Acts 21
1 And it came to pass, when we set sail, having torn ourselves from them, running a straight course, we came unto Cos, and, on the next day, unto Rhodes, —and from thence unto Patara;
Кала амэ розачилепэ лэнца, тунчи выджиле дэ море. И лагле ворта пэ острово Косо. Пэ авэр диво амэ авиле дэ Родосо тай котарь лагле дэ Потара.
2 and, finding a ship crossing over to Phoenicia, going on board, we set sail.
Котэ амэ аракхле корабли, саво ладэлас дэ Финикия, бэшле пэ лэстэ и лагле дурэдэр.
3 And, sighting Cyprus, and leaving it behind to the left, we held on our voyage to Syria, and landed at Tyre; for, there, the ship was to discharge her cargo.
Амэ облагле Кипро, ачявдэ лэ зэрвонэ ригатар тай лагле дэ Сирия. Амэ прыачиле берегостэ дэ Тиро, колэсти со котэ амарэ кораблести трэбуни сля тэ ачявэ савэсь бужэ.
4 And, finding up the disciples, we remained there seven days, and they, unto Paul, began to say, through the Spirit, that he would gain no footing in Jerusalem.
Дэ Тиро амэ аракхле сиклярнэн и просле котэ эфта дивэ. Вонэ дэдумане Павлости Фаностар, соб вов тэ на джял дэ Ерусалимо.
5 And, when it came to pass that we had completed the days, we went forth, and continued our journey, all of them accompanying us, with wives and children, as far as outside the city; and, kneeling down on the beach in prayer,
Нэ кала авиля вряма, амэ лагле дурэдэр. Всавэрэ сиклярнэ, лэнгэрэ ромня тай чяворэ вылиджялдэ амэн форостар. Тай пэ берего амэ чутэ чянга и манглепэ.
6 we tare ourselves from each other, and we went on board the ship, while, they, returned unto their homes.
Тунчи амэ розджилепэ лэнца тай бэшле пэ корабли, а вонэ рисиле цэрэ.
7 And, we, finishing the voyage from Tyre, reached Ptolemais, and, saluting the brethren, abode one day with them;
Амэ дурэдэр лагле пав пане тай Тиростар авиле дэ Птолемаида. Котэ амэ наисардэпэ пхралэнца и просле лэнца екх диво.
8 and, on the morrow departing, we came to Caesarea, and, entering into the house of Philip the evangelist, who was of the seven, we abode with him.
Пэ авэр диво амэ упалэ лагле дэ дром, авиле дэ Кесария тай заджиле дэ цэр Филиппостэ. Вов пхэнэлас Бахтало Лав и сля екхэґа эфта манушэндар.
9 Now—this man, had four virgin daughters, who used to prophesy.
Лэстэ сля штар чея. Вонэ сле напаларом тай сле англунарьки.
10 And, as we stayed on many days, there came down a certain man from Judaea, a prophet, by name Agabus;
Амэ просле котэ бут дивэ. Тунчи Иудеятар авиля англунари пав лавэ Агаво.
11 and, coming unto us, and taking Paul’s girdle, he bound his own feet and hands, and said—Thus, saith the Holy Spirit, the man whose this girdle is, shall the Jews thus bind in Jerusalem, and deliver up into the hands of Gentiles.
Вов поджиля амэндэ, лиля Павлохкоро кущик, пхангля пэсти васта и пурэ, тай пхэнда: — Свэнто Фано пхэнэл: «Кади иудея дэ Ерусалимо спхандэна и отдэна дэ вастэн наиудеенди кодэлэ, кахкоро исин кадэва кущик».
12 And, when we heard these things, both, we, and they of the place began beseeching him, not to go up unto Jerusalem.
Кала амэ ушундэ када, тунчи и амэ, и катутнэ мануша ачиле тэ мангэ Павло тэ на джял дэ Ерусалимо.
13 Then, answered Paul—What are ye doing, weeping and breaking my heart? For, I, not only to be bound, but to die in Jerusalem, am ready, in behalf of the name of the Lord Jesus.
Нэ Павло пхэнда пэ кода: — Пэ со тумэ ровэн и розчинэн муро їло? Мэ лошало на кацик тэ авав спхангло, нэ и тэ мэрав дэ Ерусалимо пала Лав Рае Исусохкоро.
14 And, as he was not to be persuaded, we ceased, saying—the Lord’s, will be done!
Кала амэ полиле, со нисо лэсти на допхэнаґа, заачиле мулком тай пхэндэ: — Мэк стерэлапэ воля Раехкири.
