Ephesians 4
1 I exhort you, therefore, I, the prisoner in the Lord, to walk in a manner worthy of the calling wherewith ye were called: —
อโต พนฺทิรหํ ปฺรโภ รฺนามฺนา ยุษฺมานฺ วินเย ยูยํ เยนาหฺวาเนนาหูตาสฺตทุปยุกฺตรูเปณ
2 With all lowliness and meekness, with long suffering, bearing one with another in love,
สรฺวฺวถา นมฺรตำ มฺฤทุตำ ติติกฺษำ ปรสฺปรํ ปฺรมฺนา สหิษฺณุตาญฺจาจรตฯ
3 Giving diligence to keep—the oneness of the Spirit in the uniting-bond of peace, —
ปฺรณยพนฺธเนน จาตฺมน เอกฺยํ รกฺษิตุํ ยตธฺวํฯ
4 One body, and one spirit, even as ye were also called in one hope of your calling,
ยูยมฺ เอกศรีรา เอกาตฺมานศฺจ ตทฺวทฺ อาหฺวาเนน ยูยมฺ เอกปฺรตฺยาศาปฺราปฺตเย สมาหูตา: ฯ
5 One Lord, one faith, one immersion,
ยุษฺมากมฺ เอก: ปฺรภุเรโก วิศฺวาส เอกํ มชฺชนํ, สรฺเวฺวษำ ตาต:
6 One God and Father of all—who is over all, and through all, and in all.
สรฺโวฺวปริสฺถ: สรฺวฺววฺยาปี สรฺเวฺวษำ ยุษฺมากํ มธฺยวรฺตฺตี ไจก อีศฺวร อาเสฺตฯ
7 To each one of you, however, hath favour been given, according to the measure of the free-gift of the Christ;
กินฺตุ ขฺรีษฺฏสฺย ทานปริมาณานุสาราทฺ อสฺมากมฺ เอไกกไสฺม วิเศโษ วโร'ทายิฯ
8 Wherefore he saith—Ascending on high, he took captivity captive, [and] gave gifts unto men.
ยถา ลิขิตมฺ อาเสฺต, "อูรฺทฺธฺวมฺ อารุหฺย เชตฺฤนฺ ส วิชิตฺย พนฺทิโน'กโรตฺฯ ตต: ส มนุเชโภฺย'ปิ สฺวียานฺ วฺยศฺราณยทฺ วรานฺ๚ "
9 Now this, He ascended; what is it, —save—that he also descended into the under parts of the earth?
อูรฺทฺธฺวมฺ อารุเหฺยติวากฺยสฺยายมรฺถ: ส ปูรฺวฺวํ ปฺฤถิวีรูปํ สรฺวฺวาธ: สฺถิตํ สฺถานมฺ อวตีรฺณวานฺ;
10 He that descended, he, it is who also ascended over-above all the heavens, that he might fill all things;
ยศฺจาวตีรฺณวานฺ ส เอว สฺวรฺคาณามฺ อุปรฺยฺยุปรฺยฺยารูฒวานฺ ยต: สรฺวฺวาณิ เตน ปูรยิตวฺยานิฯ
11 And, he, gave—some, indeed, to be apostles, and some, prophets, and some, evangelists, and some, shepherds and teachers, —
ส เอว จ กำศฺจน เปฺรริตานฺ อปรานฺ ภวิษฺยทฺวาทิโน'ปรานฺ สุสํวาทปฺรจารกานฺ อปรานฺ ปาลกานฺ อุปเทศกำศฺจ นิยุกฺตวานฺฯ
12 With a view to the fitting of the saints for the work of ministering, for an upbuilding of the body of the Christ;
ยาวทฺ วยํ สรฺเวฺว วิศฺวาสเสฺยศฺวรปุตฺรวิษยกสฺย ตตฺตฺวชฺญานสฺย ไจกฺยํ สมฺปูรฺณํ ปุรุษรฺถญฺจารฺถต: ขฺรีษฺฏสฺย สมฺปูรฺณปริมาณสฺย สมํ ปริมาณํ น ปฺราปฺนุมสฺตาวตฺ
13 Until we all advance—into the oneness of the faith, and the personal knowledge of the Son of God, into a man of full-growth, into the measure of the stature of the fulness of the Christ;
ส ปริจรฺยฺยากรฺมฺมสาธนาย ขฺรีษฺฏสฺย ศรีรสฺย นิษฺฐาไย จ ปวิตฺรโลกานำ สิทฺธตายาสฺตาทฺฤศมฺ อุปายํ นิศฺจิตวานฺฯ
