Luke 23
1 And one and all the throng of them, arising, led him unto Pilate.
ตต: สภาสฺถา: สรฺวฺวโลกา อุตฺถาย ตํ ปีลาตสมฺมุขํ นีตฺวาโปฺรทฺย วกฺตุมาเรภิเร,
2 And they began to accuse him, saying—This one, found we, perverting our nation, and forbidding to give, tribute unto Caesar, —and affirming himself to be, an anointed king.
สฺวมภิษิกฺตํ ราชานํ วทนฺตํ ไกมรราชาย กรทานํ นิเษธนฺตํ ราชฺยวิปรฺยฺยยํ กุรฺตฺตุํ ปฺรวรฺตฺตมานมฺ เอน ปฺราปฺตา วยํฯ
3 And, Pilate, questioned him, saying—Art, thou, the king of the Jews? And, he, answering him, said—Thou, sayest.
ตทา ปีลาตสฺตํ ปฺฤษฺฏวานฺ ตฺวํ กึ ยิหูทียานำ ราชา? ส ปฺรตฺยุวาจ ตฺวํ สตฺยมุกฺตวานฺฯ
4 And, Pilate, said unto the High-priests and the multitudes, Nothing, find I, worthy of blame, in this man.
ตทา ปีลาต: ปฺรธานยาชกาทิโลกานฺ ชคาทฺ, อหเมตสฺย กมปฺยปราธํ นาปฺตวานฺฯ
5 But, they, began to be urgent, saying—He is stirring up the people, teaching along all Judaea, even beginning from Galilee unto this place.
ตตเสฺต ปุน: สาหมิโน ภูตฺวาวทนฺ, เอษ คาลีล เอตตฺสฺถานปรฺยฺยนฺเต สรฺวฺวสฺมินฺ ยิหูทาเทเศ สรฺวฺวาโลฺลกานุปทิศฺย กุปฺรวฺฤตฺตึ คฺราหีตวานฺฯ
6 Now, Pilate, hearing [that], questioned whether the man was, a Galilaean.
ตทา ปีลาโต คาลีลปฺรเทศสฺย นาม ศฺรุตฺวา ปปฺรจฺฉ, กิมยํ คาลีลีโย โลก: ?
7 And, getting to know that he was of the jurisdiction of Herod, he sent him back unto Herod, he also, being in Jerusalem in these days.
ตต: ส คาลีลฺปฺรเทศียเหโรทฺราชสฺย ตทา สฺถิเตสฺตสฺย สมีเป ยีศุํ เปฺรษยามาสฯ
8 And, Herod, seeing Jesus, rejoiced exceedingly; for he had been, a considerable number of times, wishing to see him, —because he had heard concerning him, and was hoping, some sign, to behold, by him, brought to pass.
ตทา เหโรทฺ ยีศุํ วิโลกฺย สนฺตุโตษ, ยต: ส ตสฺย พหุวฺฤตฺตานฺตศฺรวณาตฺ ตสฺย กิญิจทาศฺจรฺยฺยกรฺมฺม ปศฺยติ อิตฺยาศำ กฺฤตฺวา พหุกาลมารภฺย ตํ ทฺรษฺฏุํ ปฺรยาสํ กฺฤตวานฺฯ
9 And he went on to question him in a good many words; but, he, answered him, nothing.
ตสฺมาตฺ ตํ พหุกถา: ปปฺรจฺฉ กินฺตุ ส ตสฺย กสฺยาปิ วากฺยสฺย ปฺรตฺยุตฺตรํ โนวาจฯ
10 And the High-priests and the Scribes stood vehemently accusing him.
อถ ปฺรธานยาชกา อธฺยาปกาศฺจ โปฺรตฺติษฺฐนฺต: สาหเสน ตมปวทิตุํ ปฺราเรภิเรฯ
11 And Herod with his soldiery, having set him at nought, and mocked him, threw about him a gorgeous robe, and sent him back unto Pilate.
เหโรทฺ ตสฺย เสนาคณศฺจ ตมวชฺญาย อุปหาสเตฺวน ราชวสฺตฺรํ ปริธาปฺย ปุน: ปีลาตํ ปฺรติ ตํ ปฺราหิโณตฺฯ
12 And they became friends—both Herod and Pilate—on the self-same day, one with another; for they had previously been at enmity between themselves.
ปูรฺวฺวํ เหโรทฺปีลาตโย: ปรสฺปรํ ไวรภาว อาสีตฺ กินฺตุ ตทฺทิเน ทฺวโย เรฺมลนํ ชาตมฺฯ
13 And, Pilate, calling together the High-priests, and the Rulers, and the people,
ปศฺจาตฺ ปีลาต: ปฺรธานยาชกานฺ ศาสกานฺ โลกำศฺจ ยุคปทาหูย พภาเษ,
14 said unto them—Ye brought unto me this man, as one turning away the people, and lo! I, in your presence, examining him, found, nothing, in this man worthy of blame, in respect of the things whereof ye were making accusation against him.
