Psalms 78
1 A maskil of Asaph. My people, attend to my teaching: bend your ears to the words of my mouth,
Asəfin maskili. Ey xalqım, təlimimi dinləyin, Dilimdən çıxan sözləri eşidin.
2 as I open my mouth in a poem on the riddling story of the past.
Ağzımı bu məsəllə açıb Keçmişdəki müəmmaları bəyan edəcəyəm.
3 What we have heard and known, and what our ancestors have told us,
Bunları eşitmişik, bilirik, Bizə atalarımız nəql edib.
4 we will not hide from their children. We will tell to the next generation the praises and might of the Lord, and the wonders that he has done.
Bunu onların nəvələrindən gizlətməyəcəyik; Rəbbin həmdə layiq işlərini, Onun qüdrətini, etdiyi xariqələri Gələcək nəsillərə söyləyəcəyik.
5 He set up a testimony in Jacob, a law he appointed in Israel, which he commanded our ancestors to make known to their children,
Rəbb öyüd vermək üçün Yaqub nəslinə – İsrailə bir təlim qoydu. Ata-babalarımıza əmr etdi ki, Bu təlimi övladlarına öyrətsin.
6 that the next generation should know it, that the children yet to be born should arise and tell their children;
Qoy gələcək nəsil də bilsin, Gələcəkdə doğulacaq övladlar da Balalarına bu təlimi verə bilsin.
7 that in God they might put their confidence, and not forget God’s works; but that they might keep his commandments,
Qoy ümidlərini Allaha bağlasınlar, Allahın işlərini unutmasınlar, Əmrlərini yerinə yetirsinlər.
8 and not be like their ancestors, a generation defiant and stubborn, a generation with heart unsteady, and spirit unfaithful towards God.
Qoy ata-babaları kimi olmasınlar, Çünki onlar dikbaş, üsyankar bir nəsil idi. Allaha ürəkləri dönük, Könülləri vəfasız idi.
9 Ephraimites, armed bowmen, turned back in the day of battle.
Efrayim övladları ox-kamanla silahlandılar, Amma döyüş günü tez geriyə qayıtdılar.
10 They did not keep God’s covenant, they refused to walk in his law.
Allahın əhdini pozanlar belə etdilər, Sənin qanunlarınla yaşamaq istəmədilər.
11 They forgot what he had done, and the wonders he had shown them.
Allahın işlərini, Göstərdiyi xariqələrini unutdular.
12 He did wonders before their ancestors in the country of Zoan in Egypt.
Allah Misir torpağında, Soan bölgəsində, Ata-babalarının gözləri önündə xariqələr göstərmişdi.
13 Through the sea which he split he brought them, making waters stand up like a heap;
Dənizi yarıb onları keçirmişdi, Suları divar kimi saxlamışdı.
14 he led them by day with a cloud, all the night with a light of fire.
Onlara gündüz buludla, Bütün gecə şəfəq saçan alovla yol göstərmişdi.
15 From the rocks which he split in the wilderness, he gave them to drink as of ocean’s abundance.
Çöldə qayaları yarmışdı, İçsinlər deyə ümman kimi bol su çıxarmışdı.
16 He brought streams out of the rock, and made water run down like rivers.
Qayadan suları sel kimi çıxarmışdı, Bu suları çaylar kimi axıtmışdı.
17 Yet they still went on sinning against him, they defied the Most High in the desert.
Amma onlar günah etməyi davam etdirdilər, Səhrada Haqq-Taalaya qarşı üsyankar oldular.
18 They wilfully challenged God, demanding the food that they longed for.
İştahaları artdı, yemək tələb etdilər, Ürəklərində Allahı sınağa çəkdilər.
19 ‘Is God able,’ such was their challenge, ‘to spread in the desert a table?
Allahın əleyhinə belə danışdılar: «Məgər Allah çöldə süfrə qura bilər?
20 From the rock that he struck there gushed water, and torrents that overflowed; but can he also give bread, or provide his people with meat?’
Nə olsun qayaya vuranda sular axdı, Sellər aşıb-daşdı. Görəsən O, çörək verə bilərmi? Xalqına ət verə bilərmi?»
21 When the Lord heard this, he was furious, and fire was kindled on Jacob, anger flared up against Israel.
Rəbb bunu eşidərkən qəzəbləndi, Yaquba qarşı alovunu yerə tökdü, İsrailə qarşı hiddəti artdı.
22 For they put no trust in God, no confidence in his help.
Çünki onlar Allaha inanmırdılar, Onun qurtuluşuna arxalanmırdılar.
