Job 10
1 My soul doth loathe my life, —I let loose my complaint, I speak, in the bitterness of my soul.
Canım həyatımdan bezib. Şikayətimə məhdudiyyət qoymayacağam, Acı həyatımdan danışacağam.
2 I say unto GOD, Do not hold me guilty, Let me know, on what account thou contendest with me!
Qoy Allaha deyim: “Məni günahlandırma, Bir mənə söylə, niyə mənimlə çəkişirsən?
3 Is it seemly in thee, that thou shouldst oppress? that thou shouldst despise the labour of thine own hand, when, upon the counsel of the lawless, thou hast shone?
Məni incitmək, Əllərinin işini xor görmək, Pislərin niyyətlərinə işıq vermək Sənə xoşdurmu?
4 Eyes of flesh, hast thou? or, as a mortal seeth, seest thou?
Səndə insan gözümü var? İnsan necə görürsə, Sən də elə görürsənmi?
5 As the days of a mortal, are thy days? or, thy years, as the days of a man?
Günlərin insan ömrü kimidirmi? İllərin insanın yaşadığı illər kimidirmi?
6 That thou shouldst seek for mine iniquity, and, for my sin, shouldst make search:
Çünki məndə təqsir axtarırsan, Günahlarımı araşdırırsan.
7 Though it is, within thine own knowledge, that I would not be lawless, and, none, out of thy hand, can deliver?
Özün də bilirsən mən şər adam deyiləm, Məni Sənin əlindən qurtaran yoxdur.
8 Thine own hands, shaped me, and made me, all in unison round about, and yet thou hast confounded me.
Əllərin mənə quruluş verdi, məni yaratdı. İndi dönüb məni yox edəcəksənmi?
9 Remember, I pray thee, that, as clay, thou didst make me, and, unto dust, thou wilt cause me to return.
Məni palçıqdan düzəltdin, bunu xatırla. Yenidən məni torpağa çevirəcəksənmi?
10 Didst thou not, like milk, pour me forth? and, as cheese, curdle me?
Məni süd kimi tökmədinmi, Pendir kimi bərkitmədinmi?
11 With skin and flesh, clothe me? and, with bones and sinews, interweave me?
Ət və dərini əynimə geyindirdin, Məni sümük və vətərlərlə hördün,
12 Life and lovingkindness, thou didst bestow upon me, —and, thy watchful care, preserved my breath.
Mənə həyat verdin, sevgi göstərdin, Qayğıma qalmağınla ruhumu hifz etdin.
13 Yet, these things, thou didst hide in thy heart, I know that, this, hath been with thee!
Amma bunları qəlbində gizlətdin. Mən isə bilirəm, fikrində bu şeylər var:
14 If I have sinned, then couldst thou watch me, and, from mine iniquity, thou wouldst not acquit me:
Günah işlətsəydim, mənə nəzarət edərdin, Təqsirlərimi cəzasız qoymazdın.
15 If I have been lawless, alas for me! Or, if I am righteous, I will not lift up my head, Surfeited with shame, look thou then on my humiliation.
Əgər günahkar olsaydım, vay halıma! Günahsız olsam belə, yenə başımı qaldıra bilmərəm, Çünki xəcalət içindəyəm, necə də biçarəyəm.
16 When it is lifted up, like a howling lion, thou dost hunt me, Then again thou dost shew thyself marvellous against me.
Əgər başımı qaldırsam, məni aslan kimi ovlarsan, Yenə heyrətamiz qüvvəni mənə göstərərsən.
17 Thou renewest thy witnesses before me, and dost increase thy vexation with me, Relays—yea an army, is with me.
Əleyhimə yeni şahidlər çıxararsan, Mənə qarşı qəzəbini artırarsan, Orduların üstümə dayanmadan hücum çəkər.
18 Wherefore then, from the womb, didst thou bring me forth? I might have breathed my last, and, no eye, have seen me.
Niyə məni doğulmağa qoydun? Kimsənin gözü məni görmədən kaş öləydim.
19 As though I had not been, should I have become, —from the womb to the grave, might I have been borne.
Kaş ki heç yaranmayaydım, Bətndən məzara düşəydim.
20 Are not my days, few?—then forbear, and set me aside, that I may brighten up for a little;
Məgər ömrümə bir neçə gün qalmayıbmı? Mənə bir qədər sərbəstlik ver ki, bir az ürəyim açılsın
21 Before I go, and not return, unto a land of darkness and death-shade:
Gedər-gəlməz yerə, Zülmət və ölüm kölgəsi diyarına,
22 A land of obscurity, like thick darkness, of death-shade and disorder, and which shineth like thick darkness.
Qatı qaranlıq diyarına, Ölüm kölgəsi, qarışıqlıq diyarına, İşığı qaranlıq olan diyara getməzdən əvvəl”».
