Job 30

1 But, now, they who are of fewer days than I, have poured derision upon me; whose fathers I refused—to set with the dogs of my flock.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

2 Even the strength of their hands, wherefore was it mine? Upon them, vigour was lost;

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

3 In want and hunger, they were lean, —who used to gnaw the dry ground, a dark night of desolation!

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

4 Who used to pluck off the mallow by the bushes, with the root of the broom for their food;

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

5 Out of the midst, were they driven, men shouted after them, as after a thief;

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

6 In the fissures, of the ravines had they to dwell, in holes of dust and crags;

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

7 Among the bushes, used they to shriek, Under the bramble, were they huddled together:

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

8 Sons of the base, yea sons of the nameless, they were scourged out of the land.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

9 But, now, their song, have I become, Yea I serve them for a byword;

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

10 They abhor me—have put themselves far from me, and, from my face, have not withheld—spittle!

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

11 Because, my girdle, he had loosened and had humbled me, therefore, the bridle—in my presence, cast they off;

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

12 On my right hand, the young brood rose up, —My feet, they thrust aside, and cast up against me their earthworks of destruction;

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

13 They brake up my path, —My engulfing ruin, they helped forward, unaided;

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

14 As through a wide breach, came they on, with a crashing noise, they rolled themselves along.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

15 There are turned upon me terrors, —Chased away as with a wind, is mine abundance, and, as a cloud, hath passed away my prosperity.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

16 Now, therefore, over myself, my soul poureth itself out, There seize me days of affliction:

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

17 Night, boreth, my bones, all over me, —and, my sinews, find no rest;

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

18 Most effectually, is my skin disfigured, —Like the collar of my tunic, it girdeth me about:

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

19 He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

20 I cry out for help unto thee, and thou dost not answer, I stand still, and thou dost gaze at me;

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

21 Thou art turned to become a cruel one unto me, With the might of thy hand, thou assailest me;

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

22 Thou liftest up me to the wind, thou carriest me away, and the storm maketh me faint;

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

23 For I know that, unto death, thou wilt bring me back, even unto the house of meeting for every one living.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

24 Only, against a heap of ruins, will one not thrust a hand! Surely, when one is in calamity—for that very reason, is there an outcry for help.

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

25 Verily I wept, for him whose lot was hard, Grieved was my soul, for the needy.

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

26 Surely, for good, I looked, but there came in evil, And I waited for light, but there came in darkness;

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

27 I boiled within me, and rested not, There confronted me—days of affliction;

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

28 In gloom, I walked along, without sun, I arose—in the convocation, I cried out for help;

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

29 A brother, became I to the brutes that howl, and a companion to the birds that screech:

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

30 My skin, turned black, and peeled off me, and, my bones, burned with heat:

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

31 Thus is attuned to mourning—my lyre, and my flute, to the noise of them who weep.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.