Job 30
1 But, now, they who are of fewer days than I, have poured derision upon me; whose fathers I refused—to set with the dogs of my flock.
Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi nad mię w latach, których ojcówbym ja był nie chciał położyć ze psami trzody mojej.
2 Even the strength of their hands, wherefore was it mine? Upon them, vigour was lost;
Acz na cóżby mi się była siła rąk ich przydała? bo przy nich starość ich zginęła.
3 In want and hunger, they were lean, —who used to gnaw the dry ground, a dark night of desolation!
Albowiem dla niedostatku i głodu samotni byli, i uciekali na niepłodne, ciemne, osobne, i puste miejsce;
4 Who used to pluck off the mallow by the bushes, with the root of the broom for their food;
Którzy sobie rwali chwasty po chróstach, a korzonki jałowcowe były pokarmem ich.
5 Out of the midst, were they driven, men shouted after them, as after a thief;
Z pośrodku ludzi wyganiano ich; wołano za nimi jako za złodziejem,
6 In the fissures, of the ravines had they to dwell, in holes of dust and crags;
Tak, iż w łożyskach potoków mieszkać musieli, w jamach podziemnych i w skałach.
7 Among the bushes, used they to shriek, Under the bramble, were they huddled together:
Między chróstami ryczeli, pod pokrzywy zgromadzali się.
8 Sons of the base, yea sons of the nameless, they were scourged out of the land.
Synowie ludzi wzgardzonych, i synowie ludzi bezecnych, podlejsi byli nad proch ziemi.
9 But, now, their song, have I become, Yea I serve them for a byword;
Alem teraz pieśnią ich, i stałem się im przypowieścią.
10 They abhor me—have put themselves far from me, and, from my face, have not withheld—spittle!
Brzydzą się mną, a oddalają się odemnie, i na twarz moję plwać się nie wstydzą.
11 Because, my girdle, he had loosened and had humbled me, therefore, the bridle—in my presence, cast they off;
Bo Bóg powagę moję odjął i utrapił mię; dlatego oni wędzidło przed twarzą moją odrzucili.
12 On my right hand, the young brood rose up, —My feet, they thrust aside, and cast up against me their earthworks of destruction;
Po prawicy mojej młodzikowie powstawają, nogi moje potrącają, i torują na przeciwko mnie drogi zginienia swego.
13 They brake up my path, —My engulfing ruin, they helped forward, unaided;
Popsuli ścieszkę moję, i nędzy do nędzy mojej przyczynili, a nie potrzebują do tego pomocnika.
14 As through a wide breach, came they on, with a crashing noise, they rolled themselves along.
Jako przerwą szeroką napadają na mię, i na spustoszenie moje walą się.
15 There are turned upon me terrors, —Chased away as with a wind, is mine abundance, and, as a cloud, hath passed away my prosperity.
Obróciły się przeciwko mnie strachy, jako wiatr ściągają duszę moję; bo jako obłok przemija zdrowie moje.
16 Now, therefore, over myself, my soul poureth itself out, There seize me days of affliction:
A teraz we mnie rozlała się dusza moja; ogarnęły mię dni utrapienia;
17 Night, boreth, my bones, all over me, —and, my sinews, find no rest;
Które w nocy wiercą kości moje we mnie, skąd żyły moje nie mają odpoczynku.
18 Most effectually, is my skin disfigured, —Like the collar of my tunic, it girdeth me about:
Dla wielkiej boleści zmieniła się szata moja, a jako kołnierz sukni mojej ściska mię.
19 He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.
Wrzucił mię w błoto, a jestem podobien prochowi i popiołowi.
20 I cry out for help unto thee, and thou dost not answer, I stand still, and thou dost gaze at me;
Wołam do ciebie, a nie wysłuchujesz mię; stoję przed tobą, a nie patrzysz na mię.
21 Thou art turned to become a cruel one unto me, With the might of thy hand, thou assailest me;
Odmieniłeś mi się w okrutnego, a mocą ręki twej sprzeciwiasz mi się.
22 Thou liftest up me to the wind, thou carriest me away, and the storm maketh me faint;
Podnosisz mię na wiatr, i wsadzasz mię nań, a zdrowemu rozsądkowi rozpłynąć się dopuszczasz.
23 For I know that, unto death, thou wilt bring me back, even unto the house of meeting for every one living.
Wiemci, że mię na śmierć podasz, i do domu wszystkim żyjącym naznaczonego.
24 Only, against a heap of ruins, will one not thrust a hand! Surely, when one is in calamity—for that very reason, is there an outcry for help.
Wszakże na grób nie ściągnie ręki swej, a gdy ich niszczyć będzie, wołać nie będą.
25 Verily I wept, for him whose lot was hard, Grieved was my soul, for the needy.
Izalim nie płakał nad dniem utrapionego? izali się nie smuciła dusza moja nad ubogim?
26 Surely, for good, I looked, but there came in evil, And I waited for light, but there came in darkness;
Gdym dobrego oczekiwał, oto przyszło złe; a gdym się spodziewał światłości, przyszła ciemność.
27 I boiled within me, and rested not, There confronted me—days of affliction;
Wnętrzności moje wezwrzały, a nie uspokoiły się, i ubieżały mię dni utrapienia.
28 In gloom, I walked along, without sun, I arose—in the convocation, I cried out for help;
Chodzę szczerniawszy, ale nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.
29 A brother, became I to the brutes that howl, and a companion to the birds that screech:
Stałem się bratem smoków, a towarzyszem strusiów młodych.
30 My skin, turned black, and peeled off me, and, my bones, burned with heat:
Skóra moja poczerniała na mnie, i kości moje wypiekły się od upalenia.
31 Thus is attuned to mourning—my lyre, and my flute, to the noise of them who weep.
Obróciła się w lament harfa moja, a instrument mój w głos płaczących.
