Job 7
1 Is there not a warfare to a mortal, upon earth? And, as the days of a hireling, are not his days?
| زندگی انسان روی زمین مثل زندگی یک برده، طولانی و طاقت فرساست. |
2 As, a bondman, panteth for the shadow, and as, a hireling, longeth for his wage,
| مانند زندگی غلامی است که آرزو می‌کند زیر سایه‌ای بیارامد، و مثل زندگی کارگری است که منتظر است مزدش را بگیرد. |
3 So, have I been made to inherit months of calamity, and, nights of weariness, have been appointed me.
| ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته کننده است. |
4 As soon as I lie down, I say, When shall I arise? yet he lengtheneth out the evening, and I am wearied with tossings until the breeze of twilight.
| شب که سر بر بالین می‌گذارم می‌گویم: «ای کاش زودتر صبح شود.» و تا سپیده دم از این پهلو به آن پهلو می‌غلتم. |
5 My flesh is clothed with worms and a coating of dust, My skin, hath hardened, and then run afresh:
| بدنم پر از کرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است. |
6 My days, are swifter than a weaver’s shuttle, and they are spent, without hope.
| روزهای عمرم به سرعت می‌گذرد و با نومیدی سپری می‌شود. |
7 Remember thou, that, a wind, is my life, not again shall mine eye see blessing:
| به یاد آورید که عمر من دمی بیش نیست و چشمانم دیگر روزهای خوش را نخواهد دید. |
8 Nor shall see me—the eye that used to behold me, Thine eyes, are upon me, and I am not.
| چشمان شما که الان مرا می‌بیند دیگر مرا نخواهد دید. به دنبال من خواهید گشت، ولی من دیگر نخواهم بود. |
| کسانی که می‌میرند مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، برای همیشه از این دنیا می‌روند. (Sheol h7585) |
10 He shall not return again to his house, and his own place shall be acquainted with him no more.
| تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و دیگر هرگز کسی آنها را نخواهد دید. |
11 I also, cannot restrain my mouth, —I must speak, in the anguish of my spirit, I must find utterance, in the bitterness of my soul.
| پس بگذارید غم و غصه‌ام را بیان کنم؛ بگذارید از تلخی جانم سخن بگویم. |
12 Am, I, a sea, or a sea-monster, —That thou shouldst set over me a watch?
| مگر من جانور وحشی هستم که مرا در بند گذاشته‌ای؟ |
13 When I say, My bed shall comfort me, my couch shall help to carry my complaint,
| حتی وقتی در بسترم دراز می‌کشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش کنم، تو با کابوس شب مرا می‌ترسانی. |
14 Then thou scarest me with dreams, and, by visions, dost thou terrify me:
15 So that my soul chooseth strangling, Death, rather than [these] my bones!
| برایم بهتر می‌بود گلویم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌کردند تا اینکه به چنین زندگی نکبت‌باری ادامه بدهم. |
16 I am wasted away, Not, to times age-abiding, can I live, Let me alone, for, a breath, are my days.
| از زندگی بیزارم و نمی‌خواهم زنده بمانم. مرا به حال خود رها کن زیرا روزهایم دمی بیش نیست. |
17 What is a mortal, that thou shouldst nurture him? Or that thou shouldst fix upon him thy mind?
| انسان چیست که او را به حساب آوری، و این همه به او فکر کنی؟ |
18 That thou shouldst inspect him morning by morning, moment by moment, shouldst test him?
| هر روز صبح از او بازجویی کنی و هر لحظه او را بیازمایی؟ |
19 How long wilt thou not look away from me? Wilt thou not let me alone, till I can swallow my spittle?
| چرا حتی یک لحظه تنهایم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟ |
20 I have sinned, What can I do for thee, thou watcher of men? Wherefore hast thou set me as thine object of attack, or have I become, unto thee, a burden?
| ای خدایی که ناظر بر اعمال آدمیان هستی، اگر مرتکب گناهی شده‌ام، آیا آن گناه به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تیرهای خود قرار داده‌ای؟ آیا من برای تو باری سنگین شده‌ام؟ |
21 And why wilt thou not remove my transgression, and take away mine iniquity? For, now, in the dust, should I lie down, and thou shouldst seek me diligently, and I should not be.
| چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصیر من در نمی‌گذری؟ من به‌زودی زیر خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من دیگر نخواهم بود. |
