1 Corinthians 11
1 Become imitators of me, —even as, I also, [am] of Christ.
เห ภฺราตร: , ยูยํ สรฺวฺวสฺมินฺ การฺเยฺย มำ สฺมรถ มยา จ ยาทฺฤคุปทิษฺฏาสฺตาทฺฤคาจรไถตตฺการณาตฺ มยา ปฺรศํสนียา อาทฺเหฺพฯ
2 Now I praise you, that, in all things, ye have me in remembrance, and, even as I delivered unto you the instructions, ye hold them fast.
ตถาปิ มไมษา วาญฺฉา ยทฺ ยูยมิทมฺ อวคตา ภวถ,
3 But I wish you to know—that, the head of every man, is, the Christ, and, the head of a woman, is, the man; and, the head of the Christ, is, God.
เอไกกสฺย ปุรุษโสฺยตฺตมางฺคสฺวรูป: ขฺรีษฺฏ: , โยษิตศฺโจตฺตมางฺคสฺวรูป: ปุมานฺ, ขฺรีษฺฏสฺย โจตฺตมางฺคสฺวรูป อีศฺวร: ฯ
4 Every man, praying, or prophesying, having anything upon his head, putteth to shame his head;
อปรมฺ อาจฺฉาทิโตตฺตมางฺเคน เยน ปุํสา ปฺรารฺถนา กฺริยต อีศฺวรียวาณี กถฺยเต วา เตน สฺวีโยตฺตมางฺคมฺ อวชฺญายเตฯ
5 But, every woman, praying, or prophesying, with her head, unveiled, putteth to shame her head, —for it is, one and the same, with her having been shaven.
อนาจฺฉาทิโตตฺตมางฺคยา ยยา โยษิตา จ ปฺรารฺถนา กฺริยต อีศฺวรียวาณี กถฺยเต วา ตยาปิ สฺวีโยตฺตมางฺคมฺ อวชฺญายเต ยต: สา มุณฺฑิตศิร: สทฺฤศาฯ
6 For, if a woman doth not veil herself, let her also be shorn; but, if it were a shame in a woman to be shorn or shaven, let her be veiled.
อนาจฺฉาทิตมสฺตกา ยา โยษิตฺ ตสฺยา: ศิร: มุณฺฑนียเมว กินฺตุ โยษิต: เกศจฺเฉทนํ ศิโรมุณฺฑนํ วา ยทิ ลชฺชาชนกํ ภเวตฺ ตรฺหิ ตยา สฺวศิร อาจฺฉาทฺยตำฯ
7 For, a man, indeed, ought not to be veiling his head, being, the image and glory of God, —but, the woman, is the glory of man;
ปุมานฺ อีศฺวรสฺย ปฺรติมูรฺตฺติ: ปฺรติเตช: สฺวรูปศฺจ ตสฺมาตฺ เตน ศิโร นาจฺฉาทนียํ กินฺตุ สีมนฺตินี ปุํส: ปฺรติพิมฺพสฺวรูปาฯ
8 For, man, is not, of woman, but, woman, of man;
ยโต โยษาต: ปุมานฺ โนทปาทิ กินฺตุ ปุํโส โยษิทฺ อุทปาทิฯ
9 For also man was not created, for the sake of the woman, but woman, for the sake of the man.
อธิกนฺตุ โยษิต: กฺฤเต ปุํส: สฺฤษฺฏิ รฺน พภูว กินฺตุ ปุํส: กฺฤเต โยษิต: สฺฤษฺฏิ รฺพภูวฯ
10 For this cause, ought the woman to have, permission, upon her head, because of the messengers.
อิติ เหโต รฺทูตานามฺ อาทราทฺ โยษิตา ศิรสฺยธีนตาสูจกมฺ อาวรณํ ธรฺตฺตวฺยํฯ
11 Howbeit, neither is woman apart from man, nor man apart from woman—in the Lord;
ตถาปิ ปฺรโภ รฺวิธินา ปุมำสํ วินา โยษินฺน ชายเต โยษิตญฺจ วินา ปุมานฺ น ชายเตฯ
12 For, just as the woman is of the man, so, also the man, is through means of the woman; —but, all things, are of God.
ยโต ยถา ปุํโส โยษิทฺ อุทปาทิ ตถา โยษิต: ปุมานฺ ชายเต, สรฺวฺววสฺตูนิ เจศฺวราทฺ อุตฺปทฺยนฺเตฯ
13 Among your own selves, judge ye, —Is it becoming for a woman, —unveiled, to be praying unto God?
ยุษฺมาภิเรไวตทฺ วิวิจฺยตำ, อนาวฺฤตยา โยษิตา ปฺรารฺถนํ กึ สุทฺฤศฺยํ ภเวตฺ?
