Job 30
1 But, now, they who are of fewer days than I, have poured derision upon me; whose fathers I refused—to set with the dogs of my flock.
Karon kadtong mga mas batan-on pa kay kanako puro lamang pagbiaybiay ang ilang ginabuhat kanako— kini nga mga batan-ong kalalakin-an kansang mga amahan nga wala nako gitugotan sa pagtrabaho tupad sa mga iro sa akong mga panon.
2 Even the strength of their hands, wherefore was it mine? Upon them, vigour was lost;
Sa pagkatinuod, ang kusog sa mga kamot sa ilang amahan, unsaon man niini pagtabang kanako— mga kalalakin-an nga ang mga kusog sa pagkahamtong nahanaw na?
3 In want and hunger, they were lean, —who used to gnaw the dry ground, a dark night of desolation!
Payat na kaayo sila tungod sa kawalad-on ug sa kagutom; nag-usap sila sa ugang yuta diha sa kangitngit sa kamingawan ug biniyaan.
4 Who used to pluck off the mallow by the bushes, with the root of the broom for their food;
Nangutlo sila ug dahon sa tunokong mga tanom; ang mga gamot sa tambo mao ang ilang mga pagkaon.
5 Out of the midst, were they driven, men shouted after them, as after a thief;
Gipalayas sila gikan sa taliwala sa katawhan nga nagasinggit kanila ingon nga sila mga kawatan.
6 In the fissures, of the ravines had they to dwell, in holes of dust and crags;
Maong nagpuyo sila sa suba sa mga walog, sa mga lungag sa yuta ug sa mga bato.
7 Among the bushes, used they to shriek, Under the bramble, were they huddled together:
Uban sa tonukong mga sagbot nag-ngisi sila sama sa mga asno; ilalom sa tonukong mga sagbot nagtigom sila.
8 Sons of the base, yea sons of the nameless, they were scourged out of the land.
Mga kaliwat sila sa mga buangbuang, sa pagkatinuod, wala silay mga pulos nga mga lalaki; gipalayas sila sa yuta pinaagi sa mga bunal.
9 But, now, their song, have I become, Yea I serve them for a byword;
Apan karon, ang ilang mga anak nga lalaki maoy nagbugalbugal kanako pinaagi sa alawiton; sa pagkatinuod, kataw-anan ako alang kanila.
10 They abhor me—have put themselves far from me, and, from my face, have not withheld—spittle!
Nagdumot ug nagpalayo sila kanako; wala sila nagduhaduha sa pagluwa sa akong dagway.
11 Because, my girdle, he had loosened and had humbled me, therefore, the bridle—in my presence, cast they off;
Tungod kay gitanggalan sa Dios ug pisi ang akong pana ug gipaantos ako, ug mao nga kining mga tawhana dili na makapugong sa ilang kaugalingon dinhi kanako.
12 On my right hand, the young brood rose up, —My feet, they thrust aside, and cast up against me their earthworks of destruction;
Sa akong tuong kamot mibangon ang mga tigpasiugda ug kagubot; gipalayas nila ako ug nagbuhat sila ug harang batok kanako.
13 They brake up my path, —My engulfing ruin, they helped forward, unaided;
Giguba nila ang akong agianan; gipahamtangan nila ako ug mga katalagman, mga lalaki nga walay bisan usa nga makapugong.
14 As through a wide breach, came they on, with a crashing noise, they rolled themselves along.
Gisulong nila ako sama sa mga sundalo nga miagi sa dakong lungag sa paril sa siyudad; taliwala sa pagkagun-ob nagligidligid sila sa ilang kaugalingon padulong kanako.
15 There are turned upon me terrors, —Chased away as with a wind, is mine abundance, and, as a cloud, hath passed away my prosperity.
Miabot ang kalisang kanako; nahanaw ang akong dungog ingon nga gipadpad sa hangin; ang akong kaadunahan milabay lamang sama sa panganod.
16 Now, therefore, over myself, my soul poureth itself out, There seize me days of affliction:
Karon ang akong kinabuhi gibubo gikan kanako; daghang mga adlaw sa pag-antos ang gibutang kanako.
17 Night, boreth, my bones, all over me, —and, my sinews, find no rest;
Sa kagabhion ang akong mga kabukogan gipangtusok; ang kasakitan nga nagkitkit kanako walay pagpahulay.
18 Most effectually, is my skin disfigured, —Like the collar of my tunic, it girdeth me about:
Ang dakong kusog sa Dios mikupot sa akong bisti; miputos kini kanako sama sa kwelyo sa akong kupo.
19 He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.
Gilabay niya ako ngadto sa lapok; nahisama ako sa abog ug abo.
20 I cry out for help unto thee, and thou dost not answer, I stand still, and thou dost gaze at me;
Nagtuaw ako kanimo, Dios, apan wala mo ako gitubag; mibarog ako, apan wala mo ako tan-awa.
21 Thou art turned to become a cruel one unto me, With the might of thy hand, thou assailest me;
Nausab kana ug nagmadagmalon kanako; pinaagi sa kusog sa imong kamot imo akong gilutos.
22 Thou liftest up me to the wind, thou carriest me away, and the storm maketh me faint;
Gisakwat mo ako ngadto sa hangin ug gipasagdan mo kini nga magdala kanako; gilabay mo ako pabalikbalik diha sa unos.
23 For I know that, unto death, thou wilt bring me back, even unto the house of meeting for every one living.
Tungod kay nasayod ako nga dalhon ako nimo ngadto sa kamatayon, ngadto sa balay nga mao gayoy padulngan sa tanang buhi.
24 Only, against a heap of ruins, will one not thrust a hand! Surely, when one is in calamity—for that very reason, is there an outcry for help.
Bisan pa man, dili ba walay makatuy-od sa iyang kamot aron sa pagpangayo ug tabang sa dihang matumba siya? Dili ba magpakitabang man kadtong anaa sa kalisod?
25 Verily I wept, for him whose lot was hard, Grieved was my soul, for the needy.
Wala ba ako mihilak kaniya nga anaa sa kalisdanan? Wala ba ako nagsubo sa tawo nga nanginahanglan?
26 Surely, for good, I looked, but there came in evil, And I waited for light, but there came in darkness;
Sa dihang nangita ako sa maayo, daotan hinuon ang miabot; sa dihang nagpaabot ako sa kahayag, ang kangitngit hinuon maoy niabot.
27 I boiled within me, and rested not, There confronted me—days of affliction;
Nasamok ang akong kasingkasing ug walay pahulay; ang mga adlaw sa kasakitan miabot kanako.
28 In gloom, I walked along, without sun, I arose—in the convocation, I cried out for help;
Naglakaw ako nga itom ang panit apan dili tungod sa adlaw; nagbarog ako diha sa panagtigom ug nangayog tabang.
29 A brother, became I to the brutes that howl, and a companion to the birds that screech:
Nahimo akong igsoon sa ihalas nga mga iro, ug nahimong kauban sa mga ostrits.
30 My skin, turned black, and peeled off me, and, my bones, burned with heat:
Itom ang akong panit ug nangataktak kini gikan kanako; ang akong kabukogan nangasunog sa kainit.
31 Thus is attuned to mourning—my lyre, and my flute, to the noise of them who weep.
Busa ang akong alpa nakatono sa mga alawiton sa pagbangotan, ang akong plawta alang niadtong nanganta nga nagdangoyngoy.
