Job 19
1 Then responded Job, and said: —
Аюп җававән мундақ деди: —
2 How long will ye grieve my soul? or crush me with words?
«Силәр қачанғичә җенимни азаплимақчисиләр, Қачанғичә мени сөз билән әзмәкчисиләр?
3 These ten times, have ye reviled me, Shameless ye wrong me.
Силәр мени он қетим харлидиңлар; Маңа увал қилишқа номус қилмайсиләр.
4 And even if indeed I have erred, with myself lodgeth mine error.
Әгәр мениң сәһвәнлигим болса, Мән әнди униң [дәрдини] тартимән.
5 If indeed, against me, ye must needs magnify yourselves, and plead, against me, my reproach.
Әгәр силәр мениңдин үстүнлүк талашмақчи болсаңлар, Йүзүм алдида шәрм-һаяни көрситип мени әйиплимәкчи болсаңлар,
6 Know, then, that, God, hath overthrown me, and, within his net, enclosed me.
Әнди билип қоюңларки, маңа увал қилған Тәңри екән, У тори билән мени чирмаштуруп тартти;
7 Lo! I cry—out: Violence! but receive no answer, I cry aloud, but there is no vindication;
Қара, мән налә-пәряд көтирип «Зораванлиқ!» дәп вақираймән, Бирақ һеч ким аңлимайду; Мән вақираймән, бирақ маңа адаләт кәлмәйду.
8 My way, hath he walled up, that I cannot pass, and, upon my paths, hath he made darkness rest;
У йолумни мени өтүвалмисун дәп чит билән тосуп қойди, Қәдәмлиримгә қараңғулуқ салди.
9 My glory—from off me, hath he stripped, and hath removed the crown of my head;
У мәндин шан-шәривимни мәһрум қилди, Бешимдин таҗни тартивалди.
10 He hath ruined me on every side, and I am gone, and he hath taken away—like a tree—my hope;
У маңа һәр тәрәптин бузғунчилиқ қиливатиду, мән түгәштим; Үмүтүмни У дәрәқни юлғандәк жулувалди.
11 Yea he hath kindled against me his anger, and accounted me towards him like unto his adversaries;
Ғәзивини маңа қаритип қозғиди, Мени Өз дүшмәнлиридин һесаплиди.
12 Together, enter his troops and have cast up, against me, their mound, and have encamped all around my tent;
Униң қошунлири сәп түзүп атланди, Пәләмпәйлирини ясап маңа һуҗум қилди, Улар чедиримни қоршавға елип баргаһ тикивалди.
13 My Brethren—from beside me, hath he moved far away, and, mine acquaintance, are wholly estranged from me;
У қериндашлиримни мәндин нери қилди, Тонушлиримниң меһрини мәндин үзди.
14 Failed me, have my near of kin, and, mine intimate acquaintances, have forgotten me;
Туққанлирим мәндин ятлишип кәтти, Дост-бурадәрлирим мени унутти.
15 Ye guests of my house and my maidens, A stranger, have ye accounted me, An alien, have I become in their eyes;
Өйүмдә турған мусапирлар, һәтта дедәклиримму мени ят адәм дәп һесаплайду; Уларниң нәзиридә мән мусапир болуп қалдим.
16 To mine own servant, I called, and he would not answer, With mine own mouth, I kept entreating him;
Мән чакиримни чақирсам, у маңа җавап бәрмәйду; Шуңа мән униңға ағзим билән йелинишим керәк.
17 My breath, is strange to my wife, and I am loathsome to the sons of my own mother;
Тиниқимдин аялимниң қусқуси келиду, Ака-укилирим сесиқлиғимдин бизар.
18 Even young children, despise me, I rise up, and they speak against me;
Һәтта кичик балилар мени кәмситиду; Орнумдин турмақчи болсам, улар мени һақарәтләйду.
19 All the men of mine intimate circle abhor me, and, these whom I loved, have turned against me;
Мениң сирдаш достлиримниң һәммиси мәндин нәпрәтлиниду, Мән сөйгәнләр мәндин йүз өриди.
20 Unto my skin and unto my flesh, have my bones cleaved, and I have escaped with the akin of my teeth.
Әт-терилирим устиханлиримға чаплишип туриду, Җеним қил үстидә қалди.
21 Pity me! pity me! ye, my friends, for, the hand of GOD, hath stricken me!
Аһ, достлирим, маңа ичиңлар ағрисун, ичиңлар ағрисун! Чүнки Тәңриниң қоли маңа келип тәгди.
22 Wherefore should ye persecute me as GOD? and, with my flesh, should not he satisfied?
Силәр немишкә Тәңридәк маңа зиянкәшлик қилисиләр? Силәр немишкә әтлиримгә шунчә тоймайсиләр!
23 Oh, then, that my words, could be written, Oh that, in a record, they could be inscribed:
Аһ, мениң сөзлирим йезилсиди! Улар бир язмиға пүтүклүк болған болатти!
24 That, with a stylus of iron and [with] lead, for all time—in the rock, they could be graven!
Улар төмүр қәләм билән қоғушун ичигә йезилсиди! Әбәдил-әбәт таш үстигә оюп пүтүлгән болатти!
25 But, I, know that, my redeemer, liveth, and, as the Last over [my] dust, will he arise;
Бирақ мән шуни билимәнки, өзүмниң Һәмҗәмәт-Қутқузғучим һаяттур, У ахирәт күнидә йәр йүзидә туруп туриду!
26 And, though, after my skin is struck off, this [followeth], yet, apart from my flesh, shall I see GOD:
Һәм мениң бу терә-әтлирим бузулғандин кейин, Мән йәнила тенимдә туруп Тәңрини көримән!
27 Whom, I myself, shall see, on my side, and, mine own eyes, [shall] have looked upon, and not those of a stranger. Exhausted are my deepest desires in my bosom!
Уни өзүмла әйни һалда көримән, Башқа адәмниң әмәс, бәлки өзүмниң көзи билән қараймән; Аһ, қәлбим буниңға шунчә интизардур!
28 Surely ye should say—Why should we persecute him? seeing, the root of the matter, is found in me.
Әгәр силәр: «Ишниң йилтизи униңдидур, Уни қандақ қилип қистап қоғливетәләймиз?!» — десәңлар,
29 Be ye afraid—on your part—of the face of the sword, because, wrath, [bringeth] the punishments of the sword, to the end ye may know the Almighty.
Әнди өзүңлар қиличтин қорққиниңлар түзүк! Чүнки [Худаниң] ғәзиви қилич җазасини елип келиду, Шуниң билән силәр [Худаниң] сотиниң қуруқ гәп әмәслигини билисиләр».
