Psalms 35
1 [A Psalm] of David. Strive thou, O LORD, with them that strive with me: fight thou against them that fight against me.
Drottinn, farðu gegn þeim sem ásækja mig. Berst þú við þá sem berjast gegn mér.
2 Take hold of shield and buckler, and stand up for mine help.
Klæddu þig brynju, taktu fram skjöld og verndaðu mig.
3 Draw out also the spear, and stop the way against them that pursue me: say unto my soul, I am thy salvation.
Lyftu spjóti mér til varnar, því að óvinir mínir nálgast. Segðu við mig: „Ég bjarga þér!“
4 Let them be ashamed and brought to dishonour that seek after my soul: let them be turned back and confounded that devise my hurt.
Láttu þá verða til skammar sem ofsækja mig. Snúðu þeim frá og ruglaðu þá í ríminu!
5 Let them be as chaff before the wind, and the angel of the LORD driving [them] on.
Feyktu þeim burt eins og laufum í vindi. Engill þinn varpi þeim um koll.
6 Let their way be dark and slippery, and the angel of the LORD pursuing them.
Gerðu veg þeirra myrkan og hálan er engill þinn eltir þá.
7 For without cause have they hid for me their net [in] a pit, without cause have they digged [a pit] for my soul.
Því að þótt ég gerði þeim ekkert illt, lögðu þeir fyrir mig gildru og grófu mér gröf.
8 Let destruction come upon him at unawares; and let his net that he hath hid catch himself: with destruction let him fall therein.
Láttu eyðingu koma yfir þá þegar þeir eiga þess síst von. Þeir falli á eigin bragði og tortímist.
9 And my soul shall be joyful in the LORD: it shall rejoice in his salvation.
En ég mun fagna í Drottni. Hann mun frelsa mig!
10 All my bones shall say, LORD, who is like unto thee, which deliverest the poor from him that is too strong for him, yea, the poor and the needy from him that spoileth him?
Ég lofa hann af öllu hjarta. Hver er vörn lítilmagnans nema hann? Hver annar en hann verndar hinn veika og þurfandi gegn ofbeldismönnunum sem ræna og rupla.
11 Unrighteous witnesses rise up; they ask me of things that I know not.
Slíkir menn eru ljúgvottar. Þeir ásaka mig um hluti sem ég hef aldrei heyrt.
12 They reward me evil for good, [to] the bereaving of my soul.
Ég gerði þeim gott eitt, en þeir launa mér með illu. Ég er að dauða kominn.
13 But as for me, when they were sick, my clothing was sackcloth: I afflicted my soul with fasting; and my prayer returned into mine own bosom.
Þegar þeir lágu sjúkir klæddist ég sorgarbúningi og var dapur. Ég fastaði – neitaði mér um mat – og bað í einlægni fyrir heilsu þeirra.
14 I behaved myself as though it had been my friend or my brother: I bowed down mourning, as one that bewaileth his mother.
Ég var harmandi, eins og móðir mín, vinur eða bróðir væru sjúk og að dauða komin.
15 But when I halted they rejoiced, and gathered themselves together: the abjects gathered themselves together against me, and I knew [it] not; they did tear me, and ceased not:
En nú gleðjast þeir yfir óförum mínum. Þeir koma saman til að baktala mig – jafnvel ókunnugir og útlendingar eru í þeirra hópi.
16 Like the profane mockers in feasts, they gnashed upon me with their teeth.
Þeir ala á illsku, formæla mér og hæða mig.
17 Lord, how long wilt thou look on? rescue my soul from their destructions, my darling from the lions.
Drottinn, hve lengi ætlar þú að horfa á aðgerðalaus? Gríptu inn í og bjargaðu mér, því að ég er einmana og þessir vargar bíða færis.
18 I will give thee thanks in the great congregation: I will praise thee among much people.
Frelsaðu mig og þá mun ég þakka þér í áheyrn alls safnaðarins, vegsama þig meðal fjölda fólks.
19 Let not them that are mine enemies wrongfully rejoice over me: neither let them wink with the eye that hate me without a cause.
Láttu þá ekki fá sigur sem ráðast gegn mér án minnsta tilefnis. Láttu mig ekki falla, því það mundi gleðja þá mjög.
20 For they speak not peace: but they devise deceitful words against them that are quiet in the land.
Þeir tala hvorki um frið, né það að gera gott, nei, heldur brugga þeir saklausum mönnum launráð.
21 Yea, they opened their mouth wide against me; they said, Aha, aha, our eye hath seen it.
Þeir hafa hátt og segja mig beita ranglæti. „Já!“segja þeir, „við sáum það með eigin augum!“
22 Thou hast seen it, O LORD; keep not silence: O Lord, be not far from me.
En Drottinn þekkir málið betur en nokkur annar. Gríptu inn í! Skildu mig ekki eftir einan og yfirgefinn!
23 Stir up thyself, and awake to my judgment, [even] unto my cause, my God and my Lord.
Stígðu fram, Drottinn, Guð minn! Láttu mig ná rétti mínum.
24 Judge me, O LORD my God, according to thy righteousness; and let them not rejoice over me.
Þú ert réttlátur og þekkir málið. Lýstu yfir sakleysi mínu. Láttu ekki óvini mína hlakka yfir ógæfu minni.
25 Let them not say in their heart, Aha, so would we have it: let them not say, We have swallowed him up.
Láttu þá ekki segja: „Gott! Það fór eins og við óskuðum! Loksins tókst okkur að gera út af við hann!“
26 Let them be ashamed and confounded together that rejoice at mine hurt: let them be clothed with shame and dishonour that magnify themselves against me.
Láttu þá blygðast sín. Láttu þá sem sýna mér hroka og fagna yfir óförum mínum, sjálfa þola skömm og svívirðing.
27 Let them shout for joy, and be glad, that favour my righteous cause: yea, let them say continually, The LORD be magnified, which hath pleasure in the prosperity of his servant.
Láttu þá sem óska mér blessunar sjá góða daga. Þeir hrópi: „Mikill er Drottinn sem gerir vel við þjón sinn!“
28 And my tongue shall talk of thy righteousness, [and] of thy praise all the day long.
Ég vil segja öllum frá réttlæti Drottins og lofa hann liðlangan daginn.
