Job 30
1 But, now, they who are of fewer days than I, have poured derision upon me; whose fathers I refused—to set with the dogs of my flock.
| «بەڵام ئێستا ئەوانەی لە من منداڵترن گاڵتەم پێ دەکەن، ئەوانەی بێزم نەدەهات باوکیان لەگەڵ سەگەکانی ناو ڕانەکەم دابنێم. |
2 Even the strength of their hands, wherefore was it mine? Upon them, vigour was lost;
| دەبێت هێزی دەستیان چ سوودێکی بۆ من هەبێت؟ لەبەر ئەوەی سست بوون و لە کەڵک کەوتوون. |
3 In want and hunger, they were lean, —who used to gnaw the dry ground, a dark night of desolation!
| لە دەستکورتی و لە برسیێتیدا لەڕ بوون؛ بە شەو بەناو زەوی وشکدا دەگەڕان، کە وێران و کاول بوون. |
4 Who used to pluck off the mallow by the bushes, with the root of the broom for their food;
| ئەوانەی وشترالووک و گەڵایان لە دەوەنەکانەوە دەهێنا، ڕەگی دار گەز خۆراکیان بوو. |
5 Out of the midst, were they driven, men shouted after them, as after a thief;
| لەنێو کۆمەڵەی خەڵک دەردەکران، هاواریان بەسەردا دەکردن وەک بەسەر دزدا هاوار بکەن. |
6 In the fissures, of the ravines had they to dwell, in holes of dust and crags;
| لەناو دۆڵە وشکەکان نیشتەجێ بوون، لە ئەشکەوت و لەناو تاشەبەردەکان. |
7 Among the bushes, used they to shriek, Under the bramble, were they huddled together:
| لەنێو دەوەنەکان زەڕین و لەژێر گەزگەزەکان خۆیان مات کرد. |
8 Sons of the base, yea sons of the nameless, they were scourged out of the land.
| نەوەی گێلی، هەروەها نەوەی ئەوانەی بێ ناو بوون، لە خاکەکە تێهەڵدراون. |
9 But, now, their song, have I become, Yea I serve them for a byword;
| «بەڵام ئێستا ئەو گەنجانە بە گۆرانی گاڵتەم پێ دەکەن؛ پەندم بەسەردا دەڵێن. |
10 They abhor me—have put themselves far from me, and, from my face, have not withheld—spittle!
| قێزم لێ دەکەنەوە، دوورەپەرێزیم لێ دەگرن؛ لە تفەکانیان ڕووی من ناپارێزن. |
11 Because, my girdle, he had loosened and had humbled me, therefore, the bridle—in my presence, cast they off;
| خودا پەتی کەوانەکەی منی بەرداوە و منی چەماندووەتەوە، جڵەوی لغاوەکەم بەدەستیانەوەیە، |
12 On my right hand, the young brood rose up, —My feet, they thrust aside, and cast up against me their earthworks of destruction;
| لەلای ڕاستم گەنجە لاسارەکان هێرش دەکەنە سەرم، پاشقولم لێ دەگرن و سەنگەر لە دژی من لێ دەدەن. |
13 They brake up my path, —My engulfing ruin, they helped forward, unaided;
| ڕێگاکانم لێ تێکدەدەن، بۆ ژێرکەوتنم هاوکاری یەکتر دەکەن، کەس نییە پشتگیری من بکات. |
14 As through a wide breach, came they on, with a crashing noise, they rolled themselves along.
| ئەوان دێن هەروەک لە کەلێنێکی فراوانەوە بێن، لەژێر وێرانیەوە خلۆر دەبنەوە. |
15 There are turned upon me terrors, —Chased away as with a wind, is mine abundance, and, as a cloud, hath passed away my prosperity.
| نەهامەتی بەسەرمدا وەرگەڕا، هەروەکو با ڕێزی منی برد، ئاسوودەییم وەک هەور تێپەڕی. |
16 Now, therefore, over myself, my soul poureth itself out, There seize me days of affliction:
| «بە هێواشی ژیانم بەرە و کۆتایی دەچێت، کەوتمە ڕۆژانی زەلیلییەوە. |
17 Night, boreth, my bones, all over me, —and, my sinews, find no rest;
| شەوگار ئێسکەکانم لەناومدا کلۆر دەکات، ئازارەکانم پشوو نادەن. |
18 Most effectually, is my skin disfigured, —Like the collar of my tunic, it girdeth me about:
| خودا بە زۆری هێزەکەی منی بە جلەکانم گرت و شێوەی گۆڕیم، وەک یەخەی کراسەکەم، منی پێچایەوە. |
19 He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.
| فڕێیدامە ناو قوڕەوە، ڕەنگی خۆڵ و خۆڵەمێشم لێ نیشت. |
20 I cry out for help unto thee, and thou dost not answer, I stand still, and thou dost gaze at me;
| «ئەی خودا هاوارت بۆ دەهێنم و وەڵامم نادەیتەوە؛ ڕادەوەستم و ئاوڕم لێ نادەیتەوە. |
21 Thou art turned to become a cruel one unto me, With the might of thy hand, thou assailest me;
| لەگەڵ مندا توند دەجوڵێیتەوە، بە توانای دەستەکانت دژایەتیم دەکەیت. |
22 Thou liftest up me to the wind, thou carriest me away, and the storm maketh me faint;
| دەمڕفێنیت و دەمدەیتە دەست ڕەشەبا؛ فڕێمدەدەیتە ناو زریانەوە. |
23 For I know that, unto death, thou wilt bring me back, even unto the house of meeting for every one living.
| دەزانم بۆ مردن دەمگەڕێنیتەوە، بۆ ماڵی چاوەڕوانکراوی هەموو زیندووێک. |
24 Only, against a heap of ruins, will one not thrust a hand! Surely, when one is in calamity—for that very reason, is there an outcry for help.
| «بێگومان کەس دەستدرێژی ناکاتە سەر مرۆڤێکی تێکشکاو، کاتێک لە تەنگانەیدا هاوار دەکات. |
25 Verily I wept, for him whose lot was hard, Grieved was my soul, for the needy.
| ئایا بۆ لێقەوماوان نەگریام؟ ئایا بۆ نەدار گیانم خەمبار نەبوو؟ |
26 Surely, for good, I looked, but there came in evil, And I waited for light, but there came in darkness;
| لەگەڵ ئەوەشدا، کە ئاواتەخوازی چاکە بووم، خراپە هات؛ چاوەڕوانی ڕووناکی بووم، تاریکی هات. |
27 I boiled within me, and rested not, There confronted me—days of affliction;
| هەناوم گڕی گرتووە و ناوەستێت، ڕۆژانی زەلیلی بەرەوپیرم دێن. |
28 In gloom, I walked along, without sun, I arose—in the convocation, I cried out for help;
| ڕەش هەڵگەڕام بەڵام بەبێ خۆر؛ لەناو کۆمەڵ هەستام هاوارم کرد. |
29 A brother, became I to the brutes that howl, and a companion to the birds that screech:
| بووم بە برای چەقەڵەکان و هاوڕێی کوندەپەپووەکان. |
30 My skin, turned black, and peeled off me, and, my bones, burned with heat:
| پێستم ڕەش و هەڵوەری لەبەرم، لەشم لەبەر تایەکی توند دەسووتێت. |
31 Thus is attuned to mourning—my lyre, and my flute, to the noise of them who weep.
| قیسارەکەم بۆ لاوانەوەیە و شمشاڵەکەم بۆ دەنگی گریاوەکانە. |
