2 Timothy 4

1 I adjure [thee] before God, and Christ Jesus—Who is about to be judging living and dead, —both as to his forthshining and his kingdom,

διαμαρτυρομαι ουν εγω ενωπιον του θεου και του κυριου ιησου χριστου του μελλοντος κρινειν ζωντας και νεκρους κατα την επιφανειαν αυτου και την βασιλειαν αυτου

2 Proclaim the word, take thy position—in season, out of season, —convince, rebuke, encourage, —with all long-suffering and teaching.

κηρυξον τον λογον επιστηθι ευκαιρως ακαιρως ελεγξον επιτιμησον παρακαλεσον εν παση μακροθυμια και διδαχη

3 For there will be a season—when, the healthful teaching, they will not endure, but, according to their own covetings, will, unto themselves, heap up teachers, because they have an itching ear,

εσται γαρ καιρος οτε της υγιαινουσης διδασκαλιας ουκ ανεξονται αλλα κατα τας επιθυμιας τας ιδιας εαυτοις επισωρευσουσιν διδασκαλους κνηθομενοι την ακοην

4 And, from the truth, indeed, their ear, will they turn away, while, unto stories, they will turn themselves aside.

και απο μεν της αληθειας την ακοην αποστρεψουσιν επι δε τους μυθους εκτραπησονται

5 But, thou, —be sober in all things, suffer hardship, do, the work, of an evangelist, thy ministry, completely fulfill;

συ δε νηφε εν πασιν κακοπαθησον εργον ποιησον ευαγγελιστου την διακονιαν σου πληροφορησον

6 For, I, already, am being poured out as a drink-offering, and, the season of my release, is at hand, —

εγω γαρ ηδη σπενδομαι και ο καιρος της εμης αναλυσεως εφεστηκεν

7 The noble contest, have I contested, the race, have I finished, the faith, have I kept:

τον αγωνα τον καλον ηγωνισμαι τον δρομον τετελεκα την πιστιν τετηρηκα

8 Henceforth, lieth by for me—the crown, of righteousness, which the Lord will render unto me in that, day, —The righteous judge, —Ye, not alone unto me, but unto all them also who have loved his forthshining.

λοιπον αποκειται μοι ο της δικαιοσυνης στεφανος ον αποδωσει μοι ο κυριος εν εκεινη τη ημερα ο δικαιος κριτης ου μονον δε εμοι αλλα και πασιν τοις ηγαπηκοσιν την επιφανειαν αυτου

9 Give diligence to come unto me speedily,

σπουδασον ελθειν προς με ταχεως

10 For, Demas, hath forsaken me, having loved the present age, and hath journeyed unto Thessalonica; Crescens unto Galatia, Titus unto Dalmatia: (aiōn g165)

δημας γαρ με εγκατελιπεν αγαπησας τον νυν αιωνα και επορευθη εις θεσσαλονικην κρησκης εις γαλατιαν τιτος εις δαλματιαν (aiōn g165)

11 Luke, alone is with me. Receiving, Mark, back, bring him with thyself, for he is very useful to me for ministering;

λουκας εστιν μονος μετ εμου μαρκον αναλαβων αγε μετα σεαυτου εστιν γαρ μοι ευχρηστος εις διακονιαν

12 and, Tychicus, have I sent unto Ephesus.

τυχικον δε απεστειλα εις εφεσον

13 The cloak that I left in Troas, with Carpus, when thou comest, bring; and the scrolls, especially, the parchments.

τον φελονην ον απελιπον εν τρωαδι παρα καρπω ερχομενος φερε και τα βιβλια μαλιστα τας μεμβρανας

14 Alexander the coppersmith, of much baseness towards me, hath given proof, —the Lord will render unto him according to his works.—

αλεξανδρος ο χαλκευς πολλα μοι κακα ενεδειξατο αποδωη αυτω ο κυριος κατα τα εργα αυτου

15 Of whom, be, thou also, on thy guard, for he hath greatly withstood our words.

ον και συ φυλασσου λιαν γαρ ανθεστηκεν τοις ημετεροις λογοις

16 In my first defence, no man, came in to help me, but, all, forsook me, —unto them, may it not be reckoned!—

εν τη πρωτη μου απολογια ουδεις μοι συμπαρεγενετο αλλα παντες με εγκατελιπον μη αυτοις λογισθειη

17 But, the Lord, stood by me, and empowered me, in order that, through me, the proclamation, might be fully made, and, all the nations, might hear; and I was delivered out of the mouth of a lion: —

ο δε κυριος μοι παρεστη και ενεδυναμωσεν με ινα δι εμου το κηρυγμα πληροφορηθη και ακουση παντα τα εθνη και ερρυσθην εκ στοματος λεοντος

18 The Lord will rescue me from every wicked work, and will bring me safe into his heavenly kingdom: unto whom be the glory, unto the ages of ages. Amen. (aiōn g165)

και ρυσεται με ο κυριος απο παντος εργου πονηρου και σωσει εις την βασιλειαν αυτου την επουρανιον ω η δοξα εις τους αιωνας των αιωνων αμην (aiōn g165)

19 Salute Prisca and Aquila and the house of Onesiphorus.

ασπασαι πρισκαν και ακυλαν και τον ονησιφορου οικον

20 Erastus, remained in Corinth; but, Trophimus, I left at Miletus, sick.

εραστος εμεινεν εν κορινθω τροφιμον δε απελιπον εν μιλητω ασθενουντα

21 Give diligence to come, before winter. There salute thee—Eubulus, and Pudens, and Linus, and Claudia, and [all] the brethren.

σπουδασον προ χειμωνος ελθειν ασπαζεται σε ευβουλος και πουδης και λινος και κλαυδια και οι αδελφοι παντες

22 The Lord, be with thy spirit. Favour, be with you.

ο κυριος ιησους χριστος μετα του πνευματος σου η χαρις μεθ υμων αμην