Luke 15
1 But all the tax-collectors and the sinners were, unto him, drawing near, to be hearkening unto him;
തദാ കരസഞ്ചായിനഃ പാപിനശ്ച ലോകാ ഉപദേശ്കഥാം ശ്രോതും യീശോഃ സമീപമ് ആഗച്ഛൻ|
2 and both the Pharisees and the Scribes were murmuring, saying, This man, unto sinners, giveth welcome, and eateth with them.
തതഃ ഫിരൂശിന ഉപാധ്യായാശ്ച വിവദമാനാഃ കഥയാമാസുഃ ഏഷ മാനുഷഃ പാപിഭിഃ സഹ പ്രണയം കൃത്വാ തൈഃ സാർദ്ധം ഭുംക്തേ|
3 And he spake unto them this parable, saying—
തദാ സ തേഭ്യ ഇമാം ദൃഷ്ടാന്തകഥാം കഥിതവാൻ,
4 What man from among you, having a hundred sheep, and losing, from among them, one, doth not leave the ninety-nine in the wilderness and go his way after the lost one, until he find it?
കസ്യചിത് ശതമേഷേഷു തിഷ്ഠത്മു തേഷാമേകം സ യദി ഹാരയതി തർഹി മധ്യേപ്രാന്തരമ് ഏകോനശതമേഷാൻ വിഹായ ഹാരിതമേഷസ്യ ഉദ്ദേശപ്രാപ്തിപര്യ്യനതം ന ഗവേഷയതി, ഏതാദൃശോ ലോകോ യുഷ്മാകം മധ്യേ ക ആസ്തേ?
5 And, finding it, he layeth it upon his shoulders, rejoicing;
തസ്യോദ്ദേശം പ്രാപ്യ ഹൃഷ്ടമനാസ്തം സ്കന്ധേ നിധായ സ്വസ്ഥാനമ് ആനീയ ബന്ധുബാന്ധവസമീപവാസിന ആഹൂയ വക്തി,
6 and, coming unto his house, calleth together the friends and the neighbours, saying unto them—Rejoice with me! because I have found my sheep that was lost!
ഹാരിതം മേഷം പ്രാപ്തോഹമ് അതോ ഹേതോ ർമയാ സാർദ്ധമ് ആനന്ദത|
7 I say unto you—Thus, joy in heaven, will there be, over one sinner repenting, rather than over ninety-nine righteous persons, who indeed have, no need, of repentance.
തദ്വദഹം യുഷ്മാൻ വദാമി, യേഷാം മനഃപരാവർത്തനസ്യ പ്രയോജനം നാസ്തി, താദൃശൈകോനശതധാർമ്മികകാരണാദ് യ ആനന്ദസ്തസ്മാദ് ഏകസ്യ മനഃപരിവർത്തിനഃ പാപിനഃ കാരണാത് സ്വർഗേ ഽധികാനന്ദോ ജായതേ|
8 Or, what woman, having, ten pieces of silver, if she lose one piece, doth not light a lamp, and sweep the house, and seek carefully, until she find it?
അപരഞ്ച ദശാനാം രൂപ്യഖണ്ഡാനാമ് ഏകഖണ്ഡേ ഹാരിതേ പ്രദീപം പ്രജ്വാല്യ ഗൃഹം സമ്മാർജ്യ തസ്യ പ്രാപ്തിം യാവദ് യത്നേന ന ഗവേഷയതി, ഏതാദൃശീ യോഷിത് കാസ്തേ?
9 And, having found it, she calleth together her female friends and neighbours, saying—Rejoice with me! because I have found the piece of silver which I had lost.
പ്രാപ്തേ സതി ബന്ധുബാന്ധവസമീപവാസിനീരാഹൂയ കഥയതി, ഹാരിതം രൂപ്യഖണ്ഡം പ്രാപ്താഹം തസ്മാദേവ മയാ സാർദ്ധമ് ആനന്ദത|
10 Thus, I say unto you, there ariseth joy in presence of the messengers of God, over one sinner repenting.
തദ്വദഹം യുഷ്മാൻ വ്യാഹരാമി, ഏകേന പാപിനാ മനസി പരിവർത്തിതേ, ഈശ്വരസ്യ ദൂതാനാം മധ്യേപ്യാനന്ദോ ജായതേ|
11 And he said—A certain man, had two sons.
അപരഞ്ച സ കഥയാമാസ, കസ്യചിദ് ദ്വൗ പുത്രാവാസ്താം,
12 And the younger of them said unto the father—Father! give me the share that falleth to me, of what there is. And, he, divided unto them the living.
