Job 29
1 And Job again took up his parable, and said,
Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
2 Oh that I were as in the months of old, as in the days when God watched over me;
«Аһ, әһвалим илгәрки айлардикидәк болсиди, Тәңри мәндин хәвәр алған күнләрдикидәк болсиди!
3 When his lamp shined upon my head, and by his light I walked through darkness;
У чағда Униң чириғи бешимға нур чачқан, Униң йоруқлуғи билән қараңғулуқтин өтүп кәткән болаттим!
4 As I was in the ripeness of my days, when the secret of God was upon my tent;
Бу ишлар мән қиран вақтимда, Йәни Тәңри чедиримда маңа сирдаш [дост] болған вақитта болған еди!
5 When the Almighty was yet with me, and my children were about me;
Һәммигә Қадир мән билән биллә болған, Мениң яш балилирим әтрапимда болған;
6 When my steps were washed with butter, and the rock poured me out rivers of oil!
Мениң басқан қәдәмлирим сериқ майға чөмүлгән; Йенимдики таш мән үчүн зәйтун май дәрияси болуп аққан;
7 When I went forth to the gate unto the city, when I prepared my seat in the street,
Шәһәр дәрвазисиға чиққан вақтимда, Кәң мәйданда орнум тәйярланғанда,
8 The young men saw me and hid themselves, and the aged rose up and stood;
Яшлар мени көрүпла әйминип өзлирини чәткә алатти, Қерилар болса орнидин туратти,
9 The princes refrained talking, and laid their hand on their mouth;
Шаһзадиләрму гәптин тохтап, Қоли билән ағзини етивалатти.
10 The voice of the nobles was hushed, and their tongue cleaved to the roof of their mouth.
Ақсүйәкләрму тиничлинип, Тилини таңлийиға чапливалатти.
11 For when the ear heard [me], then it blessed me; and when the eye saw [me], it gave witness unto me:
Қулақ сөзүмни аңлисила, маңа бәхит тиләйтти, Көз мени көрсила маңа яхши гувалиқ берәтти.
12 Because I delivered the poor that cried, the fatherless also, that had none to help him.
Чүнки мән маңа һимайә бол дәп йелинған езилгүчиләрни, Панаһсиз қалған житим-йесирларниму қутқузуп тураттим.
13 The blessing of him that was ready to perish came upon me: and I caused the widow’s heart to sing for joy.
Һалак болай дегән киши маңа бәхит тиләйтти; Мән тул хотунниң көңлини шатландуруп нахша яңратқузаттим.
14 I put on righteousness, and it clothed me: my justice was as a robe and a diadem.
Мән һәққанийлиқни тон қилип кийивалдим, У мени өз гәвдиси қилди. Адаләтлигим маңа йепинча һәм сәллә болған.
15 I was eyes to the blind, and feet was I to the lame.
Мән корға көз болаттим, Токурға пут болаттим.
16 I was a father to the needy: and the cause of him that I knew not I searched out.
Йоқсулларға ата болаттим, Маңа натонуш кишиниң дәвасиниму тәкшүрүп чиқаттим.
17 And I brake the jaws of the unrighteous, and plucked the prey out of his teeth.
Мән адаләтсизниң һиңгайған чишлирини чеқип ташлайттим, Олҗисини чишлиридин елип кетәттим.
18 Then I said, I shall die in my nest, and I shall multiply my days as the sand:
Һәм: «Мениң күнлирим қумдәк көп болуп, Өз угамда раһәт ичидә өлимән» дәйттим;
19 My root is spread out to the waters, and the dew lieth all night upon my branch:
Һәм: «Йилтизим суларғичә тартилип бариду, Шәбнәм пүтүн кечичә шехимға чаплишип ятиду;
20 My glory is fresh in me, and my bow is renewed in my hand.
Шөһритим һәрдайим мәндә йеңилинип туриду, Қолумдики оқяйим һәрдайим йеңи болуп туриду» дәйттим.
21 Unto me men gave ear, and waited, and kept silence for my counsel.
Адәмләр маңа қулақ салатти, күтүп туратти; Несиһәтлирини аңлай дәп сүкүт ичидә туратти.
22 After my words they spake not again; and my speech dropped upon them.
Мән гәп қилғандин кейин улар қайта гәп қилмайтти, Сөзлирим уларниң үстигә шәбнәм болуп чүшәтти.
23 And they waited for me as for the rain; and they opened their mouth wide as for the latter rain.
Улар ямғурларни күткәндәк мени күтәтти, Кишиләр [вақтида яққан] «кейинки ямғур»ни қарши алғандәк сөзлиримни ағзини ечип ичәтти!
24 If I laughed on them, they believed [it] not; and the light of my countenance they cast not down.
Үмүтсизләнгинидә мән уларға қарап күлүмсирәйттим, Йүзүмдики нурни улар йәргә чүшурмәйтти.
25 I chose out their way, and sat [as] chief, and dwelt as a king in the army, as one that comforteth the mourners.
Мән уларға йолини таллап көрситип берәттим, Уларниң арисида каттиваш болуп олтираттим, Қошунлири арисида турған падишадәк яшайттим, Бирақ буниң билән матәм тутидиғанларға тәсәлли йәткүзгүчиму болаттим».