23 So he summoned the clouds above; and, opening the doors of heaven,
Bununla belə, uca səmaya əmr etdi, Göylərin qapılarını açdırdı.
24 he rained manna upon them for food, and grain of heaven he gave them.
Onlara yemək üçün manna yağdırdı, Göylərin taxılını verdi.
25 Everyone ate the bread of angels; he sent them food to the full.
İnsan mələklərin çörəyindən yedi, Onlara doyunca yemək verildi.
26 He launched the east wind in the heavens, and guided the south by his power.
Göylərdə şərq küləyini əsdirdi, Qüdrəti ilə cənub küləyini gətirdi.
27 He rained meat upon them like dust, winged bird like the sand of the sea.
Başlarına toz kimi ət yağdırdı, Onlara dənizdəki qum qədər quşlar göndərdi.
28 In the midst of their camp he dropped it, all around their tents.
Düşərgələrinin ortasına, Qaldıqları yerin ətrafına səpələdi.
29 They ate and were more than filled; he had brought them the thing they desired.
Onlar doyunca, çox yedi, İştahaları çəkən şeyləri onlara verdi.
30 But the thing they desired became loathsome: while their food was still in their mouths,
Lakin iştahaları qurtarmamış, Yemək ağızlarında olarkən
31 the wrath of God rose against them. He slew the stoutest among them, and laid low the young men of Israel.
Allah onlara qarşı hiddətini artırdı, Ətli-canlılarını qırdı, İsrail igidlərini vurub yerə sərdi.
32 Yet for all this they sinned yet more, and refused to believe in his wonders.
Bununla belə, günahlarını davam etdirdilər, Onun xariqələrinə inanmadılar.
33 So he ended their days in a breath, and their years in sudden dismay.
Buna görə də günlərini puç etdi, Dəhşətlə ömürlərini sona yetirdi.
34 When he slew them, then they sought after him, they turned and sought God with diligence.
Ölənləri görüb Allahı axtardılar, Geri dönüb Allahı səylə aradılar.
35 They remembered that God was their rock, and the Most High God their redeemer.
Yadlarına düşdü ki, Allah onların Qayası idi, Allah-Taala onların Satınalanı idi.
36 But they flattered him with their mouth, and lied to him with their tongue.
Lakin ağızları ilə Ona yaltaqlanırdılar, Dilləri ilə Ona yalan danışırdılar.
37 Their heart was not steady with him, they were faithless to his covenant.
Qəlblərində Ona qarşı dönük olmuşdular, Əhdinə vəfasız çıxmışdılar.
38 But he is full of pity: he pardons sin and destroys not. Often he turns his anger away, without stirring his wrath at all.
Allah isə rəhmlidir, günahı bağışlayır, Günahkarı yox etmir. Dəfələrlə qəzəbini saxlayır, Hiddətini tamamilə oyanmağa qoymayır.
39 So he remembered that they were but flesh, breath that passes and does not return.
Yada saldı ki, onlar yalnız bəşərdir, Onlar əsən, geri dönməyən küləyə bənzəyir.
40 But how often they rebelled in the desert, and caused him grief in the wilderness,
Neçə dəfə səhrada Ona qarşı üsyankar oldular, Neçə dəfə çöllükdə Onu kədərləndirdilər!
41 tempting God again and again, provoking the Holy One of Israel.
Allahı dönə-dönə sınadılar, İsrailin Müqəddəsinin xətrinə dəydilər.
42 They did not remember his strength, nor the day he redeemed from the foe,
Xatırlamadılar Onun qüdrətini, Düşməndən azad etdiyi günü,
43 how he set his signs in Egypt, in the country of Zoan his wonders.
Misirdə göstərdiyi əlamətləri, Soan bölgəsində göstərdiyi möcüzələri.
44 He turned their canals into blood, their streams undrinkable.
Misirlilər sulardan içə bilməsinlər deyə Suları qana döndərib çaylardan axıtmışdı.
45 He sent forth flies, which devoured them; frogs, too, which destroyed them.
Onları göndərdiyi mozalanlara yem etmişdi, Göndərdiyi qurbağalar ölkələrini xarabaya çevirmişdi.
46 Their crops he gave to the caterpillar, and the fruits of their toil to the locust.
Əkinlərini tırtıllara, Zəhmətlərinin bəhərini çəyirtkələrə vermişdi.
47 He slew their vines with hail, and their sycamore trees with frost.
Üzümlərini dolu ilə, Firon ənciri ağaclarını şaxta ilə məhv etmişdi.
48 He delivered their cattle to the hail, and their flocks to bolts of fire.
Naxırlarını dolu ilə, Sürülərini şimşəklə qırmışdı.