ราชฺยวิปรฺยฺยยการโกยมฺ อิตฺยุกฺตฺวา มนุษฺยเมนํ มม นิกฏมาไนษฺฏ กินฺตุ ปศฺยต ยุษฺมากํ สมกฺษมฺ อสฺย วิจารํ กฺฤตฺวาปิ โปฺรกฺตาปวาทานุรูเปณาสฺย โกปฺยปราธ: สปฺรมาโณ น ชาต: ,
15 Nay! nor Herod; for he hath sent him back unto you, —and lo! nothing worthy of death, hath been done by him.
ยูยญฺจ เหโรท: สนฺนิเธา เปฺรษิตา มยา ตตฺราสฺย โกปฺยปราธเสฺตนาปิ น ปฺราปฺต: ฯ ปศฺยตาเนน วธเหตุกํ กิมปิ นาปราทฺธํฯ
16 So, then, chastising him, I will release him.
ตสฺมาเทนํ ตาฑยิตฺวา วิหาสฺยามิฯ
ตโตฺรตฺสเว เตษาเมโก โมจยิตวฺย: ฯ
18 But they cried aloud, with the whole throng, saying—Away with this man! and release unto us Barabbas: —
อิติ เหโตเสฺต โปฺรจฺไจเรกทา โปฺรจุ: , เอนํ ทูรีกฺฤตฺย พรพฺพานามานํ โมจยฯ
19 who indeed, because of a certain revolt which had occurred in the city, and of murder, had been thrown into prison.
ส พรพฺพา นคร อุปปฺลววธาปราธาภฺยำ การายำ พทฺธ อาสีตฺฯ
20 Again, however, Pilate, called out unto them, wishing to release Jesus.
กินฺตุ ปีลาโต ยีศุํ โมจยิตุํ วาญฺฉนฺ ปุนสฺตานุวาจฯ
21 But, they, called out in return, saying—Crucify! crucify him!
ตถาเปฺยนํ กฺรุเศ วฺยธ กฺรุเศ วฺยเธติ วทนฺตเสฺต รุรุวุ: ฯ
22 But, he, the third time, said unto them—Why! what base thing hath this man done? Nothing worthy of death, found I in him. Chastising him, then, I will release him!
ตต: ส ตฺฤตียวารํ ชคาท กุต: ? ส กึ กรฺมฺม กฺฤตวานฺ? นาหมสฺย กมปิ วธาปราธํ ปฺราปฺต: เกวลํ ตาฑยิตฺวามุํ ตฺยชามิฯ
23 But they became urgent with loud voices, claiming to have him crucified; and their voices began to prevail.
ตถาปิ เต ปุนเรนํ กฺรุเศ วฺยธ อิตฺยุกฺตฺวา โปฺรจฺไจรฺทฺฤฒํ ปฺรารฺถยาญฺจกฺริเร;
24 And, Pilate, consented, that their request should be granted;
ตต: ปฺรธานยาชกาทีนำ กลรเว ปฺรพเล สติ เตษำ ปฺรารฺถนารูปํ กรฺตฺตุํ ปีลาต อาทิเทศฯ
25 and released him who, for revolt and murder, had been cast into prison, whom they claimed, —whereas, Jesus, delivered he up unto their will.
ราชโทฺรหวธโยรปราเธน การาสฺถํ ยํ ชนํ เต ยยาจิเร ตํ โมจยิตฺวา ยีศุํ เตษามิจฺฉายำ สมารฺปยตฺฯ
26 And, as they led him away, they laid hold of a certain Simon, a Cyrenian, coming from the country, —they laid on him the cross, that he might bear it after Jesus.
อถ เต ยีศุํ คฺฤหีตฺวา ยานฺติ, เอตรฺหิ คฺรามาทาคตํ ศิโมนนามานํ กุรีณียํ ชนํ ธฺฤตฺวา ยีโศ: ปศฺจานฺเนตุํ ตสฺย สฺกนฺเธ กฺรุศมรฺปยามาสุ: ฯ
27 And there was following him a great throng of the people, and of women, who were smiting themselves and lamenting him.
ตโต โลการณฺยมเธฺย พหุสฺตฺริโย รุทโตฺย วิลปนฺตฺยศฺจ ยีโศ: ปศฺจาทฺ ยยุ: ฯ
28 But, turning towards them, Jesus said—Daughters of Jerusalem! Do not weep for me; but, for yourselves, be weeping, and for your children.
