Job 29
1 And Job again took up his measure, and said,
Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
2 Oh that it were with me as in the months of old, as in the days, when, GOD, used to watch over me;
«Аһ, әһвалим илгәрки айлардикидәк болсиди, Тәңри мәндин хәвәр алған күнләрдикидәк болсиди!
3 When his lamp shone over my head, by whose light, I could go through darkness;
У чағда Униң чириғи бешимға нур чачқан, Униң йоруқлуғи билән қараңғулуқтин өтүп кәткән болаттим!
4 As I was, in the days of my prime, when, the intimacy of GOD, was over my tent;
Бу ишлар мән қиран вақтимда, Йәни Тәңри чедиримда маңа сирдаш [дост] болған вақитта болған еди!
5 While yet the Almighty was with me, round about me, were my young men;
Һәммигә Қадир мән билән биллә болған, Мениң яш балилирим әтрапимда болған;
6 When my steps were bathed in milk, and, the rock, poured out beside me, rivulets of oil:
Мениң басқан қәдәмлирим сериқ майға чөмүлгән; Йенимдики таш мән үчүн зәйтун май дәрияси болуп аққан;
7 When I went out to the gate unto the city, in the open place, made ready my seat,
Шәһәр дәрвазисиға чиққан вақтимда, Кәң мәйданда орнум тәйярланғанда,
8 Young men saw me, and hid themselves, and, the aged, arose—they stood;
Яшлар мени көрүпла әйминип өзлирини чәткә алатти, Қерилар болса орнидин туратти,
9 Rulers, restrained speech, and, a hand, laid they on their mouth;
Шаһзадиләрму гәптин тохтап, Қоли билән ағзини етивалатти.
10 The voice of nobles, was hushed, and their tongue to their palate, did cleave;
Ақсүйәкләрму тиничлинип, Тилини таңлийиға чапливалатти.
11 When, the ear, heard, then it pronounced me happy, When, the eye, saw, then it bare me witness;
Қулақ сөзүмни аңлисила, маңа бәхит тиләйтти, Көз мени көрсила маңа яхши гувалиқ берәтти.
12 Because I used to deliver the oppressed who was crying out for aid, the fatherless also, and him that had no helper;
Чүнки мән маңа һимайә бол дәп йелинған езилгүчиләрни, Панаһсиз қалған житим-йесирларниму қутқузуп тураттим.
13 The blessing of him that was ready to perish, upon me was wont to descend, and, the heart of the widow, caused I to sing for joy;
Һалак болай дегән киши маңа бәхит тиләйтти; Мән тул хотунниң көңлини шатландуруп нахша яңратқузаттим.
14 Righteousness, I put on, and it clothed me, Like a robe and turban, was my, justice;
Мән һәққанийлиқни тон қилип кийивалдим, У мени өз гәвдиси қилди. Адаләтлигим маңа йепинча һәм сәллә болған.
15 Eyes, became I to the, blind, and, feet to the lame, was, I!
Мән корға көз болаттим, Токурға пут болаттим.
16 A father, was, I, to the needy, and, as for the cause which I knew not, I used to search it out;
Йоқсулларға ата болаттим, Маңа натонуш кишиниң дәвасиниму тәкшүрүп чиқаттим.
17 And I shivered the fangs of the perverse, —and, out of his teeth, I tare the prey.
Мән адаләтсизниң һиңгайған чишлирини чеқип ташлайттим, Олҗисини чишлиридин елип кетәттим.
18 Then said I, Like a stem, shall I grow old, yea, as the sand, shall I multiply days:
Һәм: «Мениң күнлирим қумдәк көп болуп, Өз угамда раһәт ичидә өлимән» дәйттим;
19 My root, is laid open to the waters, and, the dew, shall lodge for the night in my boughs;
Һәм: «Йилтизим суларғичә тартилип бариду, Шәбнәм пүтүн кечичә шехимға чаплишип ятиду;
20 Mine honour, shall be young again with me, and, my bow, in my hand, be renewed.
Шөһритим һәрдайим мәндә йеңилинип туриду, Қолумдики оқяйим һәрдайим йеңи болуп туриду» дәйттим.
21 To me, men hearkened, and waited, and kept silence for my counsel;
Адәмләр маңа қулақ салатти, күтүп туратти; Несиһәтлирини аңлай дәп сүкүт ичидә туратти.
22 After I had spoken, they spake not again, and, upon them, used my speech to drop;
Мән гәп қилғандин кейин улар қайта гәп қилмайтти, Сөзлирим уларниң үстигә шәбнәм болуп чүшәтти.
23 And they waited, as for rain, for me, and, their mouths, they opened wide for the spring-rain;
Улар ямғурларни күткәндәк мени күтәтти, Кишиләр [вақтида яққан] «кейинки ямғур»ни қарши алғандәк сөзлиримни ағзини ечип ичәтти!
24 I laughed at them—they lost confidence, and, the light of my countenance, they suffered not to fail;
Үмүтсизләнгинидә мән уларға қарап күлүмсирәйттим, Йүзүмдики нурни улар йәргә чүшурмәйтти.
25 I chose out their way, and sat chief, —and abode, as king, in an army, as one who, to mourners, giveth comfort.
Мән уларға йолини таллап көрситип берәттим, Уларниң арисида каттиваш болуп олтираттим, Қошунлири арисида турған падишадәк яшайттим, Бирақ буниң билән матәм тутидиғанларға тәсәлли йәткүзгүчиму болаттим».
