< Luke 23 >

1 And one and all the throng of them, arising, led him unto Pilate.
തതഃ സഭാസ്ഥാഃ സർവ്വലോകാ ഉത്ഥായ തം പീലാതസമ്മുഖം നീത്വാപ്രോദ്യ വക്തുമാരേഭിരേ,
2 And they began to accuse him, saying—This one, found we, perverting our nation, and forbidding to give, tribute unto Caesar, —and affirming himself to be, an anointed king.
സ്വമഭിഷിക്തം രാജാനം വദന്തം കൈമരരാജായ കരദാനം നിഷേധന്തം രാജ്യവിപര്യ്യയം കുർത്തും പ്രവർത്തമാനമ് ഏന പ്രാപ്താ വയം|
3 And, Pilate, questioned him, saying—Art, thou, the king of the Jews? And, he, answering him, said—Thou, sayest.
തദാ പീലാതസ്തം പൃഷ്ടവാൻ ത്വം കിം യിഹൂദീയാനാം രാജാ? സ പ്രത്യുവാച ത്വം സത്യമുക്തവാൻ|
4 And, Pilate, said unto the High-priests and the multitudes, Nothing, find I, worthy of blame, in this man.
തദാ പീലാതഃ പ്രധാനയാജകാദിലോകാൻ ജഗാദ്, അഹമേതസ്യ കമപ്യപരാധം നാപ്തവാൻ|
5 But, they, began to be urgent, saying—He is stirring up the people, teaching along all Judaea, even beginning from Galilee unto this place.
തതസ്തേ പുനഃ സാഹമിനോ ഭൂത്വാവദൻ, ഏഷ ഗാലീല ഏതത്സ്ഥാനപര്യ്യന്തേ സർവ്വസ്മിൻ യിഹൂദാദേശേ സർവ്വാല്ലോകാനുപദിശ്യ കുപ്രവൃത്തിം ഗ്രാഹീതവാൻ|
6 Now, Pilate, hearing [that], questioned whether the man was, a Galilaean.
തദാ പീലാതോ ഗാലീലപ്രദേശസ്യ നാമ ശ്രുത്വാ പപ്രച്ഛ, കിമയം ഗാലീലീയോ ലോകഃ?
7 And, getting to know that he was of the jurisdiction of Herod, he sent him back unto Herod, he also, being in Jerusalem in these days.
തതഃ സ ഗാലീൽപ്രദേശീയഹേരോദ്രാജസ്യ തദാ സ്ഥിതേസ്തസ്യ സമീപേ യീശും പ്രേഷയാമാസ|
8 And, Herod, seeing Jesus, rejoiced exceedingly; for he had been, a considerable number of times, wishing to see him, —because he had heard concerning him, and was hoping, some sign, to behold, by him, brought to pass.
തദാ ഹേരോദ് യീശും വിലോക്യ സന്തുതോഷ, യതഃ സ തസ്യ ബഹുവൃത്താന്തശ്രവണാത് തസ്യ കിഞിചദാശ്ചര്യ്യകർമ്മ പശ്യതി ഇത്യാശാം കൃത്വാ ബഹുകാലമാരഭ്യ തം ദ്രഷ്ടും പ്രയാസം കൃതവാൻ|
9 And he went on to question him in a good many words; but, he, answered him, nothing.
തസ്മാത് തം ബഹുകഥാഃ പപ്രച്ഛ കിന്തു സ തസ്യ കസ്യാപി വാക്യസ്യ പ്രത്യുത്തരം നോവാച|
10 And the High-priests and the Scribes stood vehemently accusing him.
അഥ പ്രധാനയാജകാ അധ്യാപകാശ്ച പ്രോത്തിഷ്ഠന്തഃ സാഹസേന തമപവദിതും പ്രാരേഭിരേ|
11 And Herod with his soldiery, having set him at nought, and mocked him, threw about him a gorgeous robe, and sent him back unto Pilate.
ഹേരോദ് തസ്യ സേനാഗണശ്ച തമവജ്ഞായ ഉപഹാസത്വേന രാജവസ്ത്രം പരിധാപ്യ പുനഃ പീലാതം പ്രതി തം പ്രാഹിണോത്|
12 And they became friends—both Herod and Pilate—on the self-same day, one with another; for they had previously been at enmity between themselves.
പൂർവ്വം ഹേരോദ്പീലാതയോഃ പരസ്പരം വൈരഭാവ ആസീത് കിന്തു തദ്ദിനേ ദ്വയോ ർമേലനം ജാതമ്|
13 And, Pilate, calling together the High-priests, and the Rulers, and the people,
പശ്ചാത് പീലാതഃ പ്രധാനയാജകാൻ ശാസകാൻ ലോകാംശ്ച യുഗപദാഹൂയ ബഭാഷേ,
14 said unto them—Ye brought unto me this man, as one turning away the people, and lo! I, in your presence, examining him, found, nothing, in this man worthy of blame, in respect of the things whereof ye were making accusation against him.
