James 1
1 James, a servant, of God and of the Lord Jesus Christ, —unto the twelve tribes that are in the dispersion, Wishes joy.
ഈശ്വരസ്യ പ്രഭോ ര്യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യ ച ദാസോ യാകൂബ് വികീർണീഭൂതാൻ ദ്വാദശം വംശാൻ പ്രതി നമസ്കൃത്യ പത്രം ലിഖതി|
2 All Joy, account it, my brethren, whensoever ye fall in with, manifold, temptations, —
ഹേ മമ ഭ്രാതരഃ, യൂയം യദാ ബഹുവിധപരീക്ഷാഷു നിപതത തദാ തത് പൂർണാനന്ദസ്യ കാരണം മന്യധ്വം|
3 Taking note, that, the proving of your faith, worketh out endurance;
യതോ യുഷ്മാകം വിശ്വാസസ്യ പരീക്ഷിതത്വേന ധൈര്യ്യം സമ്പാദ്യത ഇതി ജാനീഥ|
4 But let, your endurance, have, mature work, that ye may be mature and complete, in nothing, coming short.
തച്ച ധൈര്യ്യം സിദ്ധഫലം ഭവതു തേന യൂയം സിദ്ധാഃ സമ്പൂർണാശ്ച ഭവിഷ്യഥ കസ്യാപി ഗുണസ്യാഭാവശ്ച യുഷ്മാകം ന ഭവിഷ്യതി|
5 But, if any of you is sinning short of wisdom, let him be asking of God, Who giveth unto all freely and upbraideth not, and it shall be given him;
യുഷ്മാകം കസ്യാപി ജ്ഞാനാഭാവോ യദി ഭവേത് തർഹി യ ഈശ്വരഃ സരലഭാവേന തിരസ്കാരഞ്ച വിനാ സർവ്വേഭ്യോ ദദാതി തതഃ സ യാചതാം തതസ്തസ്മൈ ദായിഷ്യതേ|
6 But let him be asking in faith, nothing, doubting, for, he that doubteth, is like a wave of the sea, wind-driven and storm-tossed, —
കിന്തു സ നിഃസന്ദേഹഃ സൻ വിശ്വാസേന യാചതാം യതഃ സന്ദിഗ്ധോ മാനവോ വായുനാ ചാലിതസ്യോത്പ്ലവമാനസ്യ ച സമുദ്രതരങ്ഗസ്യ സദൃശോ ഭവതി|
7 For let not that man think that he shall receive anything from the Lord—
താദൃശോ മാനവഃ പ്രഭോഃ കിഞ്ചിത് പ്രാപ്സ്യതീതി ന മന്യതാം|
8 A two-souled man, unstable in all his ways.
ദ്വിമനാ ലോകഃ സർവ്വഗതിഷു ചഞ്ചലോ ഭവതി|
9 But boasting be the lowly brother in his uplifting;
യോ ഭ്രാതാ നമ്രഃ സ നിജോന്നത്യാ ശ്ലാഘതാം|
10 Whereas the rich, in his being brought low, —because, as a flower of grass, he will pass away;
യശ്ച ധനവാൻ സ നിജനമ്രതയാ ശ്ലാഘതാംയതഃ സ തൃണപുഷ്പവത് ക്ഷയം ഗമിഷ്യതി|
11 For the sun hath sprung up, with it scorching heat, and hath withered the grass, and, the flower thereof, hath fallen out, and, the beauty of the face thereof, hath perished, —so, also the rich, in his goings, shall languish.
യതഃ സതാപേന സൂര്യ്യേണോദിത്യ തൃണം ശോഷ്യതേ തത്പുഷ്പഞ്ച ഭ്രശ്യതി തേന തസ്യ രൂപസ്യ സൗന്ദര്യ്യം നശ്യതി തദ്വദ് ധനിലോകോഽപി സ്വീയമൂഢതയാ മ്ലാസ്യതി|
12 Happy the man who endureth temptation! Because, becoming approved, he shall receive the crown of life—which he hath promised unto them that love him.
യോ ജനഃ പരീക്ഷാം സഹതേ സ ഏവ ധന്യഃ, യതഃ പരീക്ഷിതത്വം പ്രാപ്യ സ പ്രഭുനാ സ്വപ്രേമകാരിഭ്യഃ പ്രതിജ്ഞാതം ജീവനമുകുടം ലപ്സ്യതേ|
13 Let, no one, while tempted, be saying—From God, am I tempted, —for, God, cannot be tempted by things evil, and, himself, tempteth no one;
ഈശ്വരോ മാം പരീക്ഷത ഇതി പരീക്ഷാസമയേ കോഽപി ന വദതു യതഃ പാപായേശ്വരസ്യ പരീക്ഷാ ന ഭവതി സ ച കമപി ന പരീക്ഷതേ|
