Luke 15
1 But all the tax-collectors and the sinners were, unto him, drawing near, to be hearkening unto him;
ตทา กรสญฺจายิน: ปาปินศฺจ โลกา อุปเทศฺกถำ โศฺรตุํ ยีโศ: สมีปมฺ อาคจฺฉนฺฯ
2 and both the Pharisees and the Scribes were murmuring, saying, This man, unto sinners, giveth welcome, and eateth with them.
ตต: ผิรูศิน อุปาธฺยายาศฺจ วิวทมานา: กถยามาสุ: เอษ มานุษ: ปาปิภิ: สห ปฺรณยํ กฺฤตฺวา ไต: สารฺทฺธํ ภุํกฺเตฯ
3 And he spake unto them this parable, saying—
ตทา ส เตภฺย อิมำ ทฺฤษฺฏานฺตกถำ กถิตวานฺ,
4 What man from among you, having a hundred sheep, and losing, from among them, one, doth not leave the ninety-nine in the wilderness and go his way after the lost one, until he find it?
กสฺยจิตฺ ศตเมเษษุ ติษฺฐตฺมุ เตษาเมกํ ส ยทิ หารยติ ตรฺหิ มเธฺยปฺรานฺตรมฺ เอโกนศตเมษานฺ วิหาย หาริตเมษสฺย อุทฺเทศปฺราปฺติปรฺยฺยนตํ น คเวษยติ, เอตาทฺฤโศ โลโก ยุษฺมากํ มเธฺย ก อาเสฺต?
5 And, finding it, he layeth it upon his shoulders, rejoicing;
ตโสฺยทฺเทศํ ปฺราปฺย หฺฤษฺฏมนาสฺตํ สฺกนฺเธ นิธาย สฺวสฺถานมฺ อานีย พนฺธุพานฺธวสมีปวาสิน อาหูย วกฺติ,
6 and, coming unto his house, calleth together the friends and the neighbours, saying unto them—Rejoice with me! because I have found my sheep that was lost!
หาริตํ เมษํ ปฺราปฺโตหมฺ อโต เหโต รฺมยา สารฺทฺธมฺ อานนฺทตฯ
7 I say unto you—Thus, joy in heaven, will there be, over one sinner repenting, rather than over ninety-nine righteous persons, who indeed have, no need, of repentance.
ตทฺวทหํ ยุษฺมานฺ วทามิ, เยษำ มน: ปราวรฺตฺตนสฺย ปฺรโยชนํ นาสฺติ, ตาทฺฤไศโกนศตธารฺมฺมิกการณาทฺ ย อานนฺทสฺตสฺมาทฺ เอกสฺย มน: ปริวรฺตฺติน: ปาปิน: การณาตฺ สฺวรฺเค 'ธิกานนฺโท ชายเตฯ
8 Or, what woman, having, ten pieces of silver, if she lose one piece, doth not light a lamp, and sweep the house, and seek carefully, until she find it?
อปรญฺจ ทศานำ รูปฺยขณฺฑานามฺ เอกขณฺเฑ หาริเต ปฺรทีปํ ปฺรชฺวาลฺย คฺฤหํ สมฺมารฺชฺย ตสฺย ปฺราปฺตึ ยาวทฺ ยตฺเนน น คเวษยติ, เอตาทฺฤศี โยษิตฺ กาเสฺต?
9 And, having found it, she calleth together her female friends and neighbours, saying—Rejoice with me! because I have found the piece of silver which I had lost.
ปฺราปฺเต สติ พนฺธุพานฺธวสมีปวาสินีราหูย กถยติ, หาริตํ รูปฺยขณฺฑํ ปฺราปฺตาหํ ตสฺมาเทว มยา สารฺทฺธมฺ อานนฺทตฯ
10 Thus, I say unto you, there ariseth joy in presence of the messengers of God, over one sinner repenting.
ตทฺวทหํ ยุษฺมานฺ วฺยาหรามิ, เอเกน ปาปินา มนสิ ปริวรฺตฺติเต, อีศฺวรสฺย ทูตานำ มเธฺยปฺยานนฺโท ชายเตฯ
11 And he said—A certain man, had two sons.
อปรญฺจ ส กถยามาส, กสฺยจิทฺ เทฺวา ปุตฺราวาสฺตำ,
12 And the younger of them said unto the father—Father! give me the share that falleth to me, of what there is. And, he, divided unto them the living.
