Job 33
1 But, in very deed, hear, I pray thee, Job, my discourse, and, to all my words, give thou ear.
“Ama şimdi lütfen sözümü dinle, Eyüp, Söyleyeceğim her şeye kulak ver.
2 Lo! I pray thee, I have opened my mouth, My tongue, with my palate, hath spoken,
Ağzımı açtım açacağım, Söyleyeceklerim dilimin ucunda.
3 Mine utterances come straight from mine own heart, and, what I know, my lips have truly spoken;
Sözlerim temiz bir yürekten çıkıyor, Dudaklarım bildiklerini içtenlikle söylüyor.
4 The spirit of GOD, hath made me, and, the inspiration of the Almighty, giveth me life.
Beni Tanrı'nın Ruhu yarattı, Her Şeye Gücü Yeten'in soluğu yaşam veriyor bana.
5 If thou art able to answer me, Set in order before me—take thy stand!
Elinden gelirse beni yanıtla, Kendini hazırla, karşımda dur.
6 Lo! I am like thyself toward GOD, From clay, have I been nipped off, even I!
Tanrı'nın önünde ben de tıpkı senin gibiyim, Ben de balçıktan yaratıldım.
7 Lo! my terror, will not startle thee, nor, my hand, upon thee, be heavy.
Onun için dehşetim seni yıldırmasın, Baskım sana ağır gelmesin.
8 But thou hast spoken in mine ears, and, the sound of words, I heard: —
“Sesin hâlâ kulaklarımda, Şöyle demiştin:
9 Pure am, I, without transgression, —Clean am, I, and have no iniquity;
‘Ben kusursuz ve günahsızım, Temiz ve suçsuzum.
10 Lo! occasions of hostility, would he find against me, He counteth me an enemy to him;
Yine de Tanrı bana karşı bahane arıyor, Beni düşman görüyor.
11 He putteth—in the stocks—my feet, He watcheth all my paths.
Ayaklarımı tomruğa vuruyor, Yollarımı gözetliyor.’
12 Lo! in this, thou hast not been right—let me answer thee, For, GOD, is greater than, man.
“Ama sana şunu söyleyeyim, Bu konuda haksızsın. Çünkü Tanrı insandan büyüktür.
13 Wherefore, against him, hast thou contended? For, with none of his reasons, will he respond.
İnsanın hiçbir sözünü yanıtlamıyor diye Niçin O'nunla çekişiyorsun?
14 For, in one way, GOD may speak, —and, in a second way, one may not heed it: —
Çünkü insan anlamasa da, Tanrı şu ya da bu yolla konuşur.
15 In a dream, a vision of the night, when a deep sleep falleth upon men, in slumberings upon the bed,
Rüyada, geceleyin görümde, İnsanları ağır uyku basınca, Yatakta yatarlarken,
16 Then, uncovereth he the ear of men, and, on their correction, affixeth a seal;
Kulaklarına konuşur, Uyarısıyla onları korkutur;
17 To turn a son of earth from his deed, while yet, pride, from man he concealeth:
Onları yaptıkları kötülükten döndürmek, Gururdan uzak tutmak,
18 He keepeth back his said from the pit, and his life from passing away by a weapon.
Canlarını çukurdan, Hayatlarını ölümden kurtarmak için.
19 Or he is chastised with pain, upon his bed, and, the strife of his bones, is unceasing!
İnsan yatağında acılarla, Kemiklerinde dinmez sızılarla yola getirilir.
20 So that his life maketh loathsome [his] food, and his soul, dainty meat;
Öyle ki, içi yemek kaldırmaz, En lezzetli yiyecekten tiksinir.
21 His flesh wasteth away out of sight, and bared are the bones once unseen;
Eti erir, görünmez olur, Gözükmeyen kemikleri ortaya çıkar.
22 So doth his soul draw near to the pit, and his life to the inflicters of death:
Canı çukura, Hayatı ölüm meleklerine yaklaşır.
23 If there hath been near him a messenger who could interpret—one of a thousand, to declare to the son of earth His uprightness,
“Yine de insana doğruyu bildirmek için Yanında bir melek, bin melekten biri Arabulucu olarak bulunursa,
24 Then hath he shewed him favour, and said, Set him free from going down to the pit, I have found a price of redemption!
Ona lütfeder de, ‘Onu ölüm çukuruna inmekten kurtar, Ben fidyeyi buldum’ derse,
25 His flesh hath been made fresher than a child’s, he hath returned to the days of his youth;
Eti çocuk eti gibi yenilenir, Gençlik günlerine döner.
26 He made supplication unto GOD, who hath accepted him, and he hath beheld his face with a shout of triumph, Thus hath he given back to man his righteousness.
Dua ettiğinde Tanrı ondan hoşnut kalır, O da Tanrı'nın yüzünü görüp sevinir. Tanrı onun durumunu düzeltir.
27 He sang before men, and said, I sinned, and, uprightness, I perverted, yet he requited me not;
Sonra insanların önünde türkü çağırır: ‘Günah işleyip doğru yoldan saptım, Ama Tanrı hak ettiğim cezayı vermedi bana,
28 He hath ransomed my soul from passing away into the pit, —and, my life, in the light, shall have vision.
Canımı çukura inmekten O kurtardı, Işığı görmek için yaşayacağım.’
29 Lo! a these things, doth GOD work, two ways, three, with a man;
“İşte, insanın canını çukurdan çıkarmak, Onu yaşam ışığıyla aydınlatmak için Tanrı bütün bunları iki kez, Hatta üç kez yapar.
30 To bring back his soul from the pit, to enlighten with the light of the living.
31 Mark well, O Job, and hearken to me, Be silent, and, I, will speak:
“İyi dinle, Eyüp, kulak ver, Sen sus, ben konuşacağım.
32 If there is anything to say, reply to me, Speak, for I desire to justify thee;
Söyleyeceğin bir şey varsa söyle, Çünkü seni haklı çıkarmak isterim.
33 If not, do, thou, hearken unto me, Be silent, that I may teach thee wisdom.
Yoksa, beni dinle, Sus da sana bilgelik öğreteyim.”
