2 Corinthians 3
1 Are we beginning again to commend ourselves? or need we, as do some, epistles of commendation to you or from you?
వయం కిమ్ ఆత్మప్రశంసనం పునరారభామహే? యుష్మాన్ ప్రతి యుష్మత్తో వా పరేషాం కేషాఞ్చిద్ ఇవాస్మాకమపి కిం ప్రశంసాపత్రేషు ప్రయోజనమ్ ఆస్తే?
2 Ye are our epistle, written in our hearts, known and read of all men;
యూయమేవాస్మాకం ప్రశంసాపత్రం తచ్చాస్మాకమ్ అన్తఃకరణేషు లిఖితం సర్వ్వమానవైశ్చ జ్ఞేయం పఠనీయఞ్చ|
3 being made manifest that ye are an epistle of Christ, ministered by us, written not with ink, but with the Spirit of the living God; not in tables of stone, but in tables [that are] hearts of flesh.
యతో ఽస్మాభిః సేవితం ఖ్రీష్టస్య పత్రం యూయపేవ, తచ్చ న మస్యా కిన్త్వమరస్యేశ్వరస్యాత్మనా లిఖితం పాషాణపత్రేషు తన్నహి కిన్తు క్రవ్యమయేషు హృత్పత్రేషు లిఖితమితి సుస్పష్టం|
4 And such confidence have we through Christ to God-ward:
ఖ్రీష్టేనేశ్వరం ప్రత్యస్మాకమ్ ఈదృశో దృఢవిశ్వాసో విద్యతే;
5 not that we are sufficient of ourselves, to account anything as from ourselves; but our sufficiency is from God;
వయం నిజగుణేన కిమపి కల్పయితుం సమర్థా ఇతి నహి కిన్త్వీశ్వరాదస్మాకం సామర్థ్యం జాయతే|
6 who also made us sufficient as ministers of a new covenant; not of the letter, but of the spirit: for the letter killeth, but the spirit giveth life.
తేన వయం నూతననియమస్యార్థతో ఽక్షరసంస్థానస్య తన్నహి కిన్త్వాత్మన ఏవ సేవనసామర్థ్యం ప్రాప్తాః| అక్షరసంస్థానం మృత్యుజనకం కిన్త్వాత్మా జీవనదాయకః|
7 But if the ministration of death, written, [and] engraven on stones, came with glory, so that the children of Israel could not look stedfastly upon the face of Moses for the glory of his face; which [glory] was passing away:
అక్షరై ర్విలిఖితపాషాణరూపిణీ యా మృత్యోః సేవా సా యదీదృక్ తేజస్వినీ జాతా యత్తస్యాచిరస్థాయినస్తేజసః కారణాత్ మూససో ముఖమ్ ఇస్రాయేలీయలోకైః సంద్రష్టుం నాశక్యత,
8 how shall not rather the ministration of the spirit be with glory?
తర్హ్యాత్మనః సేవా కిం తతోఽపి బహుతేజస్వినీ న భవేత్?
9 For if the ministration of condemnation is glory, much rather doth the ministration of righteousness exceed in glory.
దణ్డజనికా సేవా యది తేజోయుక్తా భవేత్ తర్హి పుణ్యజనికా సేవా తతోఽధికం బహుతేజోయుక్తా భవిష్యతి|
10 For verily that which hath been made glorious hath not been made glorious in this respect, by reason of the glory that surpasseth.
ఉభయోస్తులనాయాం కృతాయామ్ ఏకస్యాస్తేజో ద్వితీయాయాః ప్రఖరతరేణ తేజసా హీనతేజో భవతి|
11 For if that which passeth away [was] with glory, much more that which remaineth [is] in glory.
యస్మాద్ యత్ లోపనీయం తద్ యది తేజోయుక్తం భవేత్ తర్హి యత్ చిరస్థాయి తద్ బహుతరతేజోయుక్తమేవ భవిష్యతి|
12 Having therefore such a hope, we use great boldness of speech,
ఈదృశీం ప్రత్యాశాం లబ్ధ్వా వయం మహతీం ప్రగల్భతాం ప్రకాశయామః|
13 and [are] not as Moses, [who] put a veil upon his face, that the children of Israel should not look stedfastly on the end of that which was passing away:
ఇస్రాయేలీయలోకా యత్ తస్య లోపనీయస్య తేజసః శేషం న విలోకయేయుస్తదర్థం మూసా యాదృగ్ ఆవరణేన స్వముఖమ్ ఆచ్ఛాదయత్ వయం తాదృక్ న కుర్మ్మః|
14 but their minds were hardened: for until this very day at the reading of the old covenant the same veil remaineth unlifted; which [veil] is done away in Christ.
తేషాం మనాంసి కఠినీభూతాని యతస్తేషాం పఠనసమయే స పురాతనో నియమస్తేనావరణేనాద్యాపి ప్రచ్ఛన్నస్తిష్ఠతి|
15 But unto this day, whensoever Moses is read, a veil lieth upon their heart.
తచ్చ న దూరీభవతి యతః ఖ్రీష్టేనైవ తత్ లుప్యతే| మూససః శాస్త్రస్య పాఠసమయేఽద్యాపి తేషాం మనాంసి తేనావరణేన ప్రచ్ఛాద్యన్తే|
16 But whensoever it shall turn to the Lord, the veil is taken away.
కిన్తు ప్రభుం ప్రతి మనసి పరావృత్తే తద్ ఆవరణం దూరీకారిష్యతే|
17 Now the Lord is the Spirit: and where the Spirit of the Lord is, [there] is liberty.
యః ప్రభుః స ఏవ స ఆత్మా యత్ర చ ప్రభోరాత్మా తత్రైవ ముక్తిః|
18 But we all, with unveiled face reflecting as a mirror the glory of the Lord, are transformed into the same image from glory to glory, even as from the Lord the Spirit.
వయఞ్చ సర్వ్వేఽనాచ్ఛాదితేనాస్యేన ప్రభోస్తేజసః ప్రతిబిమ్బం గృహ్లన్త ఆత్మస్వరూపేణ ప్రభునా రూపాన్తరీకృతా వర్ద్ధమానతేజోయుక్తాం తామేవ ప్రతిమూర్త్తిం ప్రాప్నుమః|