15 And, after these days, making ready what we had, we started to go up unto Jerusalem;
Тунчи амэ стидэнепэ тай лагле дэ Ерусалимо.
16 and there went certain also of the disciples from Caesarea, along with us, who were to introduce us unto one with whom we might be entertained, one Mnason of Cyprus, an early disciple.
Амэнца джиле койсавэ сиклярнэ Кесариятар. Вонэ андэ амэн дэ цэр, тев джювда кипреянино Мнасоно, саво думут сля сиклярнэґа. Лэстэ амэ и ачилепэ.
17 Now, when we came to Jerusalem, the brethren, gladly welcomed us.
Кала амэ авиле дэ Ерусалимо, пхрала прылиле амэн лошаґа.
18 And, on the next day, Paul went in with us unto James, and, all the elders, were present.
Пэ авэр диво Павло їтханэ амэнца джиля Иаковостэ. Котэ сле всавэрэ пхурэдэра.
19 And, saluting them, he went on to narrate, one by one, each of the things which God had wrought among the nations through his ministry.
Павло наисардапэ лэнца и розпхэнда вса пала кода, со терда Дэвэл машкар наиудеен лэхкэрэ вастэнца.
20 And, they, having heard, began glorifying God; and they said to him—Thou observest, brother, how many myriads there are among the Jews who have believed, and, all, are zealous for the law.
Вонэ шундэ лэ тай лашардэ Дэвлэ. Тунчи пхэндэ Павлости: — Пхрал, ту дыкхэх скацик пхангля иудеен патине? Тай всавэрэ вонэ фартэ прырицарэнпэ Упхэнимастэ.
21 Now they have heard it rumoured concerning thee, that, an apostacy, art thou teaching, from Moses, unto all the Jews, who are among the nations, telling them not to be circumcising their children, nor, by the customs, to be walking.
И пала тут вонэ шундэ, со ту сиклярэх иудеен, савэ машкар наиудеендэ джювэн, тэ отджян Моисеехкэрэ Упхэнимастар. И со ту пхэнэх, тэ на обчинэн вонэ пэхкэрэн чяворэн тай тэ на джювэн кади, сар амэндэ прылито.
22 What, then, is it? at all events, they will hear that thou hast come.
Со ж тэ терэ? Вонэ шунэна пала кода, со ту авилян.
23 This, then, do, which unto thee, we say: —We have four men who have a vow upon themselves.
Колэсти тер кода, со амэ пхэнаґа. Машкар амэн исин штар мануша, савэ дэне солах.
24 Taking these unto thee, be purified with them, and spend something upon them, that they may shave their head; and all will get to know, that the things which they have heard rumoured concerning thee, are, nothing, —on the contrary, thou thyself, dost keep the ranks, guarding the law.
Лэ кадэлэн, жужарпэ лэнца и потин пала кода, соб лэнди тэ обчинэн бала пэ шэро. Тунчи всавэрэ полэна, со пала тут пхэнэн начячимо и со ту джювэх пав Упхэнима.
25 But, concerning them of the nations who have believed, we ourselves, sent, deciding that they should be guarding themselves, both as to idol sacrifice, and blood, and what is strangled, and fornication.
А наиудеенди, савэ патине, амэ искриисардэ кади: лэнди нащи тэ ха кода, со андэ дэ жэртва дэвлорэнди, тай мас затасавдэ хулаимастар, тэ пэ рат и тэ терэ биладжявимо їрестар.
26 Then Paul, taking unto him the men, on the next day, with them, being purified, began entering into the temple to declare the filling up of the days of the purification—until, the offering, had been presented for each one of them.
Пэ авэр диво Павло лиля пэґа кадэлэн манушэн, соб тэ жужарэпэ лэнца. Тунчи вов заджиля дэ храмо тай пхэнда, дэ сави вряма вонэ пэрэачена тэ жужарэпэ, и кала пала кожнонэ лэндар анэна жэртва.
27 When, however, the seven days were on the point of being concluded, the Jews from Asia, observing him in the temple, began to urge-on all the multitude, and thrust upon them their hands,
Кала проджянас эфта дивэ, койсавэ иудея Цыкня Азиятар удыкхле Павло дэ храмо, подваздэне гроза манушэн тай схутилдэ лэ.
