2 Corinthians 3
1 Are we to begin again, ourselves, to commend? or have we need, like some, of commendatory letters unto you, or from you?
วยํ กิมฺ อาตฺมปฺรศํสนํ ปุนรารภามเห? ยุษฺมานฺ ปฺรติ ยุษฺมตฺโต วา ปเรษำ เกษาญฺจิทฺ อิวาสฺมากมปิ กึ ปฺรศํสาปเตฺรษุ ปฺรโยชนมฺ อาเสฺต?
2 Our letter, ye, are, inscribed in our hearts, noted and read by all men:
ยูยเมวาสฺมากํ ปฺรศํสาปตฺรํ ตจฺจาสฺมากมฺ อนฺต: กรเณษุ ลิขิตํ สรฺวฺวมานไวศฺจ เชฺญยํ ปฐนียญฺจฯ
3 Manifesting yourselves that ye are a letter of Christ, ministered by us, —inscribed—not with ink, but with [the] Spirit of a Living God, not in tablets of stone, but in tablets [which are] hearts of flesh.
ยโต 'สฺมาภิ: เสวิตํ ขฺรีษฺฏสฺย ปตฺรํ ยูยเปว, ตจฺจ น มสฺยา กินฺตฺวมรเสฺยศฺวรสฺยาตฺมนา ลิขิตํ ปาษาณปเตฺรษุ ตนฺนหิ กินฺตุ กฺรวฺยมเยษุ หฺฤตฺปเตฺรษุ ลิขิตมิติ สุสฺปษฺฏํฯ
4 But, such confidence as this, have we, through the Christ, towards God.
ขฺรีษฺเฏเนศฺวรํ ปฺรตฺยสฺมากมฺ อีทฺฤโศ ทฺฤฒวิศฺวาโส วิทฺยเต;
5 Not that, of our own selves, sufficient, are we, to reckon anything as of ourselves, but, our sufficiency, is of God; —
วยํ นิชคุเณน กิมปิ กลฺปยิตุํ สมรฺถา อิติ นหิ กินฺตฺวีศฺวราทสฺมากํ สามรฺถฺยํ ชายเตฯ
6 Who also hath made us sufficient to be ministers of a new covenant—not of letter, but of spirit, for, the letter, killeth, whereas, the Spirit, maketh alive.
เตน วยํ นูตนนิยมสฺยารฺถโต 'กฺษรสํสฺถานสฺย ตนฺนหิ กินฺตฺวาตฺมน เอว เสวนสามรฺถฺยํ ปฺราปฺตา: ฯ อกฺษรสํสฺถานํ มฺฤตฺยุชนกํ กินฺตฺวาตฺมา ชีวนทายก: ฯ
7 But, if, the ministry of death, in letters engraven in stones, was brought into existence with glory, so that the sons of Israel could not look steadfastly into the face of Moses, by reason of the glory of his face—which [glory] was to be done away,
อกฺษไร รฺวิลิขิตปาษาณรูปิณี ยา มฺฤโตฺย: เสวา สา ยทีทฺฤกฺ เตชสฺวินี ชาตา ยตฺตสฺยาจิรสฺถายินเสฺตชส: การณาตฺ มูสโส มุขมฺ อิสฺราเยลียโลไก: สํทฺรษฺฏุํ นาศกฺยต,
8 How shall not, rather, the ministry of the Spirit, be with glory?
ตรฺหฺยาตฺมน: เสวา กึ ตโต'ปิ พหุเตชสฺวินี น ภเวตฺ?
9 For, if, the ministry of condemnation was glory, much rather, doth the ministry of righteousness abound with glory,
ทณฺฑชนิกา เสวา ยทิ เตโชยุกฺตา ภเวตฺ ตรฺหิ ปุณฺยชนิกา เสวา ตโต'ธิกํ พหุเตโชยุกฺตา ภวิษฺยติฯ
10 For that which hath been made glorious, hath not even been made glorious, in this respect, —by reason of the surpassing glory.
อุภโยสฺตุลนายำ กฺฤตายามฺ เอกสฺยาเสฺตโช ทฺวิตียายา: ปฺรขรตเรณ เตชสา หีนเตโช ภวติฯ
11 For, if that which was to be done away [was brought in] with glory, much more, that which is to abide, is in glory.
ยสฺมาทฺ ยตฺ โลปนียํ ตทฺ ยทิ เตโชยุกฺตํ ภเวตฺ ตรฺหิ ยตฺ จิรสฺถายิ ตทฺ พหุตรเตโชยุกฺตเมว ภวิษฺยติฯ
12 Having, then, such hope as this, great openness of speech, do we use; —
อีทฺฤศีํ ปฺรตฺยาศำ ลพฺธฺวา วยํ มหตีํ ปฺรคลฺภตำ ปฺรกาศยาม: ฯ
13 And are not just like Moses, [who] kept putting a veil upon his face, so that the sons of Israel should not look steadily unto the end of that which was to be done away.
อิสฺราเยลียโลกา ยตฺ ตสฺย โลปนียสฺย เตชส: เศษํ น วิโลกเยยุสฺตทรฺถํ มูสา ยาทฺฤคฺ อาวรเณน สฺวมุขมฺ อาจฺฉาทยตฺ วยํ ตาทฺฤกฺ น กุรฺมฺม: ฯ
14 But their thoughts were turned into stone: for, until this very day, the same veil, upon the reading of the old covenant, abideth, not to be removed, because, in Christ, it is to be done away;
เตษำ มนำสิ กฐินีภูตานิ ยตเสฺตษำ ปฐนสมเย ส ปุราตโน นิยมเสฺตนาวรเณนาทฺยาปิ ปฺรจฺฉนฺนสฺติษฺฐติฯ
15 But, until this day, whensoever Moses is read, a veil upon their heart, doth lie;
ตจฺจ น ทูรีภวติ ยต: ขฺรีษฺเฏไนว ตตฺ ลุปฺยเตฯ มูสส: ศาสฺตฺรสฺย ปาฐสมเย'ทฺยาปิ เตษำ มนำสิ เตนาวรเณน ปฺรจฺฉาทฺยนฺเตฯ
16 Howbeit, whensoever he turneth unto [the] Lord, he taketh off the veil:
กินฺตุ ปฺรภุํ ปฺรติ มนสิ ปราวฺฤตฺเต ตทฺ อาวรณํ ทูรีการิษฺยเตฯ
17 And, the Lord, is, the Spirit: now, where the Spirit of one who is Lord [is, there is] freedom!
ย: ปฺรภุ: ส เอว ส อาตฺมา ยตฺร จ ปฺรโภราตฺมา ตไตฺรว มุกฺติ: ฯ
18 And, we all, with unveiled face, receiving and reflecting, the glory of [the] Lord, into the same image, are being transformed, from glory into glory, —even as from a Spirit that is Lord.
วยญฺจ สรฺเวฺว'นาจฺฉาทิเตนาเสฺยน ปฺรโภเสฺตชส: ปฺรติพิมฺพํ คฺฤหฺลนฺต อาตฺมสฺวรูเปณ ปฺรภุนา รูปานฺตรีกฺฤตา วรฺทฺธมานเตโชยุกฺตำ ตาเมว ปฺรติมูรฺตฺตึ ปฺราปฺนุม: ฯ
