2 Corinthians 7
1 Having therefore, these, promises, beloved, let us purify ourselves from all pollution of flesh and spirit, perfecting holiness in fear of God.
อเตอว เห ปฺริยตมา: , เอตาทฺฤศี: ปฺรติชฺญา: ปฺราปฺไตรสฺมาภิ: ศรีราตฺมโน: สรฺวฺวมาลินฺยมฺ อปมฺฤเชฺยศฺวรสฺย ภกฺตฺยา ปวิตฺราจาร: สาธฺยตำฯ
2 Give place to us! no one, have we wronged, no one, have we corrupted, no one, have we defrauded.
ยูยมฺ อสฺมานฺ คฺฤหฺลีตฯ อสฺมาภิ: กสฺยาปฺยนฺยาโย น กฺฤต: โก'ปิ น วญฺจิต: ฯ
3 Unto condemnation, I am not saying [this], for I have before said—In our hearts, are ye, to the end we may die together and live together.
ยุษฺมานฺ โทษิณ: กรฺตฺตมหํ วากฺยเมตทฺ วทามีติ นหิ ยุษฺมาภิ: สห ชีวนาย มรณาย วา วยํ ยุษฺมานฺ สฺวานฺต: กรไณ รฺธารยาม อิติ ปูรฺวฺวํ มโยกฺตํฯ
4 Great, is my freedom of speech towards you, great, is my boasting in behalf of you: I am filled with the encouragement, I am greatly superabounding with the joy, in all our tribulation.
ยุษฺมานฺ ปฺรติ มม มเหตฺสาโห ชายเต ยุษฺมานฺ อธฺยหํ พหุ ศฺลาเฆ จ เตน สรฺวฺวเกฺลศสมเย'หํ สานฺตฺวนยา ปูรฺโณ หรฺเษณ ปฺรผุลฺลิตศฺจ ภวามิฯ
5 For, even when we came into Macedonia, no relief at all, had our flesh; but, in every way, were we in tribulation, —without, fightings! within, fears!
อสฺมาสุ มากิทนิยาเทศมฺ อาคเตษฺวสฺมากํ ศรีรสฺย กาจิทปิ ศานฺติ รฺนาภวตฺ กินฺตุ สรฺวฺวโต พหิ รฺวิโรเธนานฺตศฺจ ภีตฺยา วยมฺ อปีฑฺยามหิฯ
6 But, he who encourageth them that are brought low, encouraged us, —even God, —by the presence of Titus.
กินฺตุ นมฺราณำ สานฺตฺวยิตา ย อีศฺวร: ส ตีตสฺยาคมเนนาสฺมานฺ อสานฺตฺวยตฺฯ
7 Not, however, by his presence alone, but also by the encouragement wherewith he had been encouraged over you: recounting unto us your earnest desire, your lamentation, your zeal in my behalf. So that I the more rejoiced.
เกวลํ ตสฺยาคมเนน ตนฺนหิ กินฺตุ ยุษฺมตฺโต ชาตยา ตสฺย สานฺตฺวนยาปิ, ยโต'สฺมาสุ ยุษฺมากํ หารฺทฺทวิลาปาสกฺตเตฺวษฺวสฺมากํ สมีเป วรฺณิเตษุ มม มหานนฺโท ชาต: ฯ
8 Because, if I even grieved you by the letter, I do not regret, —though I could even have regretted, —I see that that letter, if even for an hour, did cause you grief.
อหํ ปเตฺรณ ยุษฺมานฺ โศกยุกฺตานฺ กฺฤตวานฺ อิตฺยสฺมาทฺ อนฺวตเปฺย กินฺตฺวธุนา นานุตเปฺยฯ เตน ปเตฺรณ ยูยํ กฺษณมาตฺรํ โศกยุกฺตีภูตา อิติ มยา ทฺฤศฺยเตฯ
9 Now, am I rejoicing, —not that ye were grieved, but that ye were grieved unto repentance; for ye were grieved according to God, in order that, in nothing, should ye receive damage from us.