28 crying out—Israelites! be giving help! This, is the man who, against the people, and the law, and this place, is teaching, all men everywhere; furthermore, even Greeks, hath he brought into the temple, and hath profaned this holy place.
Тай типисявэнас: — Израильтянуря! Дэн амэнди зор! Кадэва мануш пав всавири люмля сиклярэл всавэрэн, соб вонэ тэ на прылэн амаро народо, амаро Упхэнимо и амаро храмо. Екхатар вов анда дэ храмо греконэн, соґа маґрисарда кадэва свэнто тхан.
29 For they had before seen Trophimus, the Ephesian, in the city along with him, whom they were supposing, Paul, had brought, into the temple.
Ды колэ вонэ дыкхле дэ форо Павло тай эфесянино Трофимо и думисардэ, со Павло анда лэ дэ храмо.
30 And the whole city was set in motion, and there took place a running together of the people, and, laying hold of Paul, they proceeded to drag him outside the temple, and, straightway, the doors were made fast.
Тунчи всаворо форо подваздэняпэ и спрастэнепэ мануша. Павло схутилдэ тай выцырдэне храмостар, и храмохкэрэ вудара екхатар затердэ.
31 When, also, they were seeking to slay him, there was carried up information, unto the captain of the band, that all Jerusalem was in confusion: —
Вонэ камле тэ умарэ Павло, нэ дума пала кода, со всаворо Ерусалимо подваздэняпэ, доджиля пханглякэрэ пхурэдэрэстэ дэ римско халавдэнгоро стидэмо.
32 who, instantly taking unto him soldiers and centurions, ran down upon them; and, they, seeing the captain and the soldiers, left off striking Paul.
Вов лиля халавдэн тай шэлякэрэ пхурэдэрэн и чутапэ манушэндэ. Кала иудея дыкхле пханглякэрэ пхурэдэрэ и халавдэн, вонэ пэрэачиле тэ марэ Павло.
33 Then, the captain, drawing near, laid hold of him, and ordered him to be bound with two chains, —and began to enquire, who he might be, and what he had done;
Пхурэдэр поджиля, прыпхэнда тэ схутилэ Павло тай тэ спхандэ лэ донца ланчугонэнца. Вов пхучля манушэндэ, ко исин кадэва мануш и со вов терда.
34 but, others, were calling out, something else, in the multitude; and so, as he could not get to know the certainty, because of the tumult, he ordered him to be brought into the castle.
Нэ мануша типисявэнас кожно пэхкоро, и пхурэдэр нисо на полэлас. Важ кода прыпхэнда тэ отлиджя Павло дэ халавдэнгоро цэр.
35 And, when he came unto the stairs, so it was that he was borne along by the soldiers, because of the force of the multitude;
Кала вонэ подлэнаспэ пав лестница, мануша ачиле тэ стасавэ лэн кади, со халавдэ лиджялдэ Павло пэ вастэн.
36 for the throng of the people was following, crying out—Away with him!
Гроза манушэн джялас пала лэн тай типисявэлас: — Мэк вов мэрэл!
37 But, when he was on the point of being taken into the castle, Paul saith unto the captain—Is it allowed me, to say somewhat unto thee? And he said—With Greek, art thou acquainted?
Паша халавдэнгоро цэр Павло пхэнда пханглякэрэ пхурэдэрэсти: — Ту дэґа манди тэ пхэнэ тути лав? — Ту джянэх греческо чиб? — пхучля пхурэдэр.
38 Not, then, art, thou, the Egyptian, who, before these days, stirred up to sedition and led out into the wilderness the four-thousand men of the Assassins?
Выджял — ту на кодэва египтянино, саво надумут подваздэня манушэн тай улиджялда пала пэ дэ шуки пхув штар пхангля прахарен?
39 And Paul said—I, indeed, am a Jew, of Tarsus in Cilicia, —a citizen, of no obscure city; but I beseech thee, give me leave to speak unto the people!
Павло пхэнда: — Мэ иудеи Тарсостар, саво дэ Киликия, мануш барэ форостар. Мангав тут, дэ манди тэ дэдумэ манушэндэ.
40 And, when he had given leave, Paul, standing upon the stairs, waved with his hand unto the people; and, when great silence was secured, he addressed them in the Hebrew language, saying—
Пхурэдэр домукля кода. Тунчи Павло вщиля пэ лестница и сикавда вастэґа, соб вонэ тэ ачен мулком. Кала вонэ пэрэачиле тэ типисявэ, Павло дэдуманя пав еврейско чиб.
