Psalms 78
1 “A psalm of Asaph.” Give ear, O my people, to my instruction! Incline your ears to the words of my mouth!
Asəfin maskili. Ey xalqım, təlimimi dinləyin, Dilimdən çıxan sözləri eşidin.
2 I will open my mouth in a psalm; I will utter sayings of ancient times.
Ağzımı bu məsəllə açıb Keçmişdəki müəmmaları bəyan edəcəyəm.
3 What we have heard and learned, And our fathers have told us,
Bunları eşitmişik, bilirik, Bizə atalarımız nəql edib.
4 We will not hide from their children; Showing to the generation to come the praises of Jehovah, His might, and the wonders he hath wrought.
Bunu onların nəvələrindən gizlətməyəcəyik; Rəbbin həmdə layiq işlərini, Onun qüdrətini, etdiyi xariqələri Gələcək nəsillərə söyləyəcəyik.
5 For he appointed statutes in Jacob, And established a law in Israel, Which he commanded our fathers To make known to their children;
Rəbb öyüd vermək üçün Yaqub nəslinə – İsrailə bir təlim qoydu. Ata-babalarımıza əmr etdi ki, Bu təlimi övladlarına öyrətsin.
6 So that the generation to come might know them; The children, which should be born, and rise up, Who should declare them to their children;
Qoy gələcək nəsil də bilsin, Gələcəkdə doğulacaq övladlar da Balalarına bu təlimi verə bilsin.
7 That they might put their trust in God, And not forget his deeds, But keep his commandments;
Qoy ümidlərini Allaha bağlasınlar, Allahın işlərini unutmasınlar, Əmrlərini yerinə yetirsinlər.
8 And might not be, like their forefathers, A stubborn and rebellious generation, —A generation whose heart was not fixed upon God, And whose spirit was not steadfast toward the Almighty.
Qoy ata-babaları kimi olmasınlar, Çünki onlar dikbaş, üsyankar bir nəsil idi. Allaha ürəkləri dönük, Könülləri vəfasız idi.
9 The children of Ephraim were like armed bowmen, Who turn their backs in the day of battle.
Efrayim övladları ox-kamanla silahlandılar, Amma döyüş günü tez geriyə qayıtdılar.
10 They kept not the covenant of God, And refused to walk in his law;
Allahın əhdini pozanlar belə etdilər, Sənin qanunlarınla yaşamaq istəmədilər.
11 And forgot his mighty deeds, And the wonders he had shown them.
Allahın işlərini, Göstərdiyi xariqələrini unutdular.
12 Marvellous things did he in the sight of their fathers, In the land of Egypt, in the field of Zoan.
Allah Misir torpağında, Soan bölgəsində, Ata-babalarının gözləri önündə xariqələr göstərmişdi.
13 He divided the sea, and caused them to pass through; Yea, he made the waters to stand as a heap.
Dənizi yarıb onları keçirmişdi, Suları divar kimi saxlamışdı.
14 By day he led them by a cloud, And all the night by a light of fire.
Onlara gündüz buludla, Bütün gecə şəfəq saçan alovla yol göstərmişdi.
15 He clave the rocks in the wilderness, And gave them drink, as from the great deep.
Çöldə qayaları yarmışdı, İçsinlər deyə ümman kimi bol su çıxarmışdı.
16 From the rock he brought flowing streams, And made water to run down like rivers.
Qayadan suları sel kimi çıxarmışdı, Bu suları çaylar kimi axıtmışdı.
17 Yet still they sinned against him, And provoked the Most High in the desert.
Amma onlar günah etməyi davam etdirdilər, Səhrada Haqq-Taalaya qarşı üsyankar oldular.
18 They tempted God in their hearts, By asking food for their delight.
İştahaları artdı, yemək tələb etdilər, Ürəklərində Allahı sınağa çəkdilər.
19 Yea, they spake against God, and said, “Can God spread a table in the wilderness?
Allahın əleyhinə belə danışdılar: «Məgər Allah çöldə süfrə qura bilər?
20 Behold! he smote the rock, and the water flowed, And streams gushed forth: Is he also able to give bread? Can he provide flesh for his people?”
Nə olsun qayaya vuranda sular axdı, Sellər aşıb-daşdı. Görəsən O, çörək verə bilərmi? Xalqına ət verə bilərmi?»
21 When, therefore, the LORD heard this, he was wroth: So a fire was kindled against Jacob, And anger arose against Israel.
Rəbb bunu eşidərkən qəzəbləndi, Yaquba qarşı alovunu yerə tökdü, İsrailə qarşı hiddəti artdı.
22 Because they believed not in God, And trusted not in his aid.
Çünki onlar Allaha inanmırdılar, Onun qurtuluşuna arxalanmırdılar.