തയോഃ കനിഷ്ഠഃ പുത്രഃ പിത്രേ കഥയാമാസ, ഹേ പിതസ്തവ സമ്പത്ത്യാ യമംശം പ്രാപ്സ്യാമ്യഹം വിഭജ്യ തം ദേഹി, തതഃ പിതാ നിജാം സമ്പത്തിം വിഭജ്യ താഭ്യാം ദദൗ|
13 And, after not many days, the younger son, gathering all together, left home for a country far away, and, there, squandered his substance with riotous living.
കതിപയാത് കാലാത് പരം സ കനിഷ്ഠപുത്രഃ സമസ്തം ധനം സംഗൃഹ്യ ദൂരദേശം ഗത്വാ ദുഷ്ടാചരണേന സർവ്വാം സമ്പത്തിം നാശയാമാസ|
14 And, when he had spent all, there arose a mighty famine throughout that country, —and, he, began to be in want.
തസ്യ സർവ്വധനേ വ്യയം ഗതേ തദ്ദേശേ മഹാദുർഭിക്ഷം ബഭൂവ, തതസ്തസ്യ ദൈന്യദശാ ഭവിതുമ് ആരേഭേ|
15 And he went his way, and joined himself unto one of the citizens of that country, and he sent him into his fields to be feeding swine.
തതഃ പരം സ ഗത്വാ തദ്ദേശീയം ഗൃഹസ്ഥമേകമ് ആശ്രയത; തതഃ സതം ശൂകരവ്രജം ചാരയിതും പ്രാന്തരം പ്രേഷയാമാസ|
16 And he used to long to be filled with the pods which the swine were eating; and, no man, was giving unto him.
കേനാപി തസ്മൈ ഭക്ഷ്യാദാനാത് സ ശൂകരഫലവൽകലേന പിചിണ്ഡപൂരണാം വവാഞ്ഛ|
17 But coming, to himself, he said—How many hired servants of my father, have bread enough and to spare, whereas, I, with famine, here, am perishing!
ശേഷേ സ മനസി ചേതനാം പ്രാപ്യ കഥയാമാസ, ഹാ മമ പിതുഃ സമീപേ കതി കതി വേതനഭുജോ ദാസാ യഥേഷ്ടം തതോധികഞ്ച ഭക്ഷ്യം പ്രാപ്നുവന്തി കിന്ത്വഹം ക്ഷുധാ മുമൂർഷുഃ|
18 I will arise, and go unto my father, and will say unto him—Father! I have sinned against heaven, and before thee:
അഹമുത്ഥായ പിതുഃ സമീപം ഗത്വാ കഥാമേതാം വദിഷ്യാമി, ഹേ പിതർ ഈശ്വരസ്യ തവ ച വിരുദ്ധം പാപമകരവമ്
19 No longer, am I worthy to be called a son of thine, —Make me as one of thy hired servants. And he arose, and came unto his own father.
തവ പുത്രഇതി വിഖ്യാതോ ഭവിതും ന യോഗ്യോസ്മി ച, മാം തവ വൈതനികം ദാസം കൃത്വാ സ്ഥാപയ|
20 Now, while yet he was holding afar off, his father saw him, and was moved with compassion, and, running, fell upon his neck, and tenderly kissed him.
പശ്ചാത് സ ഉത്ഥായ പിതുഃ സമീപം ജഗാമ; തതസ്തസ്യ പിതാതിദൂരേ തം നിരീക്ഷ്യ ദയാഞ്ചക്രേ, ധാവിത്വാ തസ്യ കണ്ഠം ഗൃഹീത്വാ തം ചുചുമ്ബ ച|
21 And the son said unto him—Father! I have sinned against heaven, and before thee: No longer, am I worthy to be called a son of thine, —[make me as one of thy hired servants.]
തദാ പുത്ര ഉവാച, ഹേ പിതർ ഈശ്വരസ്യ തവ ച വിരുദ്ധം പാപമകരവം, തവ പുത്രഇതി വിഖ്യാതോ ഭവിതും ന യോഗ്യോസ്മി ച|
22 But the father said unto his servants—Quick! bring forth a robe—the best! and put on him, and get out a ring for his hand, and sandals for his feet.