14 That we may, no longer, be infants—billow-tossed and shifted round with every wind of teaching, —in the craft of men, in knavery suited to the artifice of error;
อเตอว มานุษาณำ จาตุรีโต ภฺรมกธูรฺตฺตตายาศฺฉลาจฺจ ชาเตน สรฺเวฺวณ ศิกฺษาวายุนา วยํ ยทฺ พาลกา อิว โทลายมานา น ภฺรามฺยาม อิตฺยสฺมาภิ รฺยติตวฺยํ,
15 But, pursuing truth—may, in love, grow into him in all things, —who is the head, Christ, —
เปฺรมฺนา สตฺยตามฺ อาจรทฺภิ: สรฺวฺววิษเย ขฺรีษฺฏมฺ อุทฺทิศฺย วรฺทฺธิตวฺยญฺจ, ยต: ส มูรฺทฺธา,
16 Out of whom all the body—fitly framing itself together, and connecting itself, through means of every joint of supply, by way of energising in the measure of each single part—secureth the growing of the body, unto an upbuilding of itself in love.
ตสฺมาจฺไจไกกสฺยางฺคสฺย สฺวสฺวปริมาณานุสาเรณ สาหายฺยกรณาทฺ อุปการไก: สรฺไวฺว: สนฺธิภิ: กฺฤตฺสฺนสฺย ศรีรสฺย สํโยเค สมฺมิลเน จ ชาเต เปฺรมฺนา นิษฺฐำ ลภมานํ กฺฤตฺสฺนํ ศรีรํ วฺฤทฺธึ ปฺราปฺโนติฯ
17 This, therefore, am I saying and protesting in the Lord: —that, no longer, ye walk even as, the nations, walk—in the vanity of their minds,
ยุษฺมานฺ อหํ ปฺรภุเนทํ พฺรวีมฺยาทิศามิ จ, อเนฺย ภินฺนชาตียา อิว ยูยํ ปูน รฺมาจรตฯ
18 Being darkened in their understanding, alienated from the life of God—by reason of the ignorance that existeth within them, by reason of their hearts being turned into stone,
ยตเสฺต สฺวมโนมายามฺ อาจรนฺตฺยานฺตริกาชฺญานาตฺ มานสิกกาฐินฺยาจฺจ ติมิราวฺฤตพุทฺธย อีศฺวรียชีวนสฺย พคีรฺภูตาศฺจ ภวนฺติ,
19 Who, indeed, having become past feeling, have delivered, themselves, up, with wantonness, unto making a trade of all impurity with greed.
สฺวานฺ ไจตนฺยศูนฺยานฺ กฺฤตฺวา จ โลเภน สรฺวฺววิธาเศาจาจรณาย ลมฺปฏตายำ สฺวานฺ สมรฺปิตวนฺต: ฯ
20 Ye, however, have, not thus, learned the Christ: —
กินฺตุ ยูยํ ขฺรีษฺฏํ น ตาทฺฤศํ ปริจิตวนฺต: ,
21 If, at least, it is, him, ye have heard, and, in him, ye have been taught—even as truth is in Jesus, —
ยโต ยูยํ ตํ ศฺรุตวนฺโต ยา สตฺยา ศิกฺษา ยีศุโต ลภฺยา ตทนุสาราตฺ ตทีโยปเทศํ ปฺราปฺตวนฺตศฺเจติ มเนฺยฯ
22 That ye were to strip off—as regardeth the former behaviour—the old man, who corrupteth himself according to his deceitful covetings,
ตสฺมาตฺ ปูรฺวฺวกาลิกาจารการี ย: ปุราตนปุรุโษ มายาภิลาไษ รฺนศฺยติ ตํ ตฺยกฺตฺวา ยุษฺมาภิ รฺมานสิกภาโว นูตนีกรฺตฺตวฺย: ,
23 And were to be getting young again in the spirit of your mind,
โย นวปุรุษ อีศฺวรานุรูเปณ ปุเณฺยน สตฺยตาสหิเตน
24 And were to put on the man of new mould, who, after God, hath been created in his truthful righteousness and loving kindness.
