< Lamentations 5 >

1 Remember, O Yahweh, what hath befallen us, Look around, and see our reproach:
Kom i hug, Herre, kor det er med oss! Skoda etter og sjå, kor me er svivyrde!
2 Our inheritance, turned over to foreigners, our houses, to aliens.
Vår arv er komen åt framande, våre hus åt utlendske menner.
3 Orphans, have we become, and fatherless, our mothers, are widows indeed.
Farlause er me vortne, hev ikkje far. Møderne våre er som enkjor.
4 Our water—for silver, have we drunk, our wood—for a price, cometh in.
Me lyt kjøpa det vatnet me drikk, vår ved lyt me betala.
5 Upon our necks, are our pursuers, We labour, and there is allowed us no rest.
Våre forfylgjarar hev me på halsen; me er trøytte, fær ikkje kvild.
6 To Egypt, have we stretched out our hand, to Assyria, to be satisfied with bread.
Til Egyptarland rette me hand, til Assyria, vilde mettast med brød.
7 Our fathers, sinned, and are not, and, we, their iniquities, have borne.
Våre feder synda, dei er burte, me lyt bera deira misgjerningar.
8 Slaves, have ruled over us, There is none to set free from their hand.
Trælar er våre herrar, og ingen riv oss ut or deira hand.
9 At the risk of our life, do we bring in our bread, because of the sword of the desert.
Me søkjer vårt brød med livsens fåre for sverdet i øydemark.
10 Our skin, as with a furnace, is scorched, because of the hot winds of famine.
Vår hud er glodheit som omnen, for svolten som gneg og brenn.
11 Women—in Zion, were ravished, virgins, in the cities of Judah!
Kvende hev i Sion dei skjemt, møyar i byarne i Juda.
12 Princes, by their hand, have been hanged, The faces of elders, not honoured.
Hovdingar hengde dei med si hand, gamle viste dei ikkje vyrdnad.
13 Young men, a millstone, have lifted, and, youths, under wood, have staggered.
Ungmenne laut bera kverni, og gutar seig ned med vedbyrdi på.
14 Elders, from the gates, have ceased. Young men, from their music.
Dei gamle sit ikkje lenger i porten, dei unge ikkje meir med sitt strengespel.
15 Ceased hath the joy of our hearts, Changed to mourning, our dance.
Det er slutt med vår hjartans gleda, vår dans er umsnudd til sorg.
16 Fallen is the crown of our head. Surely woe to us, for we have sinned.
Kransen er fallen av vårt hovud; usæle me, at me hev synda!
17 For this cause, faint is our heart, For these things, dimmed are our eyes:
Difor er hjarta vårt sjukt, di so er augo våre dimme -
18 Because of Mount Zion, which is desolate, jackals, have gone prowling therein.
for Sions fjell som ligg audt, der renner no revar ikring.
19 Thou, O Yahweh, unto times age-abiding, dost remain, Thy throne, from generation to generation:
Du, Herre, sit æveleg konge, frå ætt til ætt stend din kongsstol.
20 Wherefore shouldst thou perpetually forget us? forsake us, to length of days?
Kvi vil du oss æveleg gløyma, ganga frå oss dagarne lange?
21 Bring us back, O Yahweh, unto thyself, and we will come back! Renew our days, as of old;
Vend oss, Herre, til deg, so kjem me; nya upp att våre dagar frå gamalt!
22 For though thou hast not, utterly rejected, us, thou art wroth with us—exceedingly!
For du kann vel ikkje reint ha støytt oss burt, vera so ovleg harm på oss.

< Lamentations 5 >