Lamentations 5
1 Remember, O Yahweh, what hath befallen us, Look around, and see our reproach:
Hinumdumi, Oh Jehova, kong unsay nahitabo kanamo: Sud-onga, ug tan-awa ang among kaulaw.
2 Our inheritance, turned over to foreigners, our houses, to aliens.
Ang among kabilin nahulog ngadto sa mga dumuloong, Ang among mga balay ngadto sa mga lumalangyaw.
3 Orphans, have we become, and fatherless, our mothers, are widows indeed.
Kami mga ilo ug walay mga amahan; Ang among mga inahan nangahimong mga balo.
4 Our water—for silver, have we drunk, our wood—for a price, cometh in.
Kami nag-inum sa among tubig nga binayloan sa salapi; Ang among kahoy ginabaligya na kanamo.
5 Upon our necks, are our pursuers, We labour, and there is allowed us no rest.
Ang mga maglulutos kanamo nagaungot sa among mga liog: Kami gikapuyan ug walay pahulay.
6 To Egypt, have we stretched out our hand, to Assyria, to be satisfied with bread.
Among gihatag ang kamot ngadto sa mga Egiptohanon, Ug sa mga Asiriahanon, aron tagbawon sa tinapay.
7 Our fathers, sinned, and are not, and, we, their iniquities, have borne.
Ang among mga amahan nanagpakasala, ug wala na; Ug among giantus ang ilang kasal-anan.
8 Slaves, have ruled over us, There is none to set free from their hand.
Ang mga sulogoon maoy nagahari kanamo: Walay makaluwas kanamo gikan sa ilang kamot.
9 At the risk of our life, do we bring in our bread, because of the sword of the desert.
Makuha namo ang among tinapay uban ang peligro sa among kinabuhi, Tungod sa espada didto sa kamingawan.
10 Our skin, as with a furnace, is scorched, because of the hot winds of famine.
Ang among panit maitum sama sa usa ka hudno, Tungod sa makasunog nga kainit sa kagutmanan.
11 Women—in Zion, were ravished, virgins, in the cities of Judah!
Ginalugos nila ang mga babaye didto sa Sion, Ang mga ulay sa ciudad sa Juda.
12 Princes, by their hand, have been hanged, The faces of elders, not honoured.
Ang mga principe ginabitay pinaagi sa ilang mga kamot: Ang mga nawong sa mga anciano wala tahura.
13 Young men, a millstone, have lifted, and, youths, under wood, have staggered.
Ang mga batan-ong lalake maoy nanagpas-an sa galingan; Ug ang kabataan gipahiumod sa ilalum sa kahoy.
14 Elders, from the gates, have ceased. Young men, from their music.
Ang mga anciano namiya sa pultahan, Ang mga batan-ong lalake namiya sa ilang honi.
15 Ceased hath the joy of our hearts, Changed to mourning, our dance.
Ang kalipay sa among kasingkasing mihunong na; Ang among sayaw nahimong pagminatay.
16 Fallen is the crown of our head. Surely woe to us, for we have sinned.
Ang purongpurong nahulog gikan sa among ulo: Alaut kami kay kami nakasala man!
17 For this cause, faint is our heart, For these things, dimmed are our eyes:
Tungod niini ang among kasingkasing nagakaluya; Tungod niining mga butanga ang among mga mata lubog na.
18 Because of Mount Zion, which is desolate, jackals, have gone prowling therein.
Tungod sa bukid sa Sion, nga mamingaw: Ang mga milo nagalakaw sa ibabaw niana.
19 Thou, O Yahweh, unto times age-abiding, dost remain, Thy throne, from generation to generation:
Ikaw, Oh Jehova, magapabilin sa walay katapusan; Ang imong trono nagapadayon gikan sa kaliwatan ngadto sa kaliwatan.
20 Wherefore shouldst thou perpetually forget us? forsake us, to length of days?
Ngano man nga nalimot ka kanamo sa walay katapusan, Ug mibiya kanamo sa hataas kaayong panahon?
21 Bring us back, O Yahweh, unto thyself, and we will come back! Renew our days, as of old;
Pabalika kami nganha kanimo, Oh Jehova, ug kami mamalik; Bag-oha ang among mga adlaw ingon sa kanhing panahon.
22 For though thou hast not, utterly rejected, us, thou art wroth with us—exceedingly!
Apan giay-ran mo sa tuman kami; Ikaw naligutgut sa hilabihan batok kanamo.
