Job 39
1 Knowest thou the season when the Wild Goats of the crags beget? The bringing forth of the hinds, canst thou observe?
Dağ keçilərinin nə vaxt doğduğunu bilirsənmi? Maralların balalamasının vaxtını sən gözləyirsənmi?
2 Canst thou count the months they fulfil? Or knowest thou the time when they give birth?
Onlar boğaz olanda ayını-gününü sən sayırsanmı? Nə vaxt doğacaqlarını bilirsənmi?
3 They kneel down, their young, they bring forth; their pains, they throw off;
Diz çöküb balalarını doğar, Ağrılardan qurtarar.
4 Their young become strong, they grow up in the open field, they go out, and return not unto them.
Balaları çöldə böyüyüb güc alar, Gedər, geri qayıtmaz.
5 Who hath sent forth the Wild Ass free? And, the bands of the swift-runner, who hath loosed?
Kim vəhşi eşşəyi azad buraxdı? Kim onun iplərini açdı?
6 Whose house I have made the waste plain, and his dwellings, the land of salt:
Ona çölləri məskən verdim, Şoran düzləri ona yurd etdim.
7 He laugheth at the throng of the city, The shoutings of the driver, he heareth not;
O, şəhərdəki izdihama gülər, Sahibinin hay-küyünü eşitməz.
8 He espieth the mountains, his pasture-ground, and, after every green thing, maketh search.
Təpələri dolaşıb otlar, Yaşıllığı axtarar.
9 Will the Wild-Ox be pleased to be thy servant? or lodge for the night by thy crib?
Çöl öküzü sənə xidmət etmək istəyərmi? Gecəni sənin axurunda keçirərmi?
10 Canst thou bind the wild-ox, so that—with the ridge—shall run his cord? Or will he harrow the furrows after thee?
Kotan sürsün deyə onu boyunduruğa sala bilərsənmi? Ardınca dərələrdə şırım aça bilərmi?
11 Wilt thou trust in him, because of the greatness of his strength? Wilt thou leave unto him thy toil?
Onun hədsiz gücünə bel bağlaya bilərsənmi? Ona ağır iş gördürə bilərsənmi?
12 Wilt thou put faith in him, that he will bring back thy seed? and that, corn for thy threshing-floor, he will gather?
Çöl öküzünə etibar edə bilərsən ki, Əkininin məhsulunu daşısın, Onu xırmanına yığsın?
13 The wing of the Ostrich that waveth itself joyfully, Is it the pinion of lovingkindness or the plumage?
Dəvəquşu qanadını sevinclə çırpar, Amma onun qanadı nə leyləyin qanadları ilə, Nə də ki pərləri ilə müqayisə olunur.
14 For she leaveth—to the earth—her eggs, and, on the dust, she letteth them be warmed;
Yerdə yumurtalayır, Onları toz-torpaq üstündə qızdırır.
15 And hath forgotten, that, a foot, may crush them, —or, the wild beast, tread on them!
Yadından çıxarır ki, yumurtalar ayaq altında sınır, Çöl heyvanlarının ayağı altında qalır.
16 Dealing hardly with her young, as none-of-hers, In vain, her labour, without dread.
Balaları ilə elə sərt rəftar edir ki, Elə bil özününkü deyil, Çəkdiyi zəhmətin boşa getməsindən narahat olmaz.
17 For GOD hath suffered her to forget wisdom, and given her no share in understanding.
Çünki Allah ona müdriklik verməyib, Ona dərrakə bəxş etməyib.
18 What time, on high, she vibrateth her wings, she laugheth at the horse and his rider.
Qaçmaq üçün yenə qanad açanda Ata və atlıya gülər.
19 Couldst thou give—to the Horse—strength? Couldst thou clothe his neck with the quivering mane?
Ata güc verən sənsənmi? Boynuna yalı qoyan sənsənmi?
20 Couldst thou cause him to leap like a locust? The majesty of his snort, is a terror!
Onu çəyirtkə kimi tullandıran sənsənmi? Onun təmtəraqlı kişnəməsi xof salır.
21 He diggeth into the plain, and rejoiceth in vigour, he goeth forth to meet armour;
Dərələrə ayağını bərk vurur, Öz qüvvəsi ilə sevinib-coşur, Silahlıların qabağına çıxır.
22 He laugheth at dread, and is not dismayed, neither turneth he back, from the face of the sword;
Qorxuya gülər, heç bir şeydən çəkinməz, Qılınc qarşısında ayağını geri çəkməz.
23 Against him, whiz [the arrows of] the quiver, the flashing head of spear and javelin;
Onun üstündə oxdan cingildəyir, Parlaq nizə və mizraq şimşək tək keçir.
24 With stamping and rage, he drinketh up the ground, —he will not stand still when the horn soundeth;
Coşanda qəzəblənib yeri-yurdu qapır, Şeypur çalınan kimi yerindən dik atılır.
25 As oft as the horn soundeth, he saith, Aha! And, from afar, he scenteth the battle, —the thunder of commanders and the war-cry.
Şeypur çalınanda “hiaaa!” deyib kişnəyir, Döyüş qoxusunu, sərkərdələrin gurlayan səsini, Döyüşün nərəsini uzaqdan hiss edir.
26 Is it, by thine understanding, that the Bird of Passage betaketh him to his pinions? spreadeth out his wings to the south?
Məgər qırğı sənin dərrakənləmi uçur, Cənuba tərəf qanad açır?
27 Or, at thy bidding, that the Eagle mounteth, and that he setteth on high his nest?
Məgər qartal sənin əmrinləmi göyə qalxır, Uca yerlərdə özünə yuva qurur?
28 The crag, he inhabiteth, and so lodgeth himself, on the tooth of the crag, and high fort;
Sıldırım qayalarda yaşayır, Şiş uclu qayalarda məskən salır.
29 From thence, he searcheth out food, far away, his eyes do pierce;
Oradan şikarını axtarır, Gözləri onları uzaqdan görür.
30 And, his young brood, suck up blood, and, where the slain are, there, is he.
Onun balaları qanla qidalanır, Harada leş olsa, o da oradadır».