14 Doth not, even nature herself, teach you—that, if, a man, have long hair, it is a dishonour to him;
ปุรุษสฺย ทีรฺฆเกศตฺวํ ตสฺย ลชฺชาชนกํ, กินฺตุ โยษิโต ทีรฺฆเกศตฺวํ ตสฺยา เคารวชนกํ
15 But, if, a woman, have long hair, it is a glory to her, for, her long hair, instead of a veil, hath been given to her.
ยต อาจฺฉาทนาย ตไสฺย เกศา ทตฺตา อิติ กึ ยุษฺมาภิ: สฺวภาวโต น ศิกฺษฺยเต?
16 But, if anyone thinketh to be contentious, we, have no such custom, —nor yet the assemblies of God.
อตฺร ยทิ กศฺจิทฺ วิวทิตุมฺ อิจฺเฉตฺ ตรฺหฺยสฺมากมฺ อีศฺวรียสมิตีนาญฺจ ตาทฺฤศี รีติ รฺน วิทฺยเตฯ
17 But, in giving you the following charge, I praise you not, —in that, not for the better, but for the worse, ye come together.
ยุษฺมาภิ รฺน ภทฺราย กินฺตุ กุตฺสิตาย สมาคมฺยเต ตสฺมาทฺ เอตานิ ภาษมาเณน มยา ยูยํ น ปฺรศํสนียา: ฯ
18 For, first of all, —when ye come together in assembly, I hear that divisions among you exist, —and, in part, I believe it;
ปฺรถมต: สมิเตา สมาคตานำ ยุษฺมากํ มเธฺย เภทา: สนฺตีติ วารฺตฺตา มยา ศฺรูยเต ตนฺมเธฺย กิญฺจิตฺ สตฺยํ มนฺยเต จฯ
19 For there must needs be, even parties among you, that, the approved, [themselves] may become manifest among you.
ยโต เหโต รฺยุษฺมนฺมเธฺย เย ปรีกฺษิตาเสฺต ยตฺ ปฺรกาศฺยนฺเต ตทรฺถํ เภไท รฺภวิตวฺยเมวฯ
20 When, therefore, ye come together into one place, it is not to eat, a supper unto the Lord;
เอกตฺร สมาคไต รฺยุษฺมาภิ: ปฺรภาวํ เภชฺยํ ภุชฺยต อิติ นหิ;
21 For, each one, taketh beforehand, his own supper, in your eating, and, one, indeed, is hungry, whereas, another, is drinking to excess.
ยโต โภชนกาเล ยุษฺมากเมไกเกน สฺวกียํ ภกฺษฺยํ ตูรฺณํ คฺรสฺยเต ตสฺมาทฺ เอโก ชโน พุภุกฺษิตสฺติษฺฐติ, อนฺยศฺจ ปริตฺฤปฺโต ภวติฯ
22 What! have ye not houses for your eating and drinking? or, the assembly of God, do ye despise, and, put to shame them who have nothing? What am I to say to you? Shall I praise you? In this, I praise you not.
โภชนปานารฺถํ ยุษฺมากํ กึ เวศฺมานิ น สนฺติ? ยุษฺมาภิ รฺวา กิมฺ อีศฺวรสฺย สมิตึ ตุจฺฉีกฺฤตฺย ทีนา โลกา อวชฺญายนฺเต? อิตฺยเนน มยา กึ วกฺตวฺยํ? ยูยํ กึ มยา ปฺรศํสนียา: ? เอตสฺมินฺ ยูยํ น ปฺรศํสนียา: ฯ
23 For, I myself, received from the Lord—that which I also delivered unto you, —how that, the Lord Jesus, in the night in which he was being delivered up, took a loaf,
ปฺรภุโต ย อุปเทโศ มยา ลพฺโธ ยุษฺมาสุ สมรฺปิตศฺจ ส เอษ: ฯ
24 And, giving thanks, brake it, and said—This, is my body, which is for you, —this, do ye, in remembrance of me;
ปรกรสมรฺปณกฺษปายำ ปฺรภุ รฺยีศุ: ปูปมาทาเยศฺวรํ ธนฺยํ วฺยาหฺฤตฺย ตํ ภงฺกฺตฺวา ภาษิตวานฺ ยุษฺมาภิเรตทฺ คฺฤหฺยตำ ภุชฺยตาญฺจ ตทฺ ยุษฺมตฺกฺฤเต ภคฺนํ มม ศรีรํ; มม สฺมรณารฺถํ ยุษฺมาภิเรตตฺ กฺริยตำฯ
25 In the same manner, the cup also, after they had taken supper, saying—This cup, is, the new covenant in my blood, this, do ye, as often soever as ye may be drinking it, in remembrance of me.