กินฺตุ ส วฺยาฆุฏฺย ตา อุวาจ, เห ยิรูศาลโม นารฺโยฺย ยุยํ มทรฺถํ น รุทิตฺวา สฺวารฺถํ สฺวาปตฺยารฺถญฺจ รุทิติ;
29 For lo! days are coming, in which they will say—Happy the barren! even the wombs that never bare, and the breasts that never gave suck.
ปศฺยต ย: กทาปิ ครฺภวโตฺย นาภวนฺ สฺตนฺยญฺจ นาปายยนฺ ตาทฺฤศี รฺวนฺธฺยา ยทา ธนฺยา วกฺษฺยนฺติ ส กาล อายาติฯ
30 Then, will they begin to say—unto the mountains, Fall upon us! and unto the hills, Cover us!
ตทา เห ไศลา อสฺมากมุปริ ปตต, เห อุปไศลา อสฺมานาจฺฉาทยต กถามีทฺฤศีํ โลกา วกฺษฺยนฺติฯ
31 Because if, in moist wood, these things, they are doing, —in, the dry, what shall happen?
ยต: สเตชสิ ศาขินิ เจเทตทฺ ฆฏเต ตรฺหิ ศุษฺกศาขินิ กึ น ฆฏิษฺยเต?
32 And there were being led, two other evil-doers also, to be lifted up.
ตทา เต หนฺตุํ ทฺวาวปราธิเนา เตน สารฺทฺธํ นินฺยุ: ฯ
33 And, when they came into the place which was called Skull, there, they crucified him; and the evil-doers, one indeed on the right hand, and the other on the left.
อปรํ ศิร: กปาลนามกสฺถานํ ปฺราปฺย ตํ กฺรุเศ วิวิธุ: ; ตทฺทฺวโยรปราธิโนเรกํ ตสฺย ทกฺษิโณ ตทนฺยํ วาเม กฺรุเศ วิวิธุ: ฯ
34 But, Jesus, was saying—Father! forgive them; for they know not what they do. And, when they were parting his garments, they cast lots.
ตทา ยีศุรกถยตฺ, เห ปิตเรตานฺ กฺษมสฺว ยต เอเต ยตฺ กรฺมฺม กุรฺวฺวนฺติ ตนฺ น วิทุ: ; ปศฺจาตฺเต คุฏิกาปาตํ กฺฤตฺวา ตสฺย วสฺตฺราณิ วิภชฺย ชคฺฤหุ: ฯ
35 And the people were standing, looking on. But the rulers were sneering, saying—Others, he saved, let him save himself, —if, this, is, the Christ of God, the Chosen.
ตตฺร โลกสํฆสฺติษฺฐนฺ ททรฺศ; เต เตษำ ศาสกาศฺจ ตมุปหสฺย ชคทุ: , เอษ อิตรานฺ รกฺษิตวานฺ ยทีศฺวเรณาภิรุจิโต 'ภิษิกฺตสฺตฺราตา ภวติ ตรฺหิ สฺวมธุนา รกฺษตุฯ
36 Moreover the soldiers also mocked him, —coming near, offering, vinegar, unto him,
ตทนฺย: เสนาคณา เอตฺย ตไสฺม อมฺลรสํ ทตฺวา ปริหสฺย โปฺรวาจ,
37 and saying—If, thou, art the King of the Jews, save thyself.
เจตฺตฺวํ ยิหูทียานำ ราชาสิ ตรฺหิ สฺวํ รกฺษฯ
38 Now there was an inscription also, over him—THE KING OF THE JEWS, THIS!
ยิหูทียานำ ราเชติ วากฺยํ ยูนานียโรมีเยพฺรียากฺษไร รฺลิขิตํ ตจฺฉิรส อูรฺทฺเธฺว'สฺถาปฺยตฯ
39 And, one of the suspended evil-doers, began to defame him—Art not, thou, the Christ? Save thyself and us!
ตโทภยปารฺศฺวโย รฺวิทฺเธา ยาวปราธิเนา ตโยเรกสฺตํ วินินฺทฺย พภาเษ, เจตฺตฺวมฺ อภิษิกฺโตสิ ตรฺหิ สฺวมาวาญฺจ รกฺษฯ
40 But the other, answering, rebuked him, and said—Neither fearest, thou, God, in that thou art, in the same judgment?
กินฺตฺวนฺยสฺตํ ตรฺชยิตฺวาวทตฺ, อีศฺวราตฺตว กิญฺจิทปิ ภยํ นาสฺติ กึ? ตฺวมปิ สมานทณฺโฑสิ,
41 And, we, indeed, justly, —for, things worthy of what we have done, are we duly receiving, but, this man, nothing amiss, hath done.