രാജ്യവിപര്യ്യയകാരകോയമ് ഇത്യുക്ത്വാ മനുഷ്യമേനം മമ നികടമാനൈഷ്ട കിന്തു പശ്യത യുഷ്മാകം സമക്ഷമ് അസ്യ വിചാരം കൃത്വാപി പ്രോക്താപവാദാനുരൂപേണാസ്യ കോപ്യപരാധഃ സപ്രമാണോ ന ജാതഃ,
15 Nay! nor Herod; for he hath sent him back unto you, —and lo! nothing worthy of death, hath been done by him.
യൂയഞ്ച ഹേരോദഃ സന്നിധൗ പ്രേഷിതാ മയാ തത്രാസ്യ കോപ്യപരാധസ്തേനാപി ന പ്രാപ്തഃ| പശ്യതാനേന വധഹേതുകം കിമപി നാപരാദ്ധം|
16 So, then, chastising him, I will release him.
തസ്മാദേനം താഡയിത്വാ വിഹാസ്യാമി|
തത്രോത്സവേ തേഷാമേകോ മോചയിതവ്യഃ|
18 But they cried aloud, with the whole throng, saying—Away with this man! and release unto us Barabbas: —
ഇതി ഹേതോസ്തേ പ്രോച്ചൈരേകദാ പ്രോചുഃ, ഏനം ദൂരീകൃത്യ ബരബ്ബാനാമാനം മോചയ|
19 who indeed, because of a certain revolt which had occurred in the city, and of murder, had been thrown into prison.
സ ബരബ്ബാ നഗര ഉപപ്ലവവധാപരാധാഭ്യാം കാരായാം ബദ്ധ ആസീത്|
20 Again, however, Pilate, called out unto them, wishing to release Jesus.
കിന്തു പീലാതോ യീശും മോചയിതും വാഞ്ഛൻ പുനസ്താനുവാച|
21 But, they, called out in return, saying—Crucify! crucify him!
തഥാപ്യേനം ക്രുശേ വ്യധ ക്രുശേ വ്യധേതി വദന്തസ്തേ രുരുവുഃ|
22 But, he, the third time, said unto them—Why! what base thing hath this man done? Nothing worthy of death, found I in him. Chastising him, then, I will release him!
തതഃ സ തൃതീയവാരം ജഗാദ കുതഃ? സ കിം കർമ്മ കൃതവാൻ? നാഹമസ്യ കമപി വധാപരാധം പ്രാപ്തഃ കേവലം താഡയിത്വാമും ത്യജാമി|
23 But they became urgent with loud voices, claiming to have him crucified; and their voices began to prevail.
തഥാപി തേ പുനരേനം ക്രുശേ വ്യധ ഇത്യുക്ത്വാ പ്രോച്ചൈർദൃഢം പ്രാർഥയാഞ്ചക്രിരേ;
24 And, Pilate, consented, that their request should be granted;
തതഃ പ്രധാനയാജകാദീനാം കലരവേ പ്രബലേ സതി തേഷാം പ്രാർഥനാരൂപം കർത്തും പീലാത ആദിദേശ|
25 and released him who, for revolt and murder, had been cast into prison, whom they claimed, —whereas, Jesus, delivered he up unto their will.
രാജദ്രോഹവധയോരപരാധേന കാരാസ്ഥം യം ജനം തേ യയാചിരേ തം മോചയിത്വാ യീശും തേഷാമിച്ഛായാം സമാർപയത്|
26 And, as they led him away, they laid hold of a certain Simon, a Cyrenian, coming from the country, —they laid on him the cross, that he might bear it after Jesus.
അഥ തേ യീശും ഗൃഹീത്വാ യാന്തി, ഏതർഹി ഗ്രാമാദാഗതം ശിമോനനാമാനം കുരീണീയം ജനം ധൃത്വാ യീശോഃ പശ്ചാന്നേതും തസ്യ സ്കന്ധേ ക്രുശമർപയാമാസുഃ|
27 And there was following him a great throng of the people, and of women, who were smiting themselves and lamenting him.
തതോ ലോകാരണ്യമധ്യേ ബഹുസ്ത്രിയോ രുദത്യോ വിലപന്ത്യശ്ച യീശോഃ പശ്ചാദ് യയുഃ|
28 But, turning towards them, Jesus said—Daughters of Jerusalem! Do not weep for me; but, for yourselves, be weeping, and for your children.
കിന്തു സ വ്യാഘുട്യ താ ഉവാച, ഹേ യിരൂശാലമോ നാര്യ്യോ യുയം മദർഥം ന രുദിത്വാ സ്വാർഥം സ്വാപത്യാർഥഞ്ച രുദിതി;
29 For lo! days are coming, in which they will say—Happy the barren! even the wombs that never bare, and the breasts that never gave suck.
