Job 9
1 Then Job answered and said:
Eyüp şöyle yanıtladı:
2 Of a truth, I know that it is so: For how can man be just before God?
“Biliyorum, gerçekten öyledir, Ama Tanrı'nın önünde insan nasıl haklı çıkabilir?
3 If he choose to contend with him, He cannot answer him to one charge of a thousand.
Biri O'nunla tartışmak istese, Binde bir bile O'na yanıt veremez.
4 He is excellent in wisdom, mighty in strength: Who hath hardened himself against him, and prospered?
O'nun bilgisi derin, gücü eşsizdir, Kim O'na direndi de ayakta kaldı?
5 He removeth the mountains, and they know it not; He overturneth them in his anger.
O dağları yerinden oynatır da, Dağlar farkına varmaz, Öfkeyle altüst eder onları.
6 He shaketh the earth out of her place, And the pillars thereof tremble.
Dünyayı yerinden oynatır, Direklerini titretir.
7 He commandeth the sun, and it riseth not, And he sealeth up the stars.
Güneşe buyruk verir, doğmaz güneş, Yıldızları mühürler.
8 He alone spreadeth out the heavens, And walketh upon the high waves of the sea.
O'dur tek başına gökleri geren, Denizin dalgaları üzerinde yürüyen.
9 He made the Bear, Orion, and the Pleiades, And the secret chambers of the South.
Büyük Ayı'yı, Oryon'u, Ülker'i, Güney takımyıldızlarını yaratan O'dur.
10 He doeth great things past finding out, Yea, wonderful things without number.
Anlayamadığımız büyük işler, Sayısız şaşılası işler yapan O'dur.
11 Lo! he goeth by me, but I see him not; He passeth along, but I do not perceive him.
İşte, yanımdan geçer, O'nu göremem, Geçip gider, farkına bile varmam.
12 Lo! he seizeth, and who can hinder him? Who will say to him, What doest thou?
Evet, O avını kaparsa, kim O'nu durdurabilir? Kim O'na, ‘Ne yapıyorsun’ diyebilir?
13 God will not turn away his anger; The proud helpers are brought low before him.
Tanrı öfkesini dizginlemez, Rahav'ın yardımcıları bile O'nun ayağına kapanır.
14 How much less shall I answer him, And choose out words to contend with him?
“Nerde kaldı ki, ben O'na yanıt vereyim, O'nunla tartışmak için söz bulayım?
15 Though I were innocent, I would not answer him; I would cast myself on the mercy of my judge.
Haklı olsam da O'na yanıt veremez, Merhamet etmesi için yargıcıma yalvarırdım ancak.
16 Should I call, and he make answer to me, I could not believe that he listened to my voice, —
O'nu çağırsam, O da bana yanıt verseydi, Yine de inanmazdım sesime kulak verdiğine.
17 He who falleth upon me with a tempest, And multiplieth my wounds without cause!
O beni kasırgayla eziyor, Nedensiz yaralarımı çoğaltıyor.
18 Who will not suffer me to take my breath, But filleth me with bitterness!
Soluk almama izin vermiyor, Ancak beni acıya doyuruyor.
19 If I look to strength, “Lo! here am I!” [[saith he, ]] If to justice, “Who shall summon me to trial?”
Sorun güç sorunuysa, O güçlüdür! Adalet sorunuysa, kim O'nu mahkemeye çağırabilir?
20 Though I were upright, yet must my own mouth condemn me; Though I were innocent, He would prove me perverse.
Suçsuz olsam ağzım beni suçlar, Kusursuz olsam beni suçlu çıkarır.
21 Though I were innocent, I would not care for myself; I would despise my life.
“Kusursuz olsam da kendime aldırdığım yok, Yaşamımı hor görüyorum.
22 It is all one; therefore I will affirm, He destroyeth the righteous and the wicked alike.
Hepsi bir, bu yüzden diyorum ki, ‘O suçluyu da suçsuzu da yok ediyor.’
23 When the scourge bringeth sudden destruction, He laugheth at the sufferings of the innocent.
Kırbaç ansızın ölüm saçınca, O suçsuzların sıkıntısıyla eğlenir.
24 The earth is given into the hands of the wicked; He covereth the face of the judges thereof; If it be not He, who is it?
Dünya kötülerin eline verilmiş, Yargıçların gözünü kapayan O'dur. O değilse, kimdir?
25 My days have been swifter than a courier; They have fled away; they have seen no good.
“Günlerim koşucudan çabuk, İyilik görmeden geçmekte.
26 They have gone by like the reed-skiffs; Like the eagle, darting upon his prey.
Kamış sandal gibi kayıp gidiyor, Avının üstüne süzülen kartal gibi.
27 If I say, I will forget my lamentation, I will change my countenance, and take courage,
‘Acılarımı unutayım, Üzgün çehremi değiştirip gülümseyeyim’ desem,
28 Still am I in dread of the multitude of my sorrows; For I know that thou wilt not hold me innocent.
Bütün dertlerimden yılarım, Çünkü beni suçsuz saymayacağını biliyorum.
29 I shall be found guilty; Why then should I labor in vain?
Madem suçlanacağım, Neden boş yere uğraşayım?
30 If I wash myself in snow, And cleanse my hands with lye,
Sabun otuyla yıkansam, Ellerimi kül suyuyla temizlesem,
31 Still wilt thou plunge me into the pit, So that my own clothes will abhor me.
Beni yine pisliğe batırırsın, Giysilerim bile benden tiksinir.
32 For He is not a man, as I am, that I may contend with him, And that we may go together into judgment;
O benim gibi bir insan değil ki, O'na yanıt vereyim, Birlikte mahkemeye gideyim.
33 There is no umpire between us, Who may lay his hand upon us both.
Keşke aramızda bir hakem olsa da, Elini ikimizin üstüne koysa!
34 Let him take from me his rod, And not dismay me with his terrors,
Tanrı sopasını üzerimden kaldırsın, Dehşeti beni yıldırmasın.
35 Then I will speak, and not be afraid of him: For I am not so at heart.
O zaman konuşur, O'ndan korkmazdım, Ama bu durumda bir şey yapamam.
