Job 21
1 Then responded Job, and said: —
Job antwoordde, en sprak:
2 Hear ye patiently my words, and let this be your consolation:
Luistert aandachtig naar wat ik ga zeggen; En dat uw troost zich daartoe bepale!
3 Suffer me, that, I, may speak, and, after I have spoken, thou canst mock!
Laat mij uitspreken op mijn beurt, Wanneer ik klaar ben, kunt ge spotten!
4 Did, I, unto man, make my complaint? Wherefore, then, should my spirit not be impatient?
Heb ik me soms over mensen beklaagd, Of heb ik geen grond, om mismoedig te zijn?
5 Turn round to me, and be astonished, and lay hand on mouth!
Ziet mij aan, en staat verstomd, En legt uw hand op de mond!
6 When I call to mind, then am I dismayed, and there seizeth my flesh a shuddering: —
Wanneer ik er aan denk, sta ik verbijsterd, En huivert mijn vlees:
7 Wherefore do, lawless men, live, advance in years, even wax mighty in power?
"Waarom blijven de bozen in leven Worden zij oud en groeien in kracht?"
8 Their seed, is established in their sight, along with them, yea their offspring, before their eyes;
Hun kroost gedijt voor hun aanschijn, Hun geslacht houdt stand voor hun ogen;
9 Their houses, are at peace, without dread, neither is, the rod of GOD, upon them;
Hun huizen zijn veilig en zonder vrees, Gods roede valt er niet op neer.
10 His bull, covereth, and causeth not aversion, His cow safely calveth, and casteth not her young;
Hun stier bespringt en bevrucht, Hun koeien kalven en hebben geen misdracht;
11 They send forth—like a flock—their young ones, and, their children, skip about for joy;
Als een kudde laten ze hun jongens naar buiten, En hun kinderen springen rond.
12 They rejoice aloud as [with] timbrel and lyre, and make merry to the sound of the pipe;
Ze zingen bij pauken en citer, Vermaken zich bij de tonen der fluit;
13 They complete, in prosperity, their days, and, in a moment to hades, they sink down. (Sheol h7585)
Ze slijten hun dagen in weelde, En dalen in vrede ten grave. (Sheol h7585)
14 Yet they said unto GOD, Depart from us, and, In the knowledge of thy ways, find we no pleasure.
Toch zeggen ze tot God: Blijf verre van ons, We willen uw wegen niet kennen!
15 What is the Almighty, that we should serve him? Or what shall we profit, that we should urge him?
Wat is de Almachtige, dat we Hem zouden dienen; Wat baat het ons, te smeken tot Hem?
16 Lo! not in their own hand, is their welfare, The counsel of lawless men, is far from me!
Ligt hun geluk niet in hun eigen hand, Bemoeit Hij Zich wel met de plannen der bozen?
17 How oft, the lamp of the lawless, goeth out, and their calamity, cometh upon them, Sorrows, apportioneth he in his anger;
Hoe dikwijls gaat de lamp der bozen wel uit, En stort er rampspoed op hen neer? Hoe dikwijls vernielt Hij de slechten in zijn toorn, Grijpen de weeën hen aan in zijn gramschap;
18 They become as straw before the wind, and as chaff, which the storm stealeth away.
Worden zij als stro voor de wind, Als kaf, opgejaagd door de storm?
19 Shall, GOD, reserve, for his children, his sorrow? Let him recompense him so that he may know it;
Gij zegt: God wreekt zijn misdaad op zijn kinderen, En zal hem zo zijn wraak laten voelen!
20 His own eyes, shall see his misfortune, and, the wrath of the Almighty, shall he drink.
Maar zijn eigen ogen moesten zijn rampspoed aanschouwen, Zelf moest hij de toorn van den Almachtige drinken!
21 For what shall be his pleasure in his house after him, when, the number of his months, is cut in twain?
Want wat bekommert hij zich om zijn gezin na zijn dood, Wanneer het getal zijner maanden ten einde is?
22 Is it, to GOD, one can teach knowledge, seeing that, he, shall judge, them who are on high?
Zou men soms God de les willen lezen, Hij, die de hemelingen richt?
23 This, man dieth, in the very perfection of his prosperity, wholly tranquil and secure;
En de een gaat dood, geheel voldaan, Volkomen gelukkig en rustig,
24 His veins, are filled with nourishment, and, the marrow of his bones, is fresh;
Zijn lenden vol vet, Het merg in zijn beenderen nog fris.
25 Whereas, this other man, dieth, in bitterness of soul, and hath never tasted good fortune:
De ander sterft met een verbitterd gemoed, Zonder ooit het geluk te hebben gesmaakt!
26 Together, in the dust, they lie down, and, the worm, spreadeth a covering over them.
Tezamen liggen ze neer in het stof, Door de wormen bedekt!
27 Lo! I know your plans, and the devices, wherewith ye would do me violence!
Zeker, ik ken uw gedachten, En de bedenkingen, die gij tegen mij aanvoert;
28 For ye say, Where is the house of the noble-minded? And where the dwelling-tent of the lawless?
Gij zegt: "Waar is het huis van den tyran, Waar de tent, waar de bozen in wonen?"
29 Have ye not asked the passers-by in the way? And, their signs, can ye not recognise?
Hebt gij de reizigers dan nooit ondervraagd, Of aanvaardt gij hun getuigenis niet:
30 That, to the day of calamity, is the wicked reserved, to the day of indignant visitation, are they led.
"De boze blijft gespaard op de dag van verderf, En ontsnapt op de dag van de gramschap!"
31 Who can declare—to his face—his way? And, what, he, hath done, who shall recompense to him?
Wie houdt hem zijn wandel voor ogen, Wie zet hem betaald wat hij deed?
32 Yet, he, to the graves, is borne, and, over the tomb, one keepeth watch;
Hij wordt ten grave gedragen, En een tombe houdt er de wacht.
33 Pleasant to him are the mounds of the torrent-bed, —and, after him, doth every man march, as, before him, there were without number.
Zacht ligt hij neer Op de kluiten in het dal; Heel de wereld trekt achter hem aan, Talloos velen lopen uit voor zijn stoet.
34 How then should ye comfort me with vanity, since, as for your replies, there lurketh, [in them] treachery?
Wat is uw vertroosting dus schraal, Uw antwoord anders dan leugens!