പശ്യത യഃ കദാപി ഗർഭവത്യോ നാഭവൻ സ്തന്യഞ്ച നാപായയൻ താദൃശീ ർവന്ധ്യാ യദാ ധന്യാ വക്ഷ്യന്തി സ കാല ആയാതി|
30 Then, will they begin to say—unto the mountains, Fall upon us! and unto the hills, Cover us!
തദാ ഹേ ശൈലാ അസ്മാകമുപരി പതത, ഹേ ഉപശൈലാ അസ്മാനാച്ഛാദയത കഥാമീദൃശീം ലോകാ വക്ഷ്യന്തി|
31 Because if, in moist wood, these things, they are doing, —in, the dry, what shall happen?
യതഃ സതേജസി ശാഖിനി ചേദേതദ് ഘടതേ തർഹി ശുഷ്കശാഖിനി കിം ന ഘടിഷ്യതേ?
32 And there were being led, two other evil-doers also, to be lifted up.
തദാ തേ ഹന്തും ദ്വാവപരാധിനൗ തേന സാർദ്ധം നിന്യുഃ|
33 And, when they came into the place which was called Skull, there, they crucified him; and the evil-doers, one indeed on the right hand, and the other on the left.
അപരം ശിരഃകപാലനാമകസ്ഥാനം പ്രാപ്യ തം ക്രുശേ വിവിധുഃ; തദ്ദ്വയോരപരാധിനോരേകം തസ്യ ദക്ഷിണോ തദന്യം വാമേ ക്രുശേ വിവിധുഃ|
34 But, Jesus, was saying—Father! forgive them; for they know not what they do. And, when they were parting his garments, they cast lots.
തദാ യീശുരകഥയത്, ഹേ പിതരേതാൻ ക്ഷമസ്വ യത ഏതേ യത് കർമ്മ കുർവ്വന്തി തൻ ന വിദുഃ; പശ്ചാത്തേ ഗുടികാപാതം കൃത്വാ തസ്യ വസ്ത്രാണി വിഭജ്യ ജഗൃഹുഃ|
35 And the people were standing, looking on. But the rulers were sneering, saying—Others, he saved, let him save himself, —if, this, is, the Christ of God, the Chosen.
തത്ര ലോകസംഘസ്തിഷ്ഠൻ ദദർശ; തേ തേഷാം ശാസകാശ്ച തമുപഹസ്യ ജഗദുഃ, ഏഷ ഇതരാൻ രക്ഷിതവാൻ യദീശ്വരേണാഭിരുചിതോ ഽഭിഷിക്തസ്ത്രാതാ ഭവതി തർഹി സ്വമധുനാ രക്ഷതു|
36 Moreover the soldiers also mocked him, —coming near, offering, vinegar, unto him,
തദന്യഃ സേനാഗണാ ഏത്യ തസ്മൈ അമ്ലരസം ദത്വാ പരിഹസ്യ പ്രോവാച,
37 and saying—If, thou, art the King of the Jews, save thyself.
ചേത്ത്വം യിഹൂദീയാനാം രാജാസി തർഹി സ്വം രക്ഷ|
38 Now there was an inscription also, over him—THE KING OF THE JEWS, THIS!
യിഹൂദീയാനാം രാജേതി വാക്യം യൂനാനീയരോമീയേബ്രീയാക്ഷരൈ ർലിഖിതം തച്ഛിരസ ഊർദ്ധ്വേഽസ്ഥാപ്യത|
39 And, one of the suspended evil-doers, began to defame him—Art not, thou, the Christ? Save thyself and us!
തദോഭയപാർശ്വയോ ർവിദ്ധൗ യാവപരാധിനൗ തയോരേകസ്തം വിനിന്ദ്യ ബഭാഷേ, ചേത്ത്വമ് അഭിഷിക്തോസി തർഹി സ്വമാവാഞ്ച രക്ഷ|
40 But the other, answering, rebuked him, and said—Neither fearest, thou, God, in that thou art, in the same judgment?
കിന്ത്വന്യസ്തം തർജയിത്വാവദത്, ഈശ്വരാത്തവ കിഞ്ചിദപി ഭയം നാസ്തി കിം? ത്വമപി സമാനദണ്ഡോസി,
41 And, we, indeed, justly, —for, things worthy of what we have done, are we duly receiving, but, this man, nothing amiss, hath done.
