നിദേശവശ്യാഃ കതി കതി സേനാഃ സന്തി, തത ഏകസ്മിൻ യാഹീത്യുക്തേ സ യാതി, തദന്യസ്മിൻ ഏഹീത്യുക്തേ സ ആയാതി, തഥാ മമ നിജദാസേ കർമ്മൈതത് കുർവ്വിത്യുക്തേ സ തത് കരോതി|
10 Now Jesus, hearing, marveled, and said to them that followed, —Verily, I say unto you, With no one in Israel, such faith as this, have I found.
തദാനീം യീശുസ്തസ്യൈതത് വചോ നിശമ്യ വിസ്മയാപന്നോഽഭൂത്; നിജപശ്ചാദ്ഗാമിനോ മാനവാൻ അവോച്ച, യുഷ്മാൻ തഥ്യം വച്മി, ഇസ്രായേലീയലോകാനാം മധ്യേഽപി നൈതാദൃശോ വിശ്വാസോ മയാ പ്രാപ്തഃ|
11 But I say unto you, Many from east and west, will have come, and shall recline with Abraham and Isaac and Jacob, in the kingdom of the heavens;
അന്യച്ചാഹം യുഷ്മാൻ വദാമി, ബഹവഃ പൂർവ്വസ്യാഃ പശ്ചിമായാശ്ച ദിശ ആഗത്യ ഇബ്രാഹീമാ ഇസ്ഹാകാ യാകൂബാ ച സാകമ് മിലിത്വാ സമുപവേക്ഷ്യന്തി;
12 Whereas, the sons of the kingdom, shall be cast forth into the darkness outside, —There, will be wailing and gnashing of teeth.
കിന്തു യത്ര സ്ഥാനേ രോദനദന്തഘർഷണേ ഭവതസ്തസ്മിൻ ബഹിർഭൂതതമിസ്രേ രാജ്യസ്യ സന്താനാ നിക്ഷേസ്യന്തേ|
13 And Jesus said unto the centurion, Withdraw! and, as thou hast believed, be it done for thee. And healed was the servant in that hour.
തതഃ പരം യീശുസ്തം ശതസേനാപതിം ജഗാദ, യാഹി, തവ പ്രതീത്യനുസാരതോ മങ്ഗലം ഭൂയാത്; തദാ തസ്മിന്നേവ ദണ്ഡേ തദീയദാസോ നിരാമയോ ബഭൂവ|
14 And Jesus, coming into the house of Peter, saw his mother-in-law laid prostrate and in a fever,
അനന്തരം യീശുഃ പിതരസ്യ ഗേഹമുപസ്ഥായ ജ്വരേണ പീഡിതാം ശയനീയസ്ഥിതാം തസ്യ ശ്വശ്രൂം വീക്ഷാഞ്ചക്രേ|
15 and he touched her hand, and the fever left her, —and she arose, and began ministering unto him.
തതസ്തേന തസ്യാഃ കരസ്യ സ്പൃഷ്ടതവാത് ജ്വരസ്താം തത്യാജ, തദാ സാ സമുത്ഥായ താൻ സിഷേവേ|
16 But, when, evening, came, they brought unto him many demonized, —and he cast out the spirits with a word, and, all who were sick, he cured:
അനന്തരം സന്ധ്യായാം സത്യാം ബഹുശോ ഭൂതഗ്രസ്തമനുജാൻ തസ്യ സമീപമ് ആനിന്യുഃ സ ച വാക്യേന ഭൂതാൻ ത്യാജയാമാസ, സർവ്വപ്രകാരപീഡിതജനാംശ്ച നിരാമയാൻ ചകാര;
17 that it might be fulfilled, which was spoken through Isaiah the prophet, saying, —Himself, our weaknesses, took, and, diseases, bare.
തസ്മാത്, സർവ്വാ ദുർബ്ബലതാസ്മാകം തേനൈവ പരിധാരിതാ| അസ്മാകം സകലം വ്യാധിം സഏവ സംഗൃഹീതവാൻ| യദേതദ്വചനം യിശയിയഭവിഷ്യദ്വാദിനോക്തമാസീത്, തത്തദാ സഫലമഭവത്|
18 Now Jesus, seeing a multitude about him, gave orders to depart unto the other side.
അനന്തരം യീശുശ്ചതുർദിക്ഷു ജനനിവഹം വിലോക്യ തടിന്യാഃ പാരം യാതും ശിഷ്യാൻ ആദിദേശ|
19 And a certain scribe, coming near, said unto him, —Teacher; I will follow thee, whithersoever Thou goest.
തദാനീമ് ഏക ഉപാധ്യായ ആഗത്യ കഥിതവാൻ, ഹേ ഗുരോ, ഭവാൻ യത്ര യാസ്യതി തത്രാഹമപി ഭവതഃ പശ്ചാദ് യാസ്യാമി|
20 And Jesus saith unto him: The foxes, have, dens, and, the birds of the heavens, nests, —but, the Son of Man, hath not where, his head he may recline.
