Job 17
1 My spirit is consumed, my days are extinct, the grave is [ready] for me.
“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.
2 Surely there are mockers with me, and mine eye abideth in their provocation.
Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.
3 Give now a pledge, be surety for me with thyself; who is there that will strike hands with me?
“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?
4 For thou hast hid their heart from understanding: therefore shalt thou not exalt [them].
Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.
5 He that denounceth his friends for a prey, even the eyes of his children shall fail.
Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.
6 He hath made me also a byword of the people; and I am become an open abhorring.
“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.
7 Mine eye also is dim by reason of sorrow, and all my members are as a shadow.
Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.
8 Upright men shall be astonied at this, and the innocent shall stir up himself against the godless.
Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.
9 Yet shall the righteous hold on his way, and he that hath clean hands shall wax stronger and stronger.
Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.
10 But return ye, all of you, and come now: and I shall not find a wise man among you.
“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.
11 My days are past, my purposes are broken off, even the droughts of my heart.
Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.
12 They change the night into a day: the fight, [say they], is near unto the darkness.
Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.
Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam, (Sheol h7585)
14 If I have said to corruption, Thou art my father; to the worm, [Thou art] my mother, and my sister;
Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,
15 Where then is my hope? and as for my hope, who shall see it?
Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?