ตโย: กนิษฺฐ: ปุตฺร: ปิเตฺร กถยามาส, เห ปิตสฺตว สมฺปตฺตฺยา ยมํศํ ปฺราปฺสฺยามฺยหํ วิภชฺย ตํ เทหิ, ตต: ปิตา นิชำ สมฺปตฺตึ วิภชฺย ตาภฺยำ ทเทาฯ
13 And, after not many days, the younger son, gathering all together, left home for a country far away, and, there, squandered his substance with riotous living.
กติปยาตฺ กาลาตฺ ปรํ ส กนิษฺฐปุตฺร: สมสฺตํ ธนํ สํคฺฤหฺย ทูรเทศํ คตฺวา ทุษฺฏาจรเณน สรฺวฺวำ สมฺปตฺตึ นาศยามาสฯ
14 And, when he had spent all, there arose a mighty famine throughout that country, —and, he, began to be in want.
ตสฺย สรฺวฺวธเน วฺยยํ คเต ตทฺเทเศ มหาทุรฺภิกฺษํ พภูว, ตตสฺตสฺย ไทนฺยทศา ภวิตุมฺ อาเรเภฯ
15 And he went his way, and joined himself unto one of the citizens of that country, and he sent him into his fields to be feeding swine.
ตต: ปรํ ส คตฺวา ตทฺเทศียํ คฺฤหสฺถเมกมฺ อาศฺรยต; ตต: สตํ ศูกรวฺรชํ จารยิตุํ ปฺรานฺตรํ เปฺรษยามาสฯ
16 And he used to long to be filled with the pods which the swine were eating; and, no man, was giving unto him.
เกนาปิ ตไสฺม ภกฺษฺยาทานาตฺ ส ศูกรผลวลฺกเลน ปิจิณฺฑปูรณำ ววาญฺฉฯ
17 But coming, to himself, he said—How many hired servants of my father, have bread enough and to spare, whereas, I, with famine, here, am perishing!
เศเษ ส มนสิ เจตนำ ปฺราปฺย กถยามาส, หา มม ปิตุ: สมีเป กติ กติ เวตนภุโช ทาสา ยเถษฺฏํ ตโตธิกญฺจ ภกฺษฺยํ ปฺราปฺนุวนฺติ กินฺตฺวหํ กฺษุธา มุมูรฺษุ: ฯ
18 I will arise, and go unto my father, and will say unto him—Father! I have sinned against heaven, and before thee:
อหมุตฺถาย ปิตุ: สมีปํ คตฺวา กถาเมตำ วทิษฺยามิ, เห ปิตรฺ อีศฺวรสฺย ตว จ วิรุทฺธํ ปาปมกรวมฺ
19 No longer, am I worthy to be called a son of thine, —Make me as one of thy hired servants. And he arose, and came unto his own father.
ตว ปุตฺรอิติ วิขฺยาโต ภวิตุํ น โยโคฺยสฺมิ จ, มำ ตว ไวตนิกํ ทาสํ กฺฤตฺวา สฺถาปยฯ
20 Now, while yet he was holding afar off, his father saw him, and was moved with compassion, and, running, fell upon his neck, and tenderly kissed him.
ปศฺจาตฺ ส อุตฺถาย ปิตุ: สมีปํ ชคาม; ตตสฺตสฺย ปิตาติทูเร ตํ นิรีกฺษฺย ทยาญฺจเกฺร, ธาวิตฺวา ตสฺย กณฺฐํ คฺฤหีตฺวา ตํ จุจุมฺพ จฯ
21 And the son said unto him—Father! I have sinned against heaven, and before thee: No longer, am I worthy to be called a son of thine, —[make me as one of thy hired servants.]
ตทา ปุตฺร อุวาจ, เห ปิตรฺ อีศฺวรสฺย ตว จ วิรุทฺธํ ปาปมกรวํ, ตว ปุตฺรอิติ วิขฺยาโต ภวิตุํ น โยโคฺยสฺมิ จฯ
22 But the father said unto his servants—Quick! bring forth a robe—the best! and put on him, and get out a ring for his hand, and sandals for his feet.
