Job 14
1 Man that is born of a woman, is of few days, and full of trouble:
Qadından doğulan insanın ömrü azdır, Həyatı sıxıntı ilə doludur.
2 As a flower, he cometh forth—and fadeth, He fleeth also as a shadow, and continueth not.
Çiçək kimi açar, solar, Kölgə kimi keçib-gedər.
3 And yet upon such a one as this, hast thou opened thine eye? And, him, wouldst thou bring into judgment with thee?
Gözlərini beləsinəmi dikirsən? Mühakimə etmək üçünmü məni hüzuruna gətirirsən?
4 Who can bring a clean thing out of an unclean? Not one!
Kim çirkab içindən təmiz bir şey tapar? Heç kim!
5 If determined am his days, the number of his months, is with thee, Fixed times for him, thou hast appointed and he cannot go beyond.
İnsana ömür günləri müəyyən edilib, Aylarının sayını Sən bilirsən, Ömrü üçün müəyyən hədd qoymusan, Bu həddi keçən yoxdur.
6 Look sway from him, that he may rest, Till he shall pay off, as a hireling, his day.
Sən ondan gücünü çək, İş gününü bitirən zəhmətkeş kimi Bir az dincəlsin.
7 Though there is—for a tree—hope, —if it should be cut down, that, again, it will grow, and, the tender branch thereof, will not cease;
Bir ağac üçün ümid var, Kəsilsə belə, yenə pöhrəsini verər, Şaxələri əskilməz.
8 If its root, should become old in the earth, and, in the dust, its stock should die:
Kökü yerdə qocalsa da, Kötüyü torpaqda məhv olsa da,
9 Through the scent of water, it may break forth, and produce branches like a sapling,
Suyun iyini duyanda çiçəklənər, Cavan ağac kimi şaxələnər.
10 Yet, man, dieth, and is prostrate, Yea the son of earth doth cease to breathe, and where is he?
Amma insan ölər, dəfn olunar, Son nəfəsini verər, yox olar.
11 Waters, have failed from, the sea, and, a river, may waste and dry up;
Dəniz suları çəkilib getdiyi kimi, Çaylar azalıb quruduğu kimi
12 So, a man, hath lain down, and shall not arise, until there are no heavens, they shall not awake, nor be roused up out of their sleep.
İnsan da yatar, bir daha qalxmaz, Göylər yox olanadək oyadılmaz, Yuxularından ayılmaz.
13 Oh that, in hades, thou wouldst hide me! that thou wouldst keep me secret, until the turn of thine anger, that thou wouldst set for me a fixed time, and remember me: (Sheol h7585)
Kaş ki məni ölülər diyarında gizlədəydin, Qəzəbin keçənədək saxlayaydın, Mənə möhlət verəydin, Sonra məni yada salaydın. (Sheol h7585)
14 If a man die, can he live again? All the days of my warfare, would I wait, until my relief should come: —
İnsan ölsə, dirilərmi? Növbəm çatanacan Bu əzabdan qurtulmaq üçün hər gün gözləyəcəyəm.
15 Thou shouldst call, and, I, would answer thee, —For the work of thine own hand, thou shouldst long.
Sən çağıranda cavab verəcəyəm, Əllərinin bu işinin həsrətini çəkəcəksən.
16 For, now, my steps, thou countest, Thou wilt not pass over my sin:
O zaman addımlarımı sayacaqsan, Günahımı nəzərə almayacaqsan.
17 Sealed up in a bag, is my transgression, and thou hast glued over mine iniquity.
Üsyankarlığım torbada möhürlənəcək, Günahımın üstünü örtəcəksən.
18 But, in very deed, a mountain falling, will lie prostrate, or, a rock moved out of its place:
Amma dağın uçub dağılması kimi, Qayanın yerindən qopması kimi,
19 Stones, have been hollowed out by waters, the floods thereof wash away the dust of the earth, and, the hope of mortal man, thou hast destroyed:
Su daşları yuvarladığı kimi, Sellər torpağı yuyub apardığı kimi Sən də insanın ümidini yox edirsən.
20 Thou dost overpower him utterly, and he departeth, Disfiguring his face, so, hast thou sent him away.
Onu əbədi məğlub edirsən, o köçüb gedir. Görkəmini dəyişdirib yola salırsan.
21 His sons, come to honour, and he knoweth it not, Or they are brought low, and he perceiveth it not of them.
Övladları şərəflənəndə də onun xəbəri olmaz, Düşkün hala düşəndə də heç nəyi başa düşməz.
22 But, his flesh, for himself, is in pain, and, his soul, for himself, doth mourn.
Hamı öz canının ağrısını duyur, Yalnız özü üçün yas tutur».
