Job 4
1 Then responded Eliphaz the Temanite, and said: —
Temanlı Elifaz belə cavab verdi:
2 If one attempt a word unto thee, wilt thou be impatient? But, to restrain speech, who, can endure?
«Kimsə sənə bir söz desə, inciyərsənmi? Danışmasın deyə kim özünü saxlaya bilər?
3 Lo! thou hast admonished many, and, slack hands, hast thou been wont to uphold:
Bəli, çoxlarına dərs verdin, Onları əlləri taqətdən düşərkən gücləndirdin.
4 Him that was stumbling, have thy words raised up, and, sinking knees, hast thou strengthened.
Yıxılanları sözlərinlə qaldırdın, Dizləri əsənlərə güc verdin.
5 But, now, it cometh upon thee, and thou despairest, It smiteth even thee, and thou art dismayed.
İndi bu iş başına gələrkən Özün taqətdən düşdün, Bəla sənə dəyəndə özünü itirdin.
6 Is not, thy reverence, thy confidence? And is not, thy hope, the very integrity of thy ways?
Sən Allah xofuna etibar etmirdinmi? Kamil həyatına ümid edən sən deyildinmi?
7 Remember, I pray thee, who, being innocent, hath perished, or when, the upright, have been cut off.
Kimdir günahsız məhv olan? İndi yada sal. Əməlisalehlərin həlak olduğunu harada görmüsən?
8 So far as I have seen, They who plow for iniquity and sow misery, reap the same:
Mənim gördüyümə görə şər sahəsini belləyən, Əzab toxumu səpən insanlar əkdiyini biçər.
9 By the blast of GOD, they perish, And, by the breath of his nostrils, are they consumed:
Onlar Allahın nəfəsi ilə yox olar, Qəzəbinin küləyi onları udar.
10 [Notwithstanding] the roaring of the lion, and the noise of the howling lion, yet, the teeth of the fierce lions, are broken:
Aslanların nəfəsi, qızmış şirlərin səsi kəsildi, Gənc aslanların dişləri qırıldı.
11 The strong lion perishing for lack of prey, Even the whelps of the lioness, are scattered.
Şikarı olmadığı üçün güclü aslan həlak olar, Dişi aslanların balaları pərən-pərən qalar.
12 But, unto me, something was brought by stealth, —and mine ear caught a whispering of the same:
Mənə gizli bir söz çatdı, Qulağım bir pıçıltı eşitdi,
13 When there were thoughts, from visions of the night, —When deep sleep falleth upon men,
Gecə röyalardan doğan düşüncələr içində olanda, İnsanların dərin yuxuya getdiyi zamanda
14 Dread, came upon me, and trembling, The multitude of my bones, it put in dread:
Üstümə bir qorxu, bir titrətmə gəldi, Bütün sümüklərimi lərzəyə saldı.
15 Then, a spirit, over my face, floated along, The hair of my flesh bristled-up:
Qarşımdan bir ruh keçdi, Bütün tüklərimi ürpətdi.
16 It stood still, but I could not distinguish its appearance, I looked, but there was no form before mine eyes, —A whispering voice, I heard: —
Ruh dayandı, bunun nə olduğunu bilmədim. Gözlərimin önündə bir surət dururdu, Sükunətin içindən bir səs eşitdim:
17 Shall, mortal man, be more just than GOD? Or a man be more pure than, his Maker?
“İnsan Allah qarşısında saleh olarmı? Yaradanın qarşısında təmiz adam varmı?
18 Lo! in his own servants, he trusteth not, and, his own messengers, he chargeth with error:
Allah bəndələrinə güvənmir, Mələklərində belə, səhv görür.
19 How much more the dwellers in houses of clay, which, in the dust, have their foundation, which are crushed sooner than a moth:
Palçıq evlərdə yaşayanlara, Mayası torpaqdan olanlara, Güvədən də tez əzilənlərə O güvənərmi?
20 Betwixt morning and evening, are they broken in pieces, With none to save, they utterly perish:
Ömürləri səhərdən axşama çatmır, Fərqi yoxdur, hamı əbədi yox olur.
21 Is not their tent-rope within them, torn away? They die, disrobed of wisdom!
Yaşadıqları çadırın ipləri çəkiləndə Heç nə anlamazlar, ölüb gedərlər”.
