2 Corinthians 3
1 Are we beginning again to commend ourselves? or need we, as do some, epistles of commendation to you or from you?
| آیا باز به سفارش خود شروع می‌کنیم؟ وآیا مثل بعضی احتیاج به سفارش نامه جات به شما یا از شما داشته باشیم؟ | ۱ |
2 Ye are our epistle, written in our hearts, known and read of all men;
| شما رساله ماهستید، نوشته شده در دلهای ما، معروف وخوانده شده جمیع آدمیان. | ۲ |
3 being made manifest that ye are an epistle of Christ, ministered by us, written not with ink, but with the Spirit of the living God; not in tables of stone, but in tables [that are] hearts of flesh.
| چونکه ظاهرشده‌اید که رساله مسیح می‌باشید، خدمت کرده شده از ما و نوشته شده نه به مرکب بلکه به روح خدای حی، نه بر الواح سنگ، بلکه بر الواح گوشتی دل. | ۳ |
4 And such confidence have we through Christ to God-ward:
| اما بوسیله مسیح چنین اعتماد به خدا داریم. | ۴ |
5 not that we are sufficient of ourselves, to account anything as from ourselves; but our sufficiency is from God;
| نه آنکه کافی باشیم که چیزی را به خود تفکر کنیم که گویا از ما باشد، بلکه کفایت مااز خداست. | ۵ |
6 who also made us sufficient as ministers of a new covenant; not of the letter, but of the spirit: for the letter killeth, but the spirit giveth life.
| که او ما را هم کفایت داد تا عهدجدید را خادم شویم، نه حرف را بلکه روح رازیرا که حرف می‌کشد لیکن روح زنده می‌کند. | ۶ |
7 But if the ministration of death, written, [and] engraven on stones, came with glory, so that the children of Israel could not look stedfastly upon the face of Moses for the glory of his face; which [glory] was passing away:
| اما اگر خدمت موت که در حرف بود و برسنگها تراشیده شده با جلال می‌بود، بحدی که بنی‌اسرائیل نمی توانستند صورت موسی را نظاره کنند به‌سبب جلال چهره او که فانی بود، | ۷ |
8 how shall not rather the ministration of the spirit be with glory?
| چگونه خدمت روح بیشتر با جلال نخواهد بود؟ | ۸ |
9 For if the ministration of condemnation is glory, much rather doth the ministration of righteousness exceed in glory.
| زیراهرگاه خدمت قصاص با جلال باشد، چند مرتبه زیادتر خدمت عدالت در جلال خواهد افزود. | ۹ |
10 For verily that which hath been made glorious hath not been made glorious in this respect, by reason of the glory that surpasseth.
| زیرا که آنچه جلال داده شده بود نیز بدین نسبت جلالی نداشت به‌سبب این جلال فایق. | ۱۰ |
11 For if that which passeth away [was] with glory, much more that which remaineth [is] in glory.
| زیرا اگر آن فانی با جلال بودی، هرآینه این باقی از طریق اولی در جلال خواهد بود. | ۱۱ |
12 Having therefore such a hope, we use great boldness of speech,
| پس چون چنین امید داریم، با کمال دلیری سخن می‌گوییم. | ۱۲ |
13 and [are] not as Moses, [who] put a veil upon his face, that the children of Israel should not look stedfastly on the end of that which was passing away:
| و نه مانند موسی که نقابی برچهره خود کشید تا بنی‌اسرائیل، تمام شدن این فانی را نظر نکنند، | ۱۳ |
14 but their minds were hardened: for until this very day at the reading of the old covenant the same veil remaineth unlifted; which [veil] is done away in Christ.
| بلکه ذهن ایشان غلیظ شدزیرا که تا امروز همان نقاب در خواندن عهد عتیق باقی است و کشف نشده است، زیرا که فقط درمسیح باطل می‌گردد. | ۱۴ |
15 But unto this day, whensoever Moses is read, a veil lieth upon their heart.
| بلکه تا امروز وقتی که موسی را می‌خوانند، نقاب بر دل ایشان برقرارمی ماند. | ۱۵ |
16 But whensoever it shall turn to the Lord, the veil is taken away.
| لیکن هرگاه به سوی خداوند رجوع کند، نقاب برداشته می‌شود. | ۱۶ |
17 Now the Lord is the Spirit: and where the Spirit of the Lord is, [there] is liberty.
| اما خداوند روح است و جایی که روح خداوند است، آنجا آزادی است. | ۱۷ |
18 But we all, with unveiled face reflecting as a mirror the glory of the Lord, are transformed into the same image from glory to glory, even as from the Lord the Spirit.
| لیکن همه ما چون با چهره بی‌نقاب جلال خداوند را در آینه می‌نگریم، از جلال تاجلال به همان صورت متبدل می‌شویم، چنانکه از خداوند که روح است. | ۱۸ |