อิตฺยสฺมินฺ ยุษฺมากํ โศเกนาหํ หฺฤษฺยามิ ตนฺนหิ กินฺตุ มน: ปริวรฺตฺตนาย ยุษฺมากํ โศโก'ภวทฺ อิตฺยเนน หฺฤษฺยามิ ยโต'สฺมตฺโต ยุษฺมากํ กาปิ หานิ รฺยนฺน ภเวตฺ ตทรฺถํ ยุษฺมากมฺ อีศฺวรีย: โศโก ชาต: ฯ
10 For, grief according to God, worketh, repentance unto salvation, not to be regretted; although, the grieving of the world, worketh, death.
ส อีศฺวรีย: โศก: ปริตฺราณชนกํ นิรนุตาปํ มน: ปริวรฺตฺตนํ สาธยติ กินฺตุ สำสาริก: โศโก มฺฤตฺยุํ สาธยติฯ
11 For lo! this very thing—the being caused to grieve, according to God: —what manner of diligence it wrought out in you, —nay! defence, —nay! sore displeasure, —nay! fear, —nay! earnest desire, —nay! jealousy, —nay! avenging. In every way, ye shewed yourselves to be, chaste, in the matter.
ปศฺยต เตเนศฺวรีเยณ โศเกน ยุษฺมากํ กึ น สาธิตํ? ยตฺโน โทษปฺรกฺษาลนมฺ อสนฺตุษฺฏตฺวํ หารฺทฺทมฺ อาสกฺตตฺวํ ผลทานญฺไจตานิ สรฺวฺวาณิฯ ตสฺมินฺ กรฺมฺมณิ ยูยํ นิรฺมฺมลา อิติ ปฺรมาณํ สรฺเวฺวณ ปฺรกาเรณ ยุษฺมาภิ รฺทตฺตํฯ
12 Hence, if I even wrote unto you, it was not for the sake of him that did the wrong, [nay] not even for the sake of him that suffered the wrong; but for the sake of your earnestness, which was on our account, being made manifest unto you, before God: -
เยนาปราทฺธํ ตสฺย กฺฤเต กึวา ยสฺยาปราทฺธํ ตสฺย กฺฤเต มยา ปตฺรมฺ อเลขิ ตนฺนหิ กินฺตุ ยุษฺมานธฺยสฺมากํ ยตฺโน ยทฺ อีศฺวรสฺย สากฺษาทฺ ยุษฺมตฺสมีเป ปฺรกาเศต ตทรฺถเมวฯ
13 For this cause, have we received encouragement. In addition to our encouragement, however, much more abundantly, have we rejoiced over the joy of Titus, —that his spirit hath received refreshment from you all,
อุกฺตการณาทฺ วยํ สานฺตฺวนำ ปฺราปฺตา: ; ตาญฺจ สานฺตฺวนำ วินาวโร มหาหฺลาทสฺตีตสฺยาหฺลาทาทสฺมาภิ รฺลพฺธ: , ยตสฺตสฺยาตฺมา สรฺไวฺว รฺยุษฺมาภิสฺตฺฤปฺต: ฯ
14 That, if in anything—unto him—in your behalf—I have boasted, I have not been put to shame; but, as, all things, in truth, we told you, so, even our boasting before Titus, turned out to be, truth.
ปูรฺวฺวํ ตสฺย สมีเป'หํ ยุษฺมาภิรฺยทฺ อศฺลาเฆ เตน นาลชฺเช กินฺตุ วยํ ยทฺวทฺ ยุษฺมานฺ ปฺรติ สตฺยภาเวน สกลมฺ อภาษามหิ ตทฺวตฺ ตีตสฺย สมีเป'สฺมากํ ศฺลาฆนมปิ สตฺยํ ชาตํฯ
15 And, his tender affections, are, much more abundantly towards you, when he calleth to mind the obedience, of you all, —how, with fear and trembling, ye gave him welcome.
ยูยํ กีทฺฤกฺ ตสฺยาชฺญา อปาลยต ภยกมฺปาภฺยำ ตํ คฺฤหีตวนฺตศฺไจตสฺย สฺมรณาทฺ ยุษฺมาสุ ตสฺย เสฺนโห พาหุเลฺยน วรฺตฺตเตฯ
16 I rejoice that, in everything, I am of good courage respecting you.
ยุษฺมาสฺวหํ สรฺวฺวมาศํเส, อิตฺยสฺมินฺ มมาหฺลาโท ชายเตฯ
