Job 29
1 And Job again took up his measure, and said,
Əyyub yenə misal çəkərək dedi:
2 Oh that it were with me as in the months of old, as in the days, when, GOD, used to watch over me;
«Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,
3 When his lamp shone over my head, by whose light, I could go through darkness;
Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.
4 As I was, in the days of my prime, when, the intimacy of GOD, was over my tent;
Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,
5 While yet the Almighty was with me, round about me, were my young men;
Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,
6 When my steps were bathed in milk, and, the rock, poured out beside me, rivulets of oil:
Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.
7 When I went out to the gate unto the city, in the open place, made ready my seat,
Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən
8 Young men saw me, and hid themselves, and, the aged, arose—they stood;
Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.
9 Rulers, restrained speech, and, a hand, laid they on their mouth;
Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.
10 The voice of nobles, was hushed, and their tongue to their palate, did cleave;
Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.
11 When, the ear, heard, then it pronounced me happy, When, the eye, saw, then it bare me witness;
Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.
12 Because I used to deliver the oppressed who was crying out for aid, the fatherless also, and him that had no helper;
Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.
13 The blessing of him that was ready to perish, upon me was wont to descend, and, the heart of the widow, caused I to sing for joy;
Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.
14 Righteousness, I put on, and it clothed me, Like a robe and turban, was my, justice;
Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.
15 Eyes, became I to the, blind, and, feet to the lame, was, I!
Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,
16 A father, was, I, to the needy, and, as for the cause which I knew not, I used to search it out;
Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,
17 And I shivered the fangs of the perverse, —and, out of his teeth, I tare the prey.
Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.
18 Then said I, Like a stem, shall I grow old, yea, as the sand, shall I multiply days:
Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.
19 My root, is laid open to the waters, and, the dew, shall lodge for the night in my boughs;
Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.
20 Mine honour, shall be young again with me, and, my bow, in my hand, be renewed.
Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.
21 To me, men hearkened, and waited, and kept silence for my counsel;
İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.
22 After I had spoken, they spake not again, and, upon them, used my speech to drop;
Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.
23 And they waited, as for rain, for me, and, their mouths, they opened wide for the spring-rain;
Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,
24 I laughed at them—they lost confidence, and, the light of my countenance, they suffered not to fail;
Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.
25 I chose out their way, and sat chief, —and abode, as king, in an army, as one who, to mourners, giveth comfort.
Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.