യോഗ്യപാത്രേ ആവാം സ്വസ്വകർമ്മണാം സമുചിതഫലം പ്രാപ്നുവഃ കിന്ത്വനേന കിമപി നാപരാദ്ധം|
42 And he went on to say—Jesus! remember me, whensoever thou shalt come into thy kingdom.
അഥ സ യീശും ജഗാദ ഹേ പ്രഭേ ഭവാൻ സ്വരാജ്യപ്രവേശകാലേ മാം സ്മരതു|
43 And he said unto him—Verily, I say unto thee this day: With me, shalt thou be in Paradise.
തദാ യീശുഃ കഥിതവാൻ ത്വാം യഥാർഥം വദാമി ത്വമദ്യൈവ മയാ സാർദ്ധം പരലോകസ്യ സുഖസ്ഥാനം പ്രാപ്സ്യസി|
44 And it was already about the sixth hour, and, darkness, came upon the whole land, until the ninth hour, —
അപരഞ്ച ദ്വിതീയയാമാത് തൃതീയയാമപര്യ്യന്തം രവേസ്തേജസോന്തർഹിതത്വാത് സർവ്വദേശോഽന്ധകാരേണാവൃതോ
45 the sun failing; and the veil of the temple was rent in the midst.
മന്ദിരസ്യ യവനികാ ച ഛിദ്യമാനാ ദ്വിധാ ബഭൂവ|
46 And, calling out with a loud voice, Jesus said—Father! into thy hands, I commend my spirit. And, this, saying, he ceased to breathe.
തതോ യീശുരുച്ചൈരുവാച, ഹേ പിത ർമമാത്മാനം തവ കരേ സമർപയേ, ഇത്യുക്ത്വാ സ പ്രാണാൻ ജഹൗ|
47 And the centurion, beholding that which came to pass, began to glorify God, saying—In very deed, this man, was, righteous.
തദൈതാ ഘടനാ ദൃഷ്ട്വാ ശതസേനാപതിരീശ്വരം ധന്യമുക്ത്വാ കഥിതവാൻ അയം നിതാന്തം സാധുമനുഷ്യ ആസീത്|
48 And, all the multitudes who had been drawn together unto this spectacle, having looked upon the things that came to pass, smiting their breasts, began to return.
അഥ യാവന്തോ ലോകാ ദ്രഷ്ടുമ് ആഗതാസ്തേ താ ഘടനാ ദൃഷ്ട്വാ വക്ഷഃസു കരാഘാതം കൃത്വാ വ്യാചുട്യ ഗതാഃ|
49 But all they who were acquainted with him, were standing afar off, women also who had followed with him from Galilee, —beholding these things.
യീശോ ർജ്ഞാതയോ യാ യാ യോഷിതശ്ച ഗാലീലസ്തേന സാർദ്ധമായാതാസ്താ അപി ദൂരേ സ്ഥിത്വാ തത് സർവ്വം ദദൃശുഃ|
50 And lo! a man, by name Joseph, being, a councillor, —a good and righteous man
തദാ യിഹൂദീയാനാം മന്ത്രണാം ക്രിയാഞ്ചാസമ്മന്യമാന ഈശ്വരസ്യ രാജത്വമ് അപേക്ഷമാണോ
51 (the same had not consented unto their plan and deed), —from Arimathaea, a city of the Jews, who was awaiting the kingdom of God,
യിഹൂദിദേശീയോ ഽരിമഥീയനഗരീയോ യൂഷഫ്നാമാ മന്ത്രീ ഭദ്രോ ധാർമ്മികശ്ച പുമാൻ
52 the same, going unto Pilate, claimed the body of Jesus.
പീലാതാന്തികം ഗത്വാ യീശോ ർദേഹം യയാചേ|
53 And, taking it down, he wrapped it in a fine Indian cloth, and laid him in a tomb hewn in stone, —where no one as yet was lying.
പശ്ചാദ് വപുരവരോഹ്യ വാസസാ സംവേഷ്ട്യ യത്ര കോപി മാനുഷോ നാസ്ഥാപ്യത തസ്മിൻ ശൈലേ സ്വാതേ ശ്മശാനേ തദസ്ഥാപയത്|
54 And it was a day of preparation, and, a Sabbath, was about to dawn.
തദ്ദിനമായോജനീയം ദിനം വിശ്രാമവാരശ്ച സമീപഃ|
55 And the women, they who had come out of Galilee with him, following after, observed the tomb, and how his body was laid.
അപരം യീശുനാ സാർദ്ധം ഗാലീല ആഗതാ യോഷിതഃ പശ്ചാദിത്വാ ശ്മശാനേ തത്ര യഥാ വപുഃ സ്ഥാപിതം തച്ച ദൃഷ്ട്വാ
56 And, returning, they made ready spices and perfumes. And, on the Sabbath, indeed, they were quiet, according to the commandment;
വ്യാഘുട്യ സുഗന്ധിദ്രവ്യതൈലാനി കൃത്വാ വിധിവദ് വിശ്രാമവാരേ വിശ്രാമം ചക്രുഃ|

< Luke 23 >