തതോ യീശു ർജഗാദ, ക്രോഷ്ടുഃ സ്ഥാതും സ്ഥാനം വിദ്യതേ, വിഹായസോ വിഹങ്ഗമാനാം നീഡാനി ച സന്തി; കിന്തു മനുഷ്യപുത്രസ്യ ശിരഃ സ്ഥാപയിതും സ്ഥാനം ന വിദ്യതേ|
21 And, another of the disciples, saith unto him, —Lord! suffer me, first, to depart, and bury my father.
അനന്തരമ് അപര ഏകഃ ശിഷ്യസ്തം ബഭാഷേ, ഹേ പ്രഭോ, പ്രഥമതോ മമ പിതരം ശ്മശാനേ നിധാതും ഗമനാർഥം മാമ് അനുമന്യസ്വ|
22 But, Jesus, saith unto him, —Be following me, and leave, the dead, to bury, their own dead.
തതോ യീശുരുക്തവാൻ മൃതാ മൃതാൻ ശ്മശാനേ നിദധതു, ത്വം മമ പശ്ചാദ് ആഗച്ഛ|
23 And, when he, entered, into a boat, his disciples followed him.
അനന്തരം തസ്മിൻ നാവമാരൂഢേ തസ്യ ശിഷ്യാസ്തത്പശ്ചാത് ജഗ്മുഃ|
24 And lo! a great squall, arose in the sea, so that, the boat, was being covered, by the waves, —but, he, was sleeping.
പശ്ചാത് സാഗരസ്യ മധ്യം തേഷു ഗതേഷു താദൃശഃ പ്രബലോ ഝഞ്ഭ്ശനില ഉദതിഷ്ഠത്, യേന മഹാതരങ്ഗ ഉത്ഥായ തരണിം ഛാദിതവാൻ, കിന്തു സ നിദ്രിത ആസീത്|
25 And, coming near, they aroused him, saying, Master! save, we perish!
തദാ ശിഷ്യാ ആഗത്യ തസ്യ നിദ്രാഭങ്ഗം കൃത്വാ കഥയാമാസുഃ, ഹേ പ്രഭോ, വയം മ്രിയാമഹേ, ഭവാൻ അസ്മാകം പ്രാണാൻ രക്ഷതു|
26 And he saith unto them, Why, are ye, fearful, little of faith? Then, aroused, he rebuked the winds and the sea, —and it became a great calm.
തദാ സ താൻ ഉക്തവാൻ, ഹേ അൽപവിശ്വാസിനോ യൂയം കുതോ വിഭീഥ? തതഃ സ ഉത്ഥായ വാതം സാഗരഞ്ച തർജയാമാസ, തതോ നിർവ്വാതമഭവത്|
27 But, the men, marveled, saying, Whence is this one, —that, both the winds and the sea, unto him, give ear?
അപരം മനുജാ വിസ്മയം വിലോക്യ കഥയാമാസുഃ, അഹോ വാതസരിത്പതീ അസ്യ കിമാജ്ഞാഗ്രാഹിണൗ? കീദൃശോഽയം മാനവഃ|
28 And, when he, came, unto the other side, into the country of the Gadarenes, there met him, two men demonized, out of the tombs, coming forth, —fierce exceedingly, so that no one could pass that way;
അനന്തരം സ പാരം ഗത്വാ ഗിദേരീയദേശമ് ഉപസ്ഥിതവാൻ; തദാ ദ്വൗ ഭൂതഗ്രസ്തമനുജൗ ശ്മശാനസ്ഥാനാദ് ബഹി ർഭൂത്വാ തം സാക്ഷാത് കൃതവന്തൗ, താവേതാദൃശൗ പ്രചണ്ഡാവാസ്താം യത് തേന സ്ഥാനേന കോപി യാതും നാശക്നോത്|
29 and lo! they cried aloud, saying, What have we in common with thee, O Son of God? Hast thou come hither, before the right time, to torment us?
താവുചൈഃ കഥയാമാസതുഃ, ഹേ ഈശ്വരസ്യ സൂനോ യീശോ, ത്വയാ സാകമ് ആവയോഃ കഃ സമ്ബന്ധഃ? നിരൂപിതകാലാത് പ്രാഗേവ കിമാവാഭ്യാം യാതനാം ദാതുമ് അത്രാഗതോസി?
30 Now there was, far from them, a herd of many swine, feeding;
തദാനീം താഭ്യാം കിഞ്ചിദ് ദൂരേ വരാഹാണാമ് ഏകോ മഹാവ്രജോഽചരത്|
31 and, the demons, began to beseech him, saying, If thou dost cast us out, send us away, into the herd of swine.
തതോ ഭൂതൗ തൗ തസ്യാന്തികേ വിനീയ കഥയാമാസതുഃ, യദ്യാവാം ത്യാജയസി, തർഹി വരാഹാണാം മധ്യേവ്രജമ് ആവാം പ്രേരയ|
32 And he said unto them, Withdraw! So, they, going out, departed into the swine, —and lo! all the herd rushed down the cliff, into the sea, and died in the waters.
തദാ യീശുരവദത് യാതം, അനന്തരം തൗ യദാ മനുജൗ വിഹായ വരാഹാൻ ആശ്രിതവന്തൗ, തദാ തേ സർവ്വേ വരാഹാ ഉച്ചസ്ഥാനാത് മഹാജവേന ധാവന്തഃ സാഗരീയതോയേ മജ്ജന്തോ മമ്രുഃ|
33 And, they who were feeding them, fled, —and, departing into the city, reported all things, and what concerned them who had been demonized.
തതോ വരാഹരക്ഷകാഃ പലായമാനാ മധ്യേനഗരം തൗ ഭൂതഗ്രസ്തൗ പ്രതി യദ്യദ് അഘടത, താഃ സർവ്വവാർത്താ അവദൻ|
34 And lo! all the city, came out to meet Jesus, —and, seeing him, they besought that he would pass on from their bounds.
തതോ നാഗരികാഃ സർവ്വേ മനുജാ യീശും സാക്ഷാത് കർത്തും ബഹിരായാതാഃ തഞ്ച വിലോക്യ പ്രാർഥയാഞ്ചക്രിരേ ഭവാൻ അസ്മാകം സീമാതോ യാതു|