23 Yet he had commanded the clouds above, And had opened the doors of heaven;
Bununla belə, uca səmaya əmr etdi, Göylərin qapılarını açdırdı.
24 And had rained down upon them manna for food, And had given them the corn of heaven.
Onlara yemək üçün manna yağdırdı, Göylərin taxılını verdi.
25 Every one ate the food of princes; He sent them bread to the full.
İnsan mələklərin çörəyindən yedi, Onlara doyunca yemək verildi.
26 Then he caused a strong wind to blow in the heavens, And by his power he brought a south wind;
Göylərdə şərq küləyini əsdirdi, Qüdrəti ilə cənub küləyini gətirdi.
27 He rained down flesh upon them as dust, And feathered fowls as the sand of the sea.
Başlarına toz kimi ət yağdırdı, Onlara dənizdəki qum qədər quşlar göndərdi.
28 He caused them to fall in the midst of their camp, Round about their habitations.
Düşərgələrinin ortasına, Qaldıqları yerin ətrafına səpələdi.
29 So they did eat, and were filled; For he gave them their own desire.
Onlar doyunca, çox yedi, İştahaları çəkən şeyləri onlara verdi.
30 Their desire was not yet satisfied, And their meat was yet in their mouths,
Lakin iştahaları qurtarmamış, Yemək ağızlarında olarkən
31 When the wrath of God came upon them, And slew their strong men, And smote down the chosen men of Israel.
Allah onlara qarşı hiddətini artırdı, Ətli-canlılarını qırdı, İsrail igidlərini vurub yerə sərdi.
32 For all this they sinned still, And put no trust in his wondrous works.
Bununla belə, günahlarını davam etdirdilər, Onun xariqələrinə inanmadılar.
33 Therefore he consumed their days in vanity, And their years in sudden destruction.
Buna görə də günlərini puç etdi, Dəhşətlə ömürlərini sona yetirdi.
34 When he slew them, they sought him; They returned, and sought earnestly for God;
Ölənləri görüb Allahı axtardılar, Geri dönüb Allahı səylə aradılar.
35 And remembered that God was their rock, And the Most High their redeemer.
Yadlarına düşdü ki, Allah onların Qayası idi, Allah-Taala onların Satınalanı idi.
36 But they only flattered him with their mouths, And spake falsely to him with their tongues.
Lakin ağızları ilə Ona yaltaqlanırdılar, Dilləri ilə Ona yalan danışırdılar.
37 For their hearts were not true to him, Nor were they steadfast in his covenant.
Qəlblərində Ona qarşı dönük olmuşdular, Əhdinə vəfasız çıxmışdılar.
38 Yet, being full of compassion, he forgave their iniquity, And would not utterly destroy them; Often he restrained his indignation, And stirred not up all his anger.
Allah isə rəhmlidir, günahı bağışlayır, Günahkarı yox etmir. Dəfələrlə qəzəbini saxlayır, Hiddətini tamamilə oyanmağa qoymayır.
39 He remembered that they were but flesh, —A breath, that passeth and cometh not back.
Yada saldı ki, onlar yalnız bəşərdir, Onlar əsən, geri dönməyən küləyə bənzəyir.
40 How often did they provoke him in the wilderness! How often did they anger him in the desert!
Neçə dəfə səhrada Ona qarşı üsyankar oldular, Neçə dəfə çöllükdə Onu kədərləndirdilər!
41 Again and again they tempted God, And offended the Holy One of Israel.
Allahı dönə-dönə sınadılar, İsrailin Müqəddəsinin xətrinə dəydilər.
42 They remembered not his hand, Nor the day when he delivered them from the enemy;
Xatırlamadılar Onun qüdrətini, Düşməndən azad etdiyi günü,
43 What signs he had wrought in Egypt, And what wonders in the fields of Zoan.
Misirdə göstərdiyi əlamətləri, Soan bölgəsində göstərdiyi möcüzələri.
44 He turned their rivers into blood, So that they could not drink of their streams.
Misirlilər sulardan içə bilməsinlər deyə Suları qana döndərib çaylardan axıtmışdı.
45 He sent amongst them flies, which devoured them, And frogs, which destroyed them.
Onları göndərdiyi mozalanlara yem etmişdi, Göndərdiyi qurbağalar ölkələrini xarabaya çevirmişdi.
46 He gave also their fruits to the caterpillar, And their labor to the locust.
Əkinlərini tırtıllara, Zəhmətlərinin bəhərini çəyirtkələrə vermişdi.
47 He destroyed their vines with hail, And their sycamore-trees with frost.
Üzümlərini dolu ilə, Firon ənciri ağaclarını şaxta ilə məhv etmişdi.
48 He also gave up their cattle to hail, And their flocks to hot thunderbolts.
Naxırlarını dolu ilə, Sürülərini şimşəklə qırmışdı.
