Job 30
1 But, now, they who are of fewer days than I, have poured derision upon me; whose fathers I refused—to set with the dogs of my flock.
Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.
2 Even the strength of their hands, wherefore was it mine? Upon them, vigour was lost;
Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?
3 In want and hunger, they were lean, —who used to gnaw the dry ground, a dark night of desolation!
Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.
4 Who used to pluck off the mallow by the bushes, with the root of the broom for their food;
Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.
5 Out of the midst, were they driven, men shouted after them, as after a thief;
Wygnano ich spośród [ludzi], wołano za nimi jak [za] złodziejem;
6 In the fissures, of the ravines had they to dwell, in holes of dust and crags;
Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.
7 Among the bushes, used they to shriek, Under the bramble, were they huddled together:
Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.
8 Sons of the base, yea sons of the nameless, they were scourged out of the land.
[To byli] synowie ludzi wzgardzonych i synowie [ludzi] nikczemnych, podlejsi niż [proch] ziemi.
9 But, now, their song, have I become, Yea I serve them for a byword;
Ale teraz jestem [tematem] ich pieśni, stałem się [tematem] ich przysłowia.
10 They abhor me—have put themselves far from me, and, from my face, have not withheld—spittle!
Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.
11 Because, my girdle, he had loosened and had humbled me, therefore, the bridle—in my presence, cast they off;
A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.
12 On my right hand, the young brood rose up, —My feet, they thrust aside, and cast up against me their earthworks of destruction;
Po [mojej] prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.
13 They brake up my path, —My engulfing ruin, they helped forward, unaided;
Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.
14 As through a wide breach, came they on, with a crashing noise, they rolled themselves along.
Napadli [na mnie] niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali [na mnie].
15 There are turned upon me terrors, —Chased away as with a wind, is mine abundance, and, as a cloud, hath passed away my prosperity.
Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.
16 Now, therefore, over myself, my soul poureth itself out, There seize me days of affliction:
A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;
17 Night, boreth, my bones, all over me, —and, my sinews, find no rest;
W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.
18 Most effectually, is my skin disfigured, —Like the collar of my tunic, it girdeth me about:
Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.
19 He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.
Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.
20 I cry out for help unto thee, and thou dost not answer, I stand still, and thou dost gaze at me;
Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.
21 Thou art turned to become a cruel one unto me, With the might of thy hand, thou assailest me;
Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.
22 Thou liftest up me to the wind, thou carriest me away, and the storm maketh me faint;
Unosisz mnie na wietrze [i] wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.
23 For I know that, unto death, thou wilt bring me back, even unto the house of meeting for every one living.
Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.
24 Only, against a heap of ruins, will one not thrust a hand! Surely, when one is in calamity—for that very reason, is there an outcry for help.
Do grobu jednak nie ściągnie [swej] ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.
25 Verily I wept, for him whose lot was hard, Grieved was my soul, for the needy.
Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?
26 Surely, for good, I looked, but there came in evil, And I waited for light, but there came in darkness;
Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.
27 I boiled within me, and rested not, There confronted me—days of affliction;
Moje wnętrze zawrzało [i] nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.
28 In gloom, I walked along, without sun, I arose—in the convocation, I cried out for help;
Chodzę sczerniały, [ale] nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.
29 A brother, became I to the brutes that howl, and a companion to the birds that screech:
Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.
30 My skin, turned black, and peeled off me, and, my bones, burned with heat:
Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.
31 Thus is attuned to mourning—my lyre, and my flute, to the noise of them who weep.
Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet – w głos płaczących.