14 But, each one, is tempted, when, by his own coveting, he is drawn out and enticed,
കിന്തു യഃ കശ്ചിത് സ്വീയമനോവാഞ്ഛയാകൃഷ്യതേ ലോഭ്യതേ ച തസ്യൈവ പരീക്ഷാ ഭവതി|
15 Then, the coveting, having conceived, giveth birth to sin, and, the sin, when full-grown, bringeth forth death.
തസ്മാത് സാ മനോവാഞ്ഛാ സഗർഭാ ഭൂത്വാ ദുഷ്കൃതിം പ്രസൂതേ ദുഷ്കൃതിശ്ച പരിണാമം ഗത്വാ മൃത്യും ജനയതി|
16 Be not deceived, my brethren beloved: —
ഹേ മമ പ്രിയഭ്രാതരഃ, യൂയം ന ഭ്രാമ്യത|
17 Every good giving, and every perfect gift, is, from above, coming down from the Father of lights—with whom is no alternation, nor shadow cast, by turning:
യത് കിഞ്ചിദ് ഉത്തമം ദാനം പൂർണോ വരശ്ച തത് സർവ്വമ് ഊർദ്ധ്വാദ് അർഥതോ യസ്മിൻ ദശാന്തരം പരിവർത്തനജാതച്ഛായാ വാ നാസ്തി തസ്മാദ് ദീപ്ത്യാകരാത് പിതുരവരോഹതി|
18 Because he was so minded, he hath brought us forth with a word of truth, to the end we should be a sort of firstfruit of his creatures
തസ്യ സൃഷ്ടവസ്തൂനാം മധ്യേ വയം യത് പ്രഥമഫലസ്വരൂപാ ഭവാമസ്തദർഥം സ സ്വേച്ഛാതഃ സത്യമതസ്യ വാക്യേനാസ്മാൻ ജനയാമാസ|
19 Ye know, my brethren beloved, —but let every man be swift to hear, slow to speak, slow to anger,
അതഏവ ഹേ മമ പ്രിയഭ്രാതരഃ, യുഷ്മാകമ് ഏകൈകോ ജനഃ ശ്രവണേ ത്വരിതഃ കഥനേ ധീരഃ ക്രോധേഽപി ധീരോ ഭവതു|
20 For, man’s anger, worketh not, God’s righteousness.
യതോ മാനവസ്യ ക്രോധ ഈശ്വരീയധർമ്മം ന സാധയതി|
21 Wherefore, putting away all filthiness and overflow of baseness, in meekness, welcome ye the word fitted for inward growth, which is able to save your souls:
അതോ ഹേതോ ര്യൂയം സർവ്വാമ് അശുചിക്രിയാം ദുഷ്ടതാബാഹുല്യഞ്ച നിക്ഷിപ്യ യുഷ്മന്മനസാം പരിത്രാണേ സമർഥം രോപിതം വാക്യം നമ്രഭാവേന ഗൃഹ്ലീത|
22 Become ye doers of the word, and not hearers only—reasoning yourselves astray;
അപരഞ്ച യൂയം കേവലമ് ആത്മവഞ്ചയിതാരോ വാക്യസ്യ ശ്രോതാരോ ന ഭവത കിന്തു വാക്യസ്യ കർമ്മകാരിണോ ഭവത|
23 Because, if any is, a word-hearer, and not a doer, the same, is like unto a man observing his natural face in a mirror, —
യതോ യഃ കശ്ചിദ് വാക്യസ്യ കർമ്മകാരീ ന ഭൂത്വാ കേവലം തസ്യ ശ്രോതാ ഭവതി സ ദർപണേ സ്വീയശാരീരികവദനം നിരീക്ഷമാണസ്യ മനുജസ്യ സദൃശഃ|
24 For he observed himself, and is gone away, and, straightway, it hath escaped him, —what manner of man, he was!
ആത്മാകാരേ ദൃഷ്ടേ സ പ്രസ്ഥായ കീദൃശ ആസീത് തത് തത്ക്ഷണാദ് വിസ്മരതി|
25 But, he that hath obtained a nearer view into the perfect law of liberty, and hath taken up his abode by it, becoming—not a forgetful hearer, but a work doer, the same, happy in his doing, shall be.
കിന്തു യഃ കശ്ചിത് നത്വാ മുക്തേഃ സിദ്ധാം വ്യവസ്ഥാമ് ആലോക്യ തിഷ്ഠതി സ വിസ്മൃതിയുക്തഃ ശ്രോതാ ന ഭൂത്വാ കർമ്മകർത്തൈവ സൻ സ്വകാര്യ്യേ ധന്യോ ഭവിഷ്യതി|
26 If any thinketh he is observant of religion, not curbing his own tongue, but deceiving his own heart, this one’s, religious observance is, vain:
അനായത്തരസനഃ സൻ യഃ കശ്ചിത് സ്വമനോ വഞ്ചയിത്വാ സ്വം ഭക്തം മന്യതേ തസ്യ ഭക്തി ർമുധാ ഭവതി|
27 Religious observance, pure and undefiled with our God and Father, is, this—to be visiting orphans and widows in their affliction, unspotted, to keep, himself, from the world.
ക്ലേശകാലേ പിതൃഹീനാനാം വിധവാനാഞ്ച യദ് അവേക്ഷണം സംസാരാച്ച നിഷ്കലങ്കേന യദ് ആത്മരക്ഷണം തദേവ പിതുരീശ്വരസ്യ സാക്ഷാത് ശുചി ർനിർമ്മലാ ച ഭക്തിഃ|
