Job 16
1 Then responded Job, and said: —
Eyüp şöyle yanıtladı:
2 I have heard many such things, Wearisome comforters, are ye all!
“Buna benzer çok şey duydum, Oysa siz avutmuyor, sıkıntı veriyorsunuz.
3 Is there to be an end to windy words? Or what so strongly exciteth thee, that thou must respond?
Boş sözleriniz hiç sona ermeyecek mi? Nedir derdiniz, boyuna karşılık veriyorsunuz?
4 I also, like you, could speak, —If your soul were in the place of my soul, I could string together words against you, and could therewith shake over you my head.
Yerimde siz olsaydınız, Ben de sizin gibi konuşabilirdim; Size karşı güzel sözler dizer, Başımı sallayabilirdim.
5 I could make you determined, by my mouth, and then my lip-solace should restrain you.
Ağzımdan çıkan sözlerle yüreklendirir, Dudaklarımdan dökülen avutucu sözlerle yatıştırırdım sizi.
6 Though I do speak, unassuaged is my stinging pain, —And, if I forbear, of what am I relieved?
“Konuşsam bile acım dinmez, Sussam ne değişir?
7 But, now, hath he wearied me, thou hast destroyed all my family;
Ey Tanrı, beni tükettin, Bütün ev halkımı dağıttın.
8 And, having captured me, it hath served, as a witness; and so my wasting away hath risen up against me, in my face, it answereth.
Beni sıkıp buruşturdun, bana karşı tanık oldu bu; Zayıflığım kalkmış tanıklık ediyor bana karşı.
9 His anger, hath torn and persecuted me, He hath gnashed upon me with his teeth, Mine adversary, hath sharpened his eyes for me.
Tanrı öfkeyle saldırıp parçalıyor beni, Dişlerini gıcırdatıyor bana, Düşmanım gözlerini üzerime dikiyor.
10 They have gaped upon me with their mouth, With reproach, have they smitten my cheek, Together, against me, have they closed their ranks.
İnsanlar bana dudak büküyor, Aşağılayarak tokat atıyor, Birleşiyorlar bana karşı.
11 GOD doth abandon me to him that is perverse, and, into the hands of the lawless, he throweth me headlong.
Tanrı haksızlara teslim ediyor beni, Kötülerin kucağına atıyor.
12 At ease, was I when he shattered me, Yea he seized me by my neck, and dashed me in pieces, then set me up for himself as a mark:
Ben rahat yaşıyordum, ama Tanrı paraladı beni, Boynumdan tutup yere çaldı. Beni hedef yaptı kendine.
13 His archers came round against me, He clave asunder my reins, and spared not, He poured out, on the earth, my gall:
Okçuları beni kuşatıyor, Acımadan böbreklerimi deşiyor, Ödümü yerlere döküyor.
14 He made a breach in me, breach upon breach, He ran upon me, like a mighty man.
Bedenimde gedik üstüne gedik açıyor, Dev gibi üzerime saldırıyor.
15 Sackcloth, sewed I on my skin, and rolled—in the dust—my horn:
“Giymek için çul diktim, Gururumu ayak altına aldım.
16 My face, is reddened from weeping, and, upon mine eyelashes, is the death-shade: —
Ağlamaktan yüzüm kızardı, Gözlerimin altı morardı.
17 Though no violence was in my hands, and, my prayer, was pure.
Yine de ellerim şiddetten uzak, Duam içtendir.
18 O earth! do not cover my blood, and let there be no place for mine outcry.
“Ey toprak, kanımı örtme, Feryadım asla dinmesin.
19 Even now, lo! in the heavens, is my witness,
Daha şimdiden tanığım göklerde, Beni savunan yücelerdedir.
20 And, he that voucheth for me is on high. My friends are, they who scorn me, Unto GOD, hath mine eye shed tears: —
Dostlarım benimle eğleniyor, Gözlerim Tanrı'ya yaş döküyor;
21 That one might plead, for a man, with GOD, —Even a son of man, for his friend!
Tanrı kendisiyle insan arasında İnsanoğluyla komşusu arasında hak arasın diye.
22 When, a few years, come, then, by a path by which I shall not return, shall I depart.
“Çünkü birkaç yıl sonra, Dönüşü olmayan yolculuğa çıkacağım.