49 He let loose his hot anger among them, fury and wrath and distress, a band of destroying angels.
Onların üzərinə qızğın qəzəbini, Hirsini, hiddətini, dərdləri, Bir qoşun ölüm mələklərini tökmüşdü.
50 He cleared a path for his anger, did not spare them from death, but gave them over to pestilence.
Qızğın qəzəbinə yol açmışdı, Əsirgəmədən canlarına ölüm vermişdi, Həyatlarına bəla gətirmişdi.
51 He struck down all the firstborn in Egypt, the first fruits of their strength in the tents of Ham.
Hər Misirlinin ilk oğlunu, Ham nəslindən hər kişinin belindən gələn ilk oğlunu qırmışdı.
52 He led forth his people like sheep, he was guide to his flock in the desert.
Öz xalqını isə qoyun kimi oradan çıxarmışdı, Çöldən onları sürü kimi aparmışdı.
53 Securely he led them, and free from fear, while their foes were drowned in the sea.
Onları qorxudan uzaq, asayiş içində aparmışdı, Düşmənləri isə dənizdə qərq olmuşdu.
54 To his holy realm he brought them, to the mountain his right hand had purchased.
Onları Öz müqəddəs torpağına, Sağ əli ilə aldığı dağlar diyarına gətirdi.
55 He drove out the nations before them, and allotted their land for possession, and their tents for Israel to live in.
Onların qarşısından başqa millətləri qovdu, Torpaqlarını da İsrail qəbilələrinə mülk olaraq payladı, Yaşamaq üçün yurd-yuvalarını onlara verdi.
56 Yet they tempted and angered the Most High God, they did not observe his decrees.
Lakin onlar Allah-Taalanı sınadılar, Ona qarşı üsyankar oldular, Göstərişlərinə əməl etmədilər.
57 They drew back, false like their ancestors; they failed like a treacherous bow.
Ataları kimi dönüklük və xəyanət etdilər, Xarab kamandan atılan ox kimi əyri getdilər.
58 Their shrines stirred him to anger, their idols moved him to jealousy.
Onu səcdəgahları ilə qəzəbləndirdilər, Onu yonma bütləri ilə qısqandırdılar.
59 When God heard of this, he was furious, and he spurned Israel utterly.
Bunları eşidən Allah çox hiddətləndi, İsraili tamamilə rədd etdi.
60 He abandoned his home in Shiloh, the tent he had pitched among people.
İnsanlar arasında qaldığı çadırını, Şilodakı məskənini tərk etdi.
61 He gave his strength up to captivity, his glory to the hands of the foe.
Qüdrətini əsarətə, Şərəfini düşmən əlinə təslim etdi.
62 He gave his people to the sword, he was furious with his own.
Öz xalqını qılıncdan keçirtdi, Öz irsini qəzəbinə düçar etdi.
63 Fire devoured their young men, and their maidens had no marriage-song.
İgidləri alov uddu, Nişanlı qızlara toy çalınmadı.
64 Their priests fell by the sword, and their widows could not weep.
Kahinləri qılınclarla qırıldı, Arvadları dul qaldı, gözlərinin yaşı qurudu.
65 Then the Lord awoke as from sleep, like a warrior flushed with wine;
O zaman Xudavənd yuxulu insan kimi oyandı, Sanki şərabın təsirindən ayılan bir pəhləvandır.
66 and he beat back his foes, putting them to perpetual scorn.
Düşmənlərini vuraraq geri atdı, Əbədi olaraq onları rüsvay etdi.
67 He disowned the tent of Joseph, he rejected the tribe of Ephraim;
Yusifin nəslini rədd etdi, Efrayim qəbiləsini seçmədi.
68 but he chose the tribe of Judah, Mount Zion, which he loves.
Yəhuda qəbiləsini, Sevdiyi Sion dağını seçdi.
69 And he built like the heights his sanctuary, like the earth which he founded forever.
Öz Müqəddəs məkanını səma kimi, Əbədi qurduğu dünya kimi tikdi.
70 And he chose David his servant, taking him from the sheepfolds.
Çoban olan qulu Davudu seçdi, Onu qoyun ağıllarından götürdü.
71 From the mother-ewes he brought him, to be shepherd to Jacob his people, and to Israel his inheritance.
Əmlik quzuların qayğısına qalanı gətirdi, Xalqı Yaqub nəslinin və Öz irsi İsrailin çobanı etdi.
72 With upright heart did he shepherd them, and with skilful hands did he guide them.
Davud onları kamil ürəklə otardı, Əlindən gələn məharətlə onları irəli apardı.
