2 Corinthians 2
1 But I determined this for myself, that I would not come again to you with sorrow.
„Nei, “sagði ég við sjálfan mig, „ég skal ekki fara aftur og hryggja þau með annarri heimsókn, því að hún mun aðeins valda þeim sársauka.“
2 For if I make you sorry, who then is he that maketh me glad, but he that is made sorry by me?
Ef ég hryggi ykkur, hver mun þá geta hughreyst mig? Aðeins þið. En hvernig ættuð þið að geta það, ef ég hryggi ykkur?
3 And I wrote this very thing, lest, when I came, I should have sorrow from them of whom I ought to rejoice; having confidence in you all, that my joy is [the joy] of you all.
Ástæðan fyrir því að síðasta bréfið mitt var eins og það var, er sú, að mig langaði til að þið leystuð vandann sjálf áður en ég kæmi. Þegar ég svo loksins kæmi, þyrfti ég ekki að verða fyrir vonbrigðum vegna þeirra sem ættu að gleðja mig. Mér fannst gleði ykkar svo nátengd gleði minni. Mér fannst að ef ég kæmi til ykkar dapur í bragði, þá gætuð þið ekki glaðst.
4 For out of much affliction and anguish of heart I wrote unto you with many tears; not that ye should be made sorry, but that ye might know the love which I have more abundantly unto you.
Þið getið ekki ímyndað ykkur hve erfitt það var fyrir mig að skrifa ykkur fyrra bréfið. Það olli mér mjög miklum sársauka og ég grét yfir því. Ég ætlaði ekki að særa ykkur – heldur gera ykkur grein fyrir því hversu annt mér var um ykkur.
5 But if any hath caused sorrow, he hath caused sorrow, not to me, but in part (that I press not too heavily) to you all.
Sá sem hefur hryggt ykkur hefur líka hryggt mig, þótt í minna mæli sé. Ég vil ekki vera strangari við hann en ástæða er til. Vanþóknun ykkar hefur orðið honum nægileg refsing.
6 Sufficient to such a one is this punishment which was [inflicted] by the many;
7 so that contrariwise ye should rather forgive him and comfort him, lest by any means such a one should be swallowed up with his overmuch sorrow.
Nú er kominn tími til að veita honum fyrirgefningu og huggun, því að verði það ekki gert, þá getur hann orðið svo bitur og miður sín að hann eigi sér ekki viðreisnar von.
8 Wherefore I beseech you to confirm [your] love toward him.
Leyfið honum nú að finna að ykkur sé enn hlýtt til hans.
9 For to this end also did I write, that I might know the proof of you, whether ye are obedient in all things.
Fyrra bréfið skrifaði ég ykkur til að komast að raun um heilindi ykkar og hlýðni.
10 But to whom ye forgive anything, I [forgive] also: for what I also have forgiven, if I have forgiven anything, for your sakes [have I forgiven it] in the person of Christ;
Þegar þið fyrirgefið einhverjum, þá geri ég það líka. Hafi ég fyrirgefið eitthvað (að því leyti sem það hefur varðað mig), þá er það gert með vilja Krists og ykkur til góðs.
11 that no advantage may be gained over us by Satan: for we are not ignorant of his devices.
Okkur ber einnig að fyrirgefa svo að Satan geti ekki beitt okkur brögðum – við þekkjum fyrirætlanir hans.
12 Now when I came to Troas for the gospel of Christ, and when a door was opened unto me in the Lord,
Þegar ég kom til Tróas, gaf Drottinn mér mikilvægt tækifæri til að boða fagnaðarerindið.
13 I had no relief for my spirit, because I found not Titus my brother: but taking my leave of them, I went forth into Macedonia.
Títus, okkar kæri bróðir, var ekki staddur þar þá til að taka á móti mér og ég var órólegur, því að ég vissi ekki hvar hann var eða hvað hefði komið fyrir hann. Ég kvaddi því og fór rakleitt til Makedóníu til að reyna að hafa upp á honum.
14 But thanks be unto God, which always leadeth us in triumph in Christ, and maketh manifest through us the savour of his knowledge in every place.
Þökk sé Guði fyrir sigur hans í Kristi og að hann skuli hafa leyft okkur að taka þátt í sigurgöngu hans, og segja öðrum frá honum. Boðskapurinn um hann berst eins og sætur reykelsisilmur út um allan heiminn.
15 For we are a sweet savour of Christ unto God, in them that are being saved, and in them that are perishing;
Við erum eins og góðilmur reykelsis, sem Kristur brennir frammi fyrir Guði og berst ilmur þess jafnt til frelsaðra og ófrelsaðra.
16 to the one a savour from death unto death; to the other a savour from life unto life. And who is sufficient for these things?
Hinir ófrelsuðu skelfast, því að þeim finnst ilmurinn minna á dauða og dóm, en okkur hinum frelsuðu er hann ilmur lífsins. Hverjir eru hæfir til að boða fagnaðarerindið?
17 For we are not as the many, corrupting the word of God: but as of sincerity, but as of God, in the sight of God, speak we in Christ.
Við erum ekki eins og þeir sem predika Guðs orð launanna vegna, heldur tölum við af einlægni hjartans það sem Guð vill að við segjum, af því að við erum þjónar Krists og störfum fyrir augliti Guðs.
