Psalms 74
1 “A psalm of Asaph.” O God! why hast thou cast us off for ever? Why doth thine anger smoke against the flock of thy pasture?
Guð, hvers vegna hefur þú hafnað okkur fyrir fullt og allt? Af hverju ertu reiður? Við erum þó þín eigin hjörð?
2 Remember the people which thou didst purchase of old; Thine own inheritance, which thou didst redeem; That Mount Zion, where thou once didst dwell!
Mundu, að við erum þjóðin þín – fólkið sem þú forðum leystir úr útlegð og valdir þér til eignar og gleði. Þú útvaldir Jerúsalem sem bústað þinn á jörðu.
3 Hasten thy steps to those utter desolations! Every thing in the sanctuary hath the enemy abused!
Fáðu þér göngu og skoðaðu rústirnar! Sjáðu, óvinirnir hafa eyðilagt borgina og musteri þitt.
4 Thine enemies roar in the place of thine assemblies; Their own symbols have they set up for signs.
Þar, já, inni í helgidómnum, æptu þeir heróp, reistu stríðsfána sína og guðamyndir og fögnuðu sigri!
5 They appear like those who raise the axe against a thicket;
Allt er eins og rjúkandi rúst, eins og brunninn skógur.
6 They have broken down the carved work of thy temple with axes and hammers;
Með öxum sínum og sleggjum hjuggu þeir og brutu allan útskurðinn.
7 They have cast fire into thy sanctuary; They have profaned, and cast to the ground, the dwelling-place of thy name.
Þeir kveiktu í musterinu og gjöreyddu helgidóm þinn, Drottinn.
8 They said in their hearts, “Let us destroy them all together!” They have burned all God's places of assembly in the land.
„Þurrkum út allt sem minnir á Drottin!“öskruðu þeir og brenndu síðan öll samkomuhús Guðs í landinu.
9 We no longer see our signs; There is no prophet among us, Nor any one that knoweth how long this desolation shall endure.
Ekkert er nú eftir sem sýnir að við séum þín útvalda þjóð. Spámennirnir eru horfnir og hver getur þá sagt okkur hvenær þessi ósköp munu enda?
10 How long, O God! shall the adversary revile? Shall the enemy blaspheme thy name for ever?
Hve lengi ætlar þú Guð að leyfa óvinum þínum að óvirða nafn þitt? Ætlar þú að láta þá komast upp með þetta að eilífu?
11 Why withdrawest thou thy hand, even thy right hand? Take it from thy bosom, and destroy!
Eftir hverju ertu að bíða? Af hverju gerir þú ekkert? Ó, rektu þá burt með þinni sterku hendi!
12 Yet God was our king of old, Working salvation in the midst of the earth.
Guð, þú ert konungur minn frá alda öðli. Hjálpar þinnar hef ég notið á öllum mínum ferðum.
13 Thou didst divide the sea by thy power; Thou didst crush the heads of the sea-monsters in the waters.
Þú klaufst hafið með mætti þínum,
14 Thou didst break in pieces the head of the crocodile; Thou gavest him for food to the inhabitants of the desert.
molaðir haus sjávarguðsins!
15 Thou didst cleave forth the fountain and the stream; Thou didst dry up perennial rivers.
Eftir skipun þinni opnuðust lindir og þar gat þjóð þín svalað þorstanum. Og þú þurrkaðir fyrir þau farveg Jórdanar, sem annars streymir endalaust.
16 Thine is the day, and thine the night; Thou didst prepare the light and the sun.
Þú stjórnar bæði nóttu og degi og sólina og stjörnurnar hefur þú skapað.
17 Thou didst establish all the boundaries of the earth; Thou didst make summer and winter.
Öll náttúran er á valdi þínu og vetur og sumar eru þín verk.
18 O remember that the enemy hath reviled Jehovah; That an impious people hath blasphemed thy name!
Drottinn líttu á, óvinir þínir spotta þig, ofstopalýður óvirðir nafn þitt!
19 Give not up the life of thy turtle-dove to the wild beast; Forget not for ever thine afflicted people!
Ó, Drottinn, frelsaðu mig! Verndaðu turtildúfuna þína fyrir ránfuglunum. Bjargaðu eignarlýð þínum úr klóm varganna.
20 Have regard to thy covenant! For all the dark places of the land are full of the abodes of cruelty.
Minnstu loforða þinna! Landið er hulið myrkri og ofbeldismenn út um allt.
21 O let not the afflicted go away ashamed! Let the poor and needy praise thy name!
Drottinn, þjóð þín er kúguð, en láttu hana ekki þurfa að þola þessa svívirðing endalaust. Leyfðu hinum fátæku og hrjáðu að lofa nafn þitt!
22 Arise, O God! maintain thy cause! Remember how the impious revileth thee daily!
Komdu, ó Guð, og ákærðu óvini okkar. Hlustaðu á óþverrann sem þessi illmenni ausa yfir þig alla daga!
23 Forget not the clamor of thine adversaries, —The noise of thine enemies, which continually increaseth!
Gleymdu ekki formælingum óvina þinna, þær glymja hærra og hærra.