കിന്തു തസ്യ പിതാ നിജദാസാൻ ആദിദേശ, സർവ്വോത്തമവസ്ത്രാണ്യാനീയ പരിധാപയതൈനം ഹസ്തേ ചാങ്ഗുരീയകമ് അർപയത പാദയോശ്ചോപാനഹൗ സമർപയത;
23 And be bringing the fatted calf, sacrifice! and let us eat and make merry:
പുഷ്ടം ഗോവത്സമ് ആനീയ മാരയത ച തം ഭുക്ത്വാ വയമ് ആനന്ദാമ|
24 Because, this my son, was, dead, and hath come to life again, was lost, and is found. And they began to be making merry.
യതോ മമ പുത്രോയമ് അമ്രിയത പുനരജീവീദ് ഹാരിതശ്ച ലബ്ധോഭൂത് തതസ്ത ആനന്ദിതുമ് ആരേഭിരേ|
25 But his elder son was in a field; and, as, in coming, he drew near unto the house, he heard music and dancing, —
തത്കാലേ തസ്യ ജ്യേഷ്ഠഃ പുത്രഃ ക്ഷേത്ര ആസീത്| അഥ സ നിവേശനസ്യ നികടം ആഗച്ഛൻ നൃത്യാനാം വാദ്യാനാഞ്ച ശബ്ദം ശ്രുത്വാ
26 and, calling near one of the youths, he inquired what these things, could be.
ദാസാനാമ് ഏകമ് ആഹൂയ പപ്രച്ഛ, കിം കാരണമസ്യ?
27 And, he, said unto him, —Thy brother, hath come, and thy father hath sacrificed the fatted calf, because, safe and sound, hath he received him back.
തതഃ സോവാദീത്, തവ ഭ്രാതാഗമത്, തവ താതശ്ച തം സുശരീരം പ്രാപ്യ പുഷ്ടം ഗോവത്സം മാരിതവാൻ|
28 But he was provoked to anger, and would not go in. And, his father, coming out, began to entreat him.
തതഃ സ പ്രകുപ്യ നിവേശനാന്തഃ പ്രവേഷ്ടും ന സമ്മേനേ; തതസ്തസ്യ പിതാ ബഹിരാഗത്യ തം സാധയാമാസ|
29 But, he, answering said unto his father—Lo! so many years as these, do I serve thee, and, at no time, a commandment of thine, have I transgressed, —And, unto me, at no time, hast thou given a kid, that, with my friends, I might make merry;
തതഃ സ പിതരം പ്രത്യുവാച, പശ്യ തവ കാഞ്ചിദപ്യാജ്ഞാം ന വിലംഘ്യ ബഹൂൻ വത്സരാൻ അഹം ത്വാം സേവേ തഥാപി മിത്രൈഃ സാർദ്ധമ് ഉത്സവം കർത്തും കദാപി ഛാഗമേകമപി മഹ്യം നാദദാഃ;
30 But, when, this thy son, who had devoured thy living with harlots, came, thou didst sacrifice, for him, the fatted calf;
കിന്തു തവ യഃ പുത്രോ വേശ്യാഗമനാദിഭിസ്തവ സമ്പത്തിമ് അപവ്യയിതവാൻ തസ്മിന്നാഗതമാത്രേ തസ്യൈവ നിമിത്തം പുഷ്ടം ഗോവത്സം മാരിതവാൻ|
31 But, he, said unto him—Child! thou, always, art, with me, and, all that is mine, is, thine;
തദാ തസ്യ പിതാവോചത്, ഹേ പുത്ര ത്വം സർവ്വദാ മയാ സഹാസി തസ്മാൻ മമ യദ്യദാസ്തേ തത്സർവ്വം തവ|
32 But, to make merry and rejoice, there was need, because, this thy brother—was, dead, and hath come to life again, and was lost, and is found.
കിന്തു തവായം ഭ്രാതാ മൃതഃ പുനരജീവീദ് ഹാരിതശ്ച ഭൂത്വാ പ്രാപ്തോഭൂത്, ഏതസ്മാത് കാരണാദ് ഉത്സവാനന്ദൗ കർത്തുമ് ഉചിതമസ്മാകമ്|
