2 Corinthians 6

1 As co-workers, however, we also beseech, that, not in vain, the favour of God, ye welcome;

συνεργουντες δε και παρακαλουμεν μη εις κενον την χαριν του θεου δεξασθαι υμας

2 For he saith—In an approved season, have I hearkened unto thee, and, in a day of salvation, have succoured thee; —Lo! now, a well-approved season, Lo! now, a day of salvation:

λεγει γαρ καιρω δεκτω επηκουσα σου και εν ημερα σωτηριας εβοηθησα σοι ιδου νυν καιρος ευπροσδεκτος ιδου νυν ημερα σωτηριας

3 Giving, no single, occasion of stumbling, in anything, that the ministry be not blamed;

μηδεμιαν εν μηδενι διδοντες προσκοπην ινα μη μωμηθη η διακονια

4 But, in everything, commending ourselves as God’s ministers, —in much endurance, in tribulations, in necessities, in straits,

αλλ εν παντι συνιστωντες εαυτους ως θεου διακονοι εν υπομονη πολλη εν θλιψεσιν εν αναγκαις εν στενοχωριαις

5 in stripes, in imprisonments, in tumults, in toilings, in watchings, in fastings,

εν πληγαις εν φυλακαις εν ακαταστασιαις εν κοποις εν αγρυπνιαις εν νηστειαις

6 in sanctity, in knowledge, in long-suffering, in graciousness, in Holy Spirit,

εν αγνοτητι εν γνωσει εν μακροθυμια εν χρηστοτητι εν πνευματι αγιω εν αγαπη ανυποκριτω

7 in love unfeigned, in discourse of truth, in power of God; through the weapons of righteousness on the right hand and left,

εν λογω αληθειας εν δυναμει θεου δια των οπλων της δικαιοσυνης των δεξιων και αριστερων

8 through glory and dishonour, through bad report and good report; as deceivers, and yet true,

δια δοξης και ατιμιας δια δυσφημιας και ευφημιας ως πλανοι και αληθεις

9 as unknown, and yet well-known, as dying, and lo! we live, as disciplined, and yet not put to death,

ως αγνοουμενοι και επιγινωσκομενοι ως αποθνησκοντες και ιδου ζωμεν ως παιδευομενοι και μη θανατουμενοι

10 as grieving, yet, ever, rejoicing, as destitute, yet making, many, rich, as holding, nothing, and yet firmly holding, all things.

ως λυπουμενοι αει δε χαιροντες ως πτωχοι πολλους δε πλουτιζοντες ως μηδεν εχοντες και παντα κατεχοντες

11 Our mouth, is opened unto you, O Corinthians! our heart, hath become enlarged:

το στομα ημων ανεωγεν προς υμας κορινθιοι η καρδια ημων πεπλατυνται

12 Ye are not straitened in us, but are straitened in your hearts’ affections;

ου στενοχωρεισθε εν ημιν στενοχωρεισθε δε εν τοις σπλαγχνοις υμων

13 Howbeit, by way of the like recompense—as, unto children, I speak, be enlarged, even, ye.

την δε αυτην αντιμισθιαν ως τεκνοις λεγω πλατυνθητε και υμεις

14 Be not getting diversely yoked with unbelievers; for what partnership have righteousness and lawlessness? Or what fellowship hath light with darkness?

μη γινεσθε ετεροζυγουντες απιστοις τις γαρ μετοχη δικαιοσυνη και ανομια τις δε κοινωνια φωτι προς σκοτος

15 And what concord hath Christ with Beliar? Or what part hath a believer with an unbeliever?

τις δε συμφωνησις χριστω προς βελιαρ η τις μερις πιστω μετα απιστου

16 And what agreement hath a shrine of God with idols? For, we, are [the] shrine of a God, that liveth: —even as God hath said—will dwell in them, and walk, and will be their God, and, they, shall be my people.

τις δε συγκαταθεσις ναω θεου μετα ειδωλων υμεις γαρ ναος θεου εστε ζωντος καθως ειπεν ο θεος οτι ενοικησω εν αυτοις και εμπεριπατησω και εσομαι αυτων θεος και αυτοι εσονται μοι λαος

17 Wherefore come ye forth out of their midst, and be separated, —saith [the] Lord, —and, one impure, do not touch; and, I, will give you welcome,

διο εξελθετε εκ μεσου αυτων και αφορισθητε λεγει κυριος και ακαθαρτου μη απτεσθε καγω εισδεξομαι υμας

18 And will become your Father, and, ye, shall become my sons and daughters, saith [the] Lord Almighty.

και εσομαι υμιν εις πατερα και υμεις εσεσθε μοι εις υιους και θυγατερας λεγει κυριος παντοκρατωρ