ธารฺมฺมิกเตฺวน จ สฺฤษฺฏ: ส เอว ปริธาตวฺยศฺจฯ
25 Wherefore, stripping off what is false, be speaking truth each one with his neighbour, because we are members one of another;
อโต ยูยํ สรฺเวฺว มิถฺยากถนํ ปริตฺยชฺย สมีปวาสิภิ: สห สตฺยาลาปํ กุรุต ยโต วยํ ปรสฺปรมฺ องฺคปฺรตฺยงฺคา ภวาม: ฯ
26 Be ye angry, and not committing sin, let not the sun be going down upon your angry mood,
อปรํ โกฺรเธ ชาเต ปาปํ มา กุรุธฺวมฺ, อศานฺเต ยุษฺมากํ โรเษสูรฺโยฺย'สฺตํ น คจฺฉตุฯ
27 Neither be giving place unto the adversary;
อปรํ ศยตาเน สฺถานํ มา ทตฺตฯ
28 Let, the stealer, no more, steal, but rather let him be toiling, —working with his hands the thing that is good, that he may have [wherewith] to be giving away to him that hath need;
โจร: ปุนศฺไจรฺยฺยํ น กโรตุ กินฺตุ ทีนาย ทาเน สามรฺถฺยํ ยชฺชายเต ตทรฺถํ สฺวกราภฺยำ สทฺวฺฤตฺตฺยา ปริศฺรมํ กโรตุฯ
29 Let, no putrid discourse, out of your mouth, be going forth, but if anything is good—suited to the needful upbuilding, —that it may give benefit unto them that hear;
อปรํ ยุษฺมากํ วทเนภฺย: โก'ปิ กทาลาโป น นิรฺคจฺฉตุ, กินฺตุ เยน โศฺรตุรุปกาโร ชายเต ตาทฺฤศ: ปฺรโยชนียนิษฺฐาไย ผลทายก อาลาโป ยุษฺมากํ ภวตุฯ
30 And be not grieving the Holy Spirit of God, wherewith ye have been sealed unto a day of redemption;
อปรญฺจ ยูยํ มุกฺติทินปรฺยฺยนฺตมฺ อีศฺวรสฺย เยน ปวิเตฺรณาตฺมนา มุทฺรยางฺกิตา อภวต ตํ โศกานฺวิตํ มา กุรุตฯ
31 All bitterness, and wrath, and anger, and outcry, and profane speaking, let it be taken away from you, with all baseness;
อปรํ กฏุวากฺยํ โรษ: โกษ: กลโห นินฺทา สรฺวฺววิธเทฺวษศฺไจตานิ ยุษฺมากํ มธฺยาทฺ ทูรีภวนฺตุฯ
32 And be ye gracious one to another, tenderly affectionate, in favour forgiving one another—even as, God also, in Christ, hath in favour forgiven you;
ยูยํ ปรสฺปรํ หิไตษิณ: โกมลานฺต: กรณาศฺจ ภวตฯ อปรมฺ อีศฺวร: ขฺรีษฺเฏน ยทฺวทฺ ยุษฺมากํ โทษานฺ กฺษมิตวานฺ ตทฺวทฺ ยูยมปิ ปรสฺปรํ กฺษมธฺวํฯ
