Job 7
1 Is there not a war-service for man on the earth? Are not his days as the days of a hireling?
Izali czas nie jest zamierzony człowiekowi na ziemi? a jako dni najemnicze nie są dni jego?
2 As a servant panteth for the shade, And as a hireling looketh for his wages,
Jako sługa pragnie cienia, a jako najemnik czeka końca pracy swojej:
3 So am I made to possess months of affliction, And wearisome nights are appointed for me.
Takiem ja prawem dziedzicznem wziął miesiące próżne, a nocy boleśne są mi naznaczone.
4 If I lie down, I say, When shall I arise, and the night be gone? And I am full of restlessness until the dawning of the day.
Układęli się, tedy mówię: Kiedyż wstanę? a rychło pominie noc? i pełen bywam myślenia aż do świtania.
5 My flesh is clothed with worms, and clods of dust; My skin is broken and become loathsome.
Obleczone jest ciało moje w robaki i w plugastwo z prochu; skóra moja popadała się, i rozsiadła się.
6 My days are swifter than a weaver's shuttle; They pass away without hope.
Dni moje prędsze są, niż czółnek tkacki, i strawione są bez nadziei.
7 O remember that my life is a breath; That mine eye shall no more see good!
Wspomnij, o Panie! iż wiatrem jest żywot mój, nie wróci się oko moje, aby widziało dobre rzeczy.
8 The eye of him that hath seen me shall see me no more; Thine eyes shall look for me, but I shall not be.
Ani mię ogląda oko, które mię widywało; oczy twoje obrócone będą na mię, a mnie nie będzie.
9 As the cloud dissolveth and wasteth away, So he that goeth down to the grave shall arise no more; (Sheol h7585)
Jako niszczeje obłok i przemija, tak zstępujący do grobu nie wynijdzie; (Sheol h7585)
10 No more shall he return to his house, And his dwelling-place shall know him no more.
Nie wróci się więcej do domu swego, ani go więcej pozna miejsce jego.
11 Therefore I will not restrain my mouth; I will speak in the anguish of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul.
Przetoż ja nie mogę zawściągnąć ust moich; mówić będę w utrapieniu ducha mego, będę rozmawiał w gorzkości duszy mojej.
12 Am I a sea, or a sea-monster, That thou settest a watch over me?
Izażem ja jest morze, albo wieloryb, zasię mię osadził strażą?
13 When I say, My bed shall relieve me, My couch shall ease my complaint,
Gdym rzekł: Pocieszy mię łoże moje, i ulży mi narzekania mego pościel moja:
14 Then thou scarest me with dreams, And terrifiest me with visions;
Tedy mię straszysz przez sny, i przez widzenia trwożysz mną.
15 So that my soul chooseth strangling, Yea, death, rather than these my bones.
A przetoż obrała sobie powieszenie dusz moja, a śmierć raczej, niż zostać w kościach.
16 I am wasting away; I shall not live alway: Let me alone, for my days are a vapor!
Sprzykrzyłem sobie żywot, nie wiecznie będę żyw. Zaniechajże mię, bo marnością są dni moje.
17 What is man, that thou shouldst make great account him, And fix thy mind upon him?—
Cóż jest człowiek, że go tak wielce ważysz? a że przykładasz ku niemu serce twoje?
18 That thou shouldst visit him every morning, And prove him every moment?
A że go nawiedzasz na każdy zaranek? i na każdą chwilę doświadczasz go?
19 How long ere thou wilt look away from me, And let me alone, till I have time to breathe?
Pokądże się nie odwrócisz odemnie? a nie zaniechasz mię, ażbym przełknął ślinę moję?
20 If I have sinned, what have I done to thee, O thou watcher of men! Why hast thou set me up as thy mark, So that I have become a burden to myself?
Zgrzeszyłem, cóż mam czynić? o stróżu ludzki! czemuś mię sobie za cel położył, abym był sam sobie ciężarem?
21 And why dost thou not pardon my transgression, And take away mine iniquity? For soon shall I sleep in the dust; And, though thou seek me diligently, I shall not be.
Przecz nie odejmiesz przestępstwa mego, i nie przepuścisz nieprawości mojej? Bo się teraz w prochu położę, a choćbyś mię szukał rano, nie będzie mię.
