Job 7
1 Is there not a warfare to a mortal, upon earth? And, as the days of a hireling, are not his days?
Izali czas nie jest zamierzony człowiekowi na ziemi? a jako dni najemnicze nie są dni jego?
2 As, a bondman, panteth for the shadow, and as, a hireling, longeth for his wage,
Jako sługa pragnie cienia, a jako najemnik czeka końca pracy swojej:
3 So, have I been made to inherit months of calamity, and, nights of weariness, have been appointed me.
Takiem ja prawem dziedzicznem wziął miesiące próżne, a nocy boleśne są mi naznaczone.
4 As soon as I lie down, I say, When shall I arise? yet he lengtheneth out the evening, and I am wearied with tossings until the breeze of twilight.
Układęli się, tedy mówię: Kiedyż wstanę? a rychło pominie noc? i pełen bywam myślenia aż do świtania.
5 My flesh is clothed with worms and a coating of dust, My skin, hath hardened, and then run afresh:
Obleczone jest ciało moje w robaki i w plugastwo z prochu; skóra moja popadała się, i rozsiadła się.
6 My days, are swifter than a weaver’s shuttle, and they are spent, without hope.
Dni moje prędsze są, niż czółnek tkacki, i strawione są bez nadziei.
7 Remember thou, that, a wind, is my life, not again shall mine eye see blessing:
Wspomnij, o Panie! iż wiatrem jest żywot mój, nie wróci się oko moje, aby widziało dobre rzeczy.
8 Nor shall see me—the eye that used to behold me, Thine eyes, are upon me, and I am not.
Ani mię ogląda oko, które mię widywało; oczy twoje obrócone będą na mię, a mnie nie będzie.
Jako niszczeje obłok i przemija, tak zstępujący do grobu nie wynijdzie; (Sheol h7585)
10 He shall not return again to his house, and his own place shall be acquainted with him no more.
Nie wróci się więcej do domu swego, ani go więcej pozna miejsce jego.
11 I also, cannot restrain my mouth, —I must speak, in the anguish of my spirit, I must find utterance, in the bitterness of my soul.
Przetoż ja nie mogę zawściągnąć ust moich; mówić będę w utrapieniu ducha mego, będę rozmawiał w gorzkości duszy mojej.
12 Am, I, a sea, or a sea-monster, —That thou shouldst set over me a watch?
Izażem ja jest morze, albo wieloryb, zasię mię osadził strażą?
13 When I say, My bed shall comfort me, my couch shall help to carry my complaint,
Gdym rzekł: Pocieszy mię łoże moje, i ulży mi narzekania mego pościel moja:
14 Then thou scarest me with dreams, and, by visions, dost thou terrify me:
Tedy mię straszysz przez sny, i przez widzenia trwożysz mną.
15 So that my soul chooseth strangling, Death, rather than [these] my bones!
A przetoż obrała sobie powieszenie dusz moja, a śmierć raczej, niż zostać w kościach.
16 I am wasted away, Not, to times age-abiding, can I live, Let me alone, for, a breath, are my days.
Sprzykrzyłem sobie żywot, nie wiecznie będę żyw. Zaniechajże mię, bo marnością są dni moje.
17 What is a mortal, that thou shouldst nurture him? Or that thou shouldst fix upon him thy mind?
Cóż jest człowiek, że go tak wielce ważysz? a że przykładasz ku niemu serce twoje?
18 That thou shouldst inspect him morning by morning, moment by moment, shouldst test him?
A że go nawiedzasz na każdy zaranek? i na każdą chwilę doświadczasz go?
19 How long wilt thou not look away from me? Wilt thou not let me alone, till I can swallow my spittle?
Pokądże się nie odwrócisz odemnie? a nie zaniechasz mię, ażbym przełknął ślinę moję?
20 I have sinned, What can I do for thee, thou watcher of men? Wherefore hast thou set me as thine object of attack, or have I become, unto thee, a burden?
Zgrzeszyłem, cóż mam czynić? o stróżu ludzki! czemuś mię sobie za cel położył, abym był sam sobie ciężarem?
21 And why wilt thou not remove my transgression, and take away mine iniquity? For, now, in the dust, should I lie down, and thou shouldst seek me diligently, and I should not be.
Przecz nie odejmiesz przestępstwa mego, i nie przepuścisz nieprawości mojej? Bo się teraz w prochu położę, a choćbyś mię szukał rano, nie będzie mię.