49 He sent against them the fierceness of his anger, Wrath, indignation, and woe, —A host of angels of evil.
Onların üzərinə qızğın qəzəbini, Hirsini, hiddətini, dərdləri, Bir qoşun ölüm mələklərini tökmüşdü.
50 He made a way for his anger, He spared them not from death, But gave up their lives to the pestilence.
Qızğın qəzəbinə yol açmışdı, Əsirgəmədən canlarına ölüm vermişdi, Həyatlarına bəla gətirmişdi.
51 He smote all the firstborn in Egypt; The first-fruits of their strength in the tents of Ham.
Hər Misirlinin ilk oğlunu, Ham nəslindən hər kişinin belindən gələn ilk oğlunu qırmışdı.
52 But he led forth his own people like sheep, And guided them like a flock in the wilderness.
Öz xalqını isə qoyun kimi oradan çıxarmışdı, Çöldən onları sürü kimi aparmışdı.
53 He led them on safely, so that they feared not, While the sea overwhelmed their enemies.
Onları qorxudan uzaq, asayiş içində aparmışdı, Düşmənləri isə dənizdə qərq olmuşdu.
54 He brought them to his own sacred border, Even to this mountain which his right hand had gained.
Onları Öz müqəddəs torpağına, Sağ əli ilə aldığı dağlar diyarına gətirdi.
55 He cast out the nations before them, And divided their land by a measuring-line, as an inheritance, And caused the tribes of Israel to dwell in their tents.
Onların qarşısından başqa millətləri qovdu, Torpaqlarını da İsrail qəbilələrinə mülk olaraq payladı, Yaşamaq üçün yurd-yuvalarını onlara verdi.
56 Yet they tempted and provoked God, the Most High, And kept not his statutes;
Lakin onlar Allah-Taalanı sınadılar, Ona qarşı üsyankar oldular, Göstərişlərinə əməl etmədilər.
57 Like their fathers they were faithless, and turned back; They turned aside, like a deceitful bow.
Ataları kimi dönüklük və xəyanət etdilər, Xarab kamandan atılan ox kimi əyri getdilər.
58 They provoked his anger by their high places, And stirred up his jealousy by their graven images.
Onu səcdəgahları ilə qəzəbləndirdilər, Onu yonma bütləri ilə qısqandırdılar.
59 God saw this, and was wroth, And greatly abhorred Israel;
Bunları eşidən Allah çox hiddətləndi, İsraili tamamilə rədd etdi.
60 So that he forsook the habitation at Shiloh, The tabernacle where he dwelt among men,
İnsanlar arasında qaldığı çadırını, Şilodakı məskənini tərk etdi.
61 And delivered his strength into captivity, And his glory into the hand of the enemy.
Qüdrətini əsarətə, Şərəfini düşmən əlinə təslim etdi.
62 His own people he gave up to the sword, And was wroth with his own inheritance.
Öz xalqını qılıncdan keçirtdi, Öz irsini qəzəbinə düçar etdi.
63 Fire consumed their young men, And their maidens did not bewail them.
İgidləri alov uddu, Nişanlı qızlara toy çalınmadı.
64 Their priests fell by the sword, And their widows made no lamentation.
Kahinləri qılınclarla qırıldı, Arvadları dul qaldı, gözlərinin yaşı qurudu.
65 But at length the Lord awaked as from sleep, As a hero who had been overpowered by wine;
O zaman Xudavənd yuxulu insan kimi oyandı, Sanki şərabın təsirindən ayılan bir pəhləvandır.
66 He smote his enemies, and drove them back, And covered them with everlasting disgrace.
Düşmənlərini vuraraq geri atdı, Əbədi olaraq onları rüsvay etdi.
67 Yet he rejected the tents of Joseph, And chose not the tribe of Ephraim;
Yusifin nəslini rədd etdi, Efrayim qəbiləsini seçmədi.
68 But chose the tribe of Judah, The Mount Zion which he loved;
Yəhuda qəbiləsini, Sevdiyi Sion dağını seçdi.
69 Where he built, like the heavens, his sanctuary; Like the earth, which he hath established for ever.
Öz Müqəddəs məkanını səma kimi, Əbədi qurduğu dünya kimi tikdi.
70 And he chose David, his servant, And took him from the sheepfolds;
Çoban olan qulu Davudu seçdi, Onu qoyun ağıllarından götürdü.
71 From tending the suckling ewes he brought him To feed Jacob his people, And Israel his inheritance.
Əmlik quzuların qayğısına qalanı gətirdi, Xalqı Yaqub nəslinin və Öz irsi İsrailin çobanı etdi.
72 He fed them with an upright heart, And guided them with skilful hands.
Davud onları kamil ürəklə otardı, Əlindən gələn məharətlə onları irəli apardı.
