Job 7
1 Is there not a warfare to a mortal, upon earth? And, as the days of a hireling, are not his days?
Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.
2 As, a bondman, panteth for the shadow, and as, a hireling, longeth for his wage,
Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,
3 So, have I been made to inherit months of calamity, and, nights of weariness, have been appointed me.
Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.
4 As soon as I lie down, I say, When shall I arise? yet he lengtheneth out the evening, and I am wearied with tossings until the breeze of twilight.
Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.
5 My flesh is clothed with worms and a coating of dust, My skin, hath hardened, and then run afresh:
Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.
6 My days, are swifter than a weaver’s shuttle, and they are spent, without hope.
Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.
7 Remember thou, that, a wind, is my life, not again shall mine eye see blessing:
Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;
8 Nor shall see me—the eye that used to behold me, Thine eyes, are upon me, and I am not.
Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.
Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en Ŝeolon; (Sheol h7585)
10 He shall not return again to his house, and his own place shall be acquainted with him no more.
Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.
11 I also, cannot restrain my mouth, —I must speak, in the anguish of my spirit, I must find utterance, in the bitterness of my soul.
Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.
12 Am, I, a sea, or a sea-monster, —That thou shouldst set over me a watch?
Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?
13 When I say, My bed shall comfort me, my couch shall help to carry my complaint,
Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,
14 Then thou scarest me with dreams, and, by visions, dost thou terrify me:
Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;
15 So that my soul chooseth strangling, Death, rather than [these] my bones!
Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.
16 I am wasted away, Not, to times age-abiding, can I live, Let me alone, for, a breath, are my days.
Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.
17 What is a mortal, that thou shouldst nurture him? Or that thou shouldst fix upon him thy mind?
Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,
18 That thou shouldst inspect him morning by morning, moment by moment, shouldst test him?
Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?
19 How long wilt thou not look away from me? Wilt thou not let me alone, till I can swallow my spittle?
Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?
20 I have sinned, What can I do for thee, thou watcher of men? Wherefore hast thou set me as thine object of attack, or have I become, unto thee, a burden?
Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?
21 And why wilt thou not remove my transgression, and take away mine iniquity? For, now, in the dust, should I lie down, and thou shouldst seek me diligently, and I should not be.
Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.