ปุนศฺจ เภชนาตฺ ปรํ ตไถว กํสมฺ อาทาย เตโนกฺตํ กํโส'ยํ มม โศณิเตน สฺถาปิโต นูตนนิยม: ; ยติวารํ ยุษฺมาภิเรตตฺ ปียเต ตติวารํ มม สฺมรณารฺถํ ปียตำฯ
26 For, as often as ye may be eating this loaf, and, the cup, may be drinking, The death of the Lord, do ye announce, until he come.
ยติวารํ ยุษฺมาภิเรษ ปูโป ภุชฺยเต ภาชเนนาเนน ปียเต จ ตติวารํ ปฺรโภราคมนํ ยาวตฺ ตสฺย มฺฤตฺยุ: ปฺรกาศฺยเตฯ
27 So that, whosoever may be eating the loaf, or drinking the cup of the Lord, in an unworthy manner, shall be responsible for the body and blood of the Lord.
อปรญฺจ ย: กศฺจิทฺ อโยคฺยเตฺวน ปฺรโภริมํ ปูปมฺ อศฺนาติ ตสฺยาเนน ภาชเนน ปิวติ จ ส ปฺรโภ: กายรุธิรโย รฺทณฺฑทายี ภวิษฺยติฯ
28 But let a man be proving himself, —and, so, of the loaf, let him eat, and, of the cup, let him drink;
ตสฺมาตฺ มานเวนาคฺร อาตฺมาน ปรีกฺษฺย ปศฺจาทฺ เอษ ปูโป ภุชฺยตำ กํเสนาเนน จ ปียตำฯ
29 For, he that is eating and drinking, —judgment unto himself, doth eat and drink, —if he be not setting apart the body.
เยน จานรฺหเตฺวน ภุชฺยเต ปียเต จ ปฺรโภ: กายมฺ อวิมฺฤศตา เตน ทณฺฑปฺราปฺตเย ภุชฺยเต ปียเต จฯ
30 For this cause, many among you are weak and sickly; and, not a few, are falling asleep.
เอตตฺการณาทฺ ยุษฺมากํ ภูริโศ โลกา ทุรฺพฺพลา โรคิณศฺจ สนฺติ พหวศฺจ มหานิทฺรำ คตา: ฯ
31 If, however, we had been setting, ourselves, apart, we had not, in that case, been coming under judgment;
อสฺมาภิ รฺยทฺยาตฺมวิจาโร'การิษฺยต ตรฺหิ ทณฺโฑ นาลปฺสฺยต;
32 But, being brought under judgment, by the Lord, are we being disciplined, lest, with the world, we should be condemned.
กินฺตุ ยทาสฺมากํ วิจาโร ภวติ ตทา วยํ ชคโต ชไน: สมํ ยทฺ ทณฺฑํ น ลภามเห ตทรฺถํ ปฺรภุนา ศาสฺตึ ภุํชฺมเหฯ
33 So then, my brethren, —when ye come together for the eating, unto one another, be giving welcome: —
เห มม ภฺราตร: , โภชนารฺถํ มิลิตานำ ยุษฺมากมฺ เอเกเนตโร'นุคฺฤหฺยตำฯ
34 If anyone be hungry, at home, let him eat, lest, unto judgment, ye be coming together. And, the remaining things, whensoever I come, I will set in order.
ยศฺจ พุภุกฺษิต: ส สฺวคฺฤเห ภุงฺกฺตำฯ ทณฺฑปฺราปฺตเย ยุษฺมาภิ รฺน สมาคมฺยตำฯ เอตทฺภินฺนํ ยทฺ อาเทษฺฏวฺยํ ตทฺ ยุษฺมตฺสมีปาคมนกาเล มยาเทกฺษฺยเตฯ
