Job 3
1 After this, opened Job his mouth, and cursed his day.
Human niini, mibungat si Job sa iyang baba ug mibalikas sa adlaw sa iyang pagkahimugso.
2 So then Job began, and said:
Miingon siya:
3 Perish, the day wherein I was born, and the night it was said, Lo! a manchild!
“Wagtanga ang adlaw sa akong pagkahimugso, ang gabii nga miingon, “Gipanamkon ang usa ka batang lalaki.'
4 That day, be it darkness, —Let not God enquire after it from above, May there shine upon it no clear beam:
Pangitngita kanang adlawa; ayaw ipahinumdom sa Dios sa kahitas-an, ni mosidlak ang adlaw niini.
5 Let darkness and death-shade buy it back, May there settle down upon it a cloud, Let a day’s dark eclipse cause it terror:
Pasagdi ang kangitngit ug ang landong sa kamatayon nga moangkon niini alang sa ilang kaugalingon; palukopa ang panganod ibabaw niini; pasagdi nga ang tanang nagpahimo ug itom sa adlaw moguba niini.
6 That night, darkness take it, —May it not rejoice among the days of the year, Into the number of months, let it not enter.
Alang niadtong gabhiona, ipasakop kini sa baga nga kangitngit: ayaw pagpasadyaa kini nga mga adlaw sa tuig; ayaw kana ilakip sa pag-ihap sa mga bulan.
7 Lo! that night, be it barren, Let no joyous shouting enter therein:
Tan-awa, himoa nga mangiob kanang gabhiona; ayaw pasudla ang tingog nga malipayon.
8 Let day-cursers denounce it, Those skilled in rousing the dragon of the sky:
Ipatunglo kanila kanang adlawa, niadtong nasayod sa pagpamata sa Leviathan.
9 Darkened be the stars of its twilight, —Let it wait for light, and there be none, neither let it see the eyelashes of the dawn:
Pangitngita ang mga bituon sa kagabhion. Papangitaa kanang adlawa sa kahayag, apan ayaw ipakita; ni pakit-on sa mga mata sa kaadlawon,
10 Because it closed not the doors of the womb wherein I was, and so hid trouble from mine eyes.
tungod kay wala patak-uma niini ang ganghaan sa tagoangkan sa akong inahan, ni gitagoan niini ang kasamok gikan sa akong mga mata.
11 Wherefore, in the womb, did I not die? From the womb, come forth and cease to breathe?
Nganong wala man ako mamatay sa paggawas ko gikan sa tagoangkan? Nganong wala man mibiya ang akong espiritu sa pagpahimugso kanako sa akong inahan?
12 For what reason, were there prepared for me—knees? and why—breasts, that I might suck?
Nganong gidawat man ako sa iyang mga tuhod? O nganong gidawat man ako sa iyang mga dughan aron makasuso ako niini?
13 Surely, at once, had I lain down, and been quiet, I had fallen asleep, then, had I been at rest:
Kay karon unta naghigda na ako sa hilom; natulog na unta ako ug nakapahulay
14 With kings, and counselors of the earth, who had built them pyramids:
kauban ang mga hari ug mga magtatambag sa kalibotan, nga nagtukod sa mga lubnganan alang sa ilang kaugalingon nga nagun-ob na karon.
15 Or with rulers possessing, gold, —Who had filled their houses with silver:
O naghigda na unta ako kauban sa mga prinsipe nga adunay mga bulawan kanhi, nga napuno sa mga plata ang ilang mga pinuy-anan.
16 Or that, like an untimely birth hidden away, I had not come into being, like infants that never saw light:
O dili ba kaha namatay na lamang unta ako sa tagoangkan sa akong inahan, sama sa mga gagmay'ng bata nga wala na makakita sa kahayag.
17 There, the lawless, cease from raging, and there the toil-worn are at rest:
Didto ang daotan dili na makasamok pa; ug didto ang gikapuyan may kapahulayan.
18 At once are prisoners at peace, they hear not the voice of a driver:
Didto ang mga binilanggo managkatigom; dili na nila madunggan ang tingog sa labaw sa sulugoon.
19 Small and great, there, they are, and, the slave, is free from his master.
Ang ubos ug bantogan nga mga tawo atua usab didto; ang sulugoon gawasnon na sa iyang agalon didto.
20 Wherefore give, to the wretched, light? Or, life, to the embittered in soul?—
Nganong ang kahayag gihatag man kaniya nga anaa sa kaalaot; nganong ang kinabuhi gihatag man sa tawong may mapait nga kalag;
21 Who long for death, and it is not, And have digged for it, beyond hid treasures:
ngadto sa tawong nangandoy alang sa kamatayon, apan wala kini miabot; ngadto sa tawo nga nangita sa kamatayon labaw pa niadtong nangita sa bahanding tinagoan?
22 Who rejoice unto exultation, Are glad, when they can find the grave:
Nganong ang kahayag gihatag man sa nagmaya pag-ayo ug malipay kung makaplagan na niya ang lubnganan?
23 To a man, whose way is concealed, And GOD hath straitly enclosed him?
Nganong gihatag man ang kahayag sa tawo nga kansang dalan tinagoan, usa ka tawo nga gisalikway sa Dios?
24 For, in the face of my food, my sighing, cometh in, and, poured out like the water, are my groans:
Kay nanghupaw ako inay mokaon; ang akong pag-agulo ginayabo sama sa tubig.
25 For, a dread, I dreaded, and it hath come upon me, and, that from which I shrank, hath overtaken me.
Kay ang butang nga akong gikahadlokan midangat kanako; kung unsa ang akong gikalisangan miabot kanako.
26 I was not careless, nor was I secure, nor had I settled down, —when there came—consternation!
Wala na akoy kalinaw, dili na ako maghilom, ug wala na akoy pahulay; kasamok na hinoon ang miabot.