โยคฺยปาเตฺร อาวำ สฺวสฺวกรฺมฺมณำ สมุจิตผลํ ปฺราปฺนุว: กินฺตฺวเนน กิมปิ นาปราทฺธํฯ
42 And he went on to say—Jesus! remember me, whensoever thou shalt come into thy kingdom.
อถ ส ยีศุํ ชคาท เห ปฺรเภ ภวานฺ สฺวราชฺยปฺรเวศกาเล มำ สฺมรตุฯ
43 And he said unto him—Verily, I say unto thee this day: With me, shalt thou be in Paradise.
ตทา ยีศุ: กถิตวานฺ ตฺวำ ยถารฺถํ วทามิ ตฺวมไทฺยว มยา สารฺทฺธํ ปรโลกสฺย สุขสฺถานํ ปฺราปฺสฺยสิฯ
44 And it was already about the sixth hour, and, darkness, came upon the whole land, until the ninth hour, —
อปรญฺจ ทฺวิตียยามาตฺ ตฺฤตียยามปรฺยฺยนฺตํ รเวเสฺตชโสนฺตรฺหิตตฺวาตฺ สรฺวฺวเทโศ'นฺธกาเรณาวฺฤโต
45 the sun failing; and the veil of the temple was rent in the midst.
มนฺทิรสฺย ยวนิกา จ ฉิทฺยมานา ทฺวิธา พภูวฯ
46 And, calling out with a loud voice, Jesus said—Father! into thy hands, I commend my spirit. And, this, saying, he ceased to breathe.
ตโต ยีศุรุจฺไจรุวาจ, เห ปิต รฺมมาตฺมานํ ตว กเร สมรฺปเย, อิตฺยุกฺตฺวา ส ปฺราณานฺ ชเหาฯ
47 And the centurion, beholding that which came to pass, began to glorify God, saying—In very deed, this man, was, righteous.
ตไทตา ฆฏนา ทฺฤษฺฏฺวา ศตเสนาปติรีศฺวรํ ธนฺยมุกฺตฺวา กถิตวานฺ อยํ นิตานฺตํ สาธุมนุษฺย อาสีตฺฯ
48 And, all the multitudes who had been drawn together unto this spectacle, having looked upon the things that came to pass, smiting their breasts, began to return.
อถ ยาวนฺโต โลกา ทฺรษฺฏุมฺ อาคตาเสฺต ตา ฆฏนา ทฺฤษฺฏฺวา วกฺษ: สุ กราฆาตํ กฺฤตฺวา วฺยาจุฏฺย คตา: ฯ
49 But all they who were acquainted with him, were standing afar off, women also who had followed with him from Galilee, —beholding these things.
ยีโศ รฺชฺญาตโย ยา ยา โยษิตศฺจ คาลีลเสฺตน สารฺทฺธมายาตาสฺตา อปิ ทูเร สฺถิตฺวา ตตฺ สรฺวฺวํ ททฺฤศุ: ฯ
50 And lo! a man, by name Joseph, being, a councillor, —a good and righteous man
ตทา ยิหูทียานำ มนฺตฺรณำ กฺริยาญฺจาสมฺมนฺยมาน อีศฺวรสฺย ราชตฺวมฺ อเปกฺษมาโณ
51 (the same had not consented unto their plan and deed), —from Arimathaea, a city of the Jews, who was awaiting the kingdom of God,
ยิหูทิเทศีโย 'ริมถียนครีโย ยูษผฺนามา มนฺตฺรี ภโทฺร ธารฺมฺมิกศฺจ ปุมานฺ
52 the same, going unto Pilate, claimed the body of Jesus.
ปีลาตานฺติกํ คตฺวา ยีโศ เรฺทหํ ยยาเจฯ
53 And, taking it down, he wrapped it in a fine Indian cloth, and laid him in a tomb hewn in stone, —where no one as yet was lying.
ปศฺจาทฺ วปุรวโรหฺย วาสสา สํเวษฺฏฺย ยตฺร โกปิ มานุโษ นาสฺถาปฺยต ตสฺมินฺ ไศเล สฺวาเต ศฺมศาเน ตทสฺถาปยตฺฯ
54 And it was a day of preparation, and, a Sabbath, was about to dawn.
ตทฺทินมาโยชนียํ ทินํ วิศฺรามวารศฺจ สมีป: ฯ
55 And the women, they who had come out of Galilee with him, following after, observed the tomb, and how his body was laid.
อปรํ ยีศุนา สารฺทฺธํ คาลีล อาคตา โยษิต: ปศฺจาทิตฺวา ศฺมศาเน ตตฺร ยถา วปุ: สฺถาปิตํ ตจฺจ ทฺฤษฺฏฺวา
56 And, returning, they made ready spices and perfumes. And, on the Sabbath, indeed, they were quiet, according to the commandment;
วฺยาฆุฏฺย สุคนฺธิทฺรวฺยไตลานิ กฺฤตฺวา วิธิวทฺ วิศฺรามวาเร วิศฺรามํ จกฺรุ: ฯ