กินฺตุ ตสฺย ปิตา นิชทาสานฺ อาทิเทศ, สรฺโวฺวตฺตมวสฺตฺราณฺยานีย ปริธาปยไตนํ หเสฺต จางฺคุรียกมฺ อรฺปยต ปาทโยศฺโจปานเหา สมรฺปยต;
23 And be bringing the fatted calf, sacrifice! and let us eat and make merry:
ปุษฺฏํ โควตฺสมฺ อานีย มารยต จ ตํ ภุกฺตฺวา วยมฺ อานนฺทามฯ
24 Because, this my son, was, dead, and hath come to life again, was lost, and is found. And they began to be making merry.
ยโต มม ปุโตฺรยมฺ อมฺริยต ปุนรชีวีทฺ หาริตศฺจ ลพฺโธภูตฺ ตตสฺต อานนฺทิตุมฺ อาเรภิเรฯ
25 But his elder son was in a field; and, as, in coming, he drew near unto the house, he heard music and dancing, —
ตตฺกาเล ตสฺย เชฺยษฺฐ: ปุตฺร: เกฺษตฺร อาสีตฺฯ อถ ส นิเวศนสฺย นิกฏํ อาคจฺฉนฺ นฺฤตฺยานำ วาทฺยานาญฺจ ศพฺทํ ศฺรุตฺวา
26 and, calling near one of the youths, he inquired what these things, could be.
ทาสานามฺ เอกมฺ อาหูย ปปฺรจฺฉ, กึ การณมสฺย?
27 And, he, said unto him, —Thy brother, hath come, and thy father hath sacrificed the fatted calf, because, safe and sound, hath he received him back.
ตต: โสวาทีตฺ, ตว ภฺราตาคมตฺ, ตว ตาตศฺจ ตํ สุศรีรํ ปฺราปฺย ปุษฺฏํ โควตฺสํ มาริตวานฺฯ
28 But he was provoked to anger, and would not go in. And, his father, coming out, began to entreat him.
ตต: ส ปฺรกุปฺย นิเวศนานฺต: ปฺรเวษฺฏุํ น สมฺเมเน; ตตสฺตสฺย ปิตา พหิราคตฺย ตํ สาธยามาสฯ
29 But, he, answering said unto his father—Lo! so many years as these, do I serve thee, and, at no time, a commandment of thine, have I transgressed, —And, unto me, at no time, hast thou given a kid, that, with my friends, I might make merry;
ตต: ส ปิตรํ ปฺรตฺยุวาจ, ปศฺย ตว กาญฺจิทปฺยาชฺญำ น วิลํฆฺย พหูนฺ วตฺสรานฺ อหํ ตฺวำ เสเว ตถาปิ มิไตฺร: สารฺทฺธมฺ อุตฺสวํ กรฺตฺตุํ กทาปิ ฉาคเมกมปิ มหฺยํ นาททา: ;
30 But, when, this thy son, who had devoured thy living with harlots, came, thou didst sacrifice, for him, the fatted calf;
กินฺตุ ตว ย: ปุโตฺร เวศฺยาคมนาทิภิสฺตว สมฺปตฺติมฺ อปวฺยยิตวานฺ ตสฺมินฺนาคตมาเตฺร ตไสฺยว นิมิตฺตํ ปุษฺฏํ โควตฺสํ มาริตวานฺฯ
31 But, he, said unto him—Child! thou, always, art, with me, and, all that is mine, is, thine;
ตทา ตสฺย ปิตาโวจตฺ, เห ปุตฺร ตฺวํ สรฺวฺวทา มยา สหาสิ ตสฺมานฺ มม ยทฺยทาเสฺต ตตฺสรฺวฺวํ ตวฯ
32 But, to make merry and rejoice, there was need, because, this thy brother—was, dead, and hath come to life again, and was lost, and is found.
กินฺตุ ตวายํ ภฺราตา มฺฤต: ปุนรชีวีทฺ หาริตศฺจ ภูตฺวา ปฺราปฺโตภูตฺ, เอตสฺมาตฺ การณาทฺ อุตฺสวานนฺเทา กรฺตฺตุมฺ อุจิตมสฺมากมฺฯ
