Job 29
1 And Job again took up his measure, and said,
Eyüp yine anlatmaya başladı:
2 Oh that it were with me as in the months of old, as in the days, when, GOD, used to watch over me;
“Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı'nın beni kolladığı,
3 When his lamp shone over my head, by whose light, I could go through darkness;
Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,
4 As I was, in the days of my prime, when, the intimacy of GOD, was over my tent;
Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı'nın çadırımı dostça koruduğu,
5 While yet the Almighty was with me, round about me, were my young men;
Her Şeye Gücü Yeten'in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,
6 When my steps were bathed in milk, and, the rock, poured out beside me, rivulets of oil:
Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!
7 When I went out to the gate unto the city, in the open place, made ready my seat,
“Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,
8 Young men saw me, and hid themselves, and, the aged, arose—they stood;
Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;
9 Rulers, restrained speech, and, a hand, laid they on their mouth;
Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;
10 The voice of nobles, was hushed, and their tongue to their palate, did cleave;
Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.
11 When, the ear, heard, then it pronounced me happy, When, the eye, saw, then it bare me witness;
Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;
12 Because I used to deliver the oppressed who was crying out for aid, the fatherless also, and him that had no helper;
Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.
13 The blessing of him that was ready to perish, upon me was wont to descend, and, the heart of the widow, caused I to sing for joy;
Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.
14 Righteousness, I put on, and it clothed me, Like a robe and turban, was my, justice;
Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.
15 Eyes, became I to the, blind, and, feet to the lame, was, I!
Körlere göz, Topallara ayaktım.
16 A father, was, I, to the needy, and, as for the cause which I knew not, I used to search it out;
Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.
17 And I shivered the fangs of the perverse, —and, out of his teeth, I tare the prey.
Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.
18 Then said I, Like a stem, shall I grow old, yea, as the sand, shall I multiply days:
“‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.
19 My root, is laid open to the waters, and, the dew, shall lodge for the night in my boughs;
Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.
20 Mine honour, shall be young again with me, and, my bow, in my hand, be renewed.
Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’
21 To me, men hearkened, and waited, and kept silence for my counsel;
“İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.
22 After I had spoken, they spake not again, and, upon them, used my speech to drop;
Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.
23 And they waited, as for rain, for me, and, their mouths, they opened wide for the spring-rain;
Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.
24 I laughed at them—they lost confidence, and, the light of my countenance, they suffered not to fail;
Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.
25 I chose out their way, and sat chief, —and abode, as king, in an army, as one who, to mourners, giveth comfort.
Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.
