Job 7
1 Is there not a war-service for man on the earth? Are not his days as the days of a hireling?
Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.
2 As a servant panteth for the shade, And as a hireling looketh for his wages,
Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,
3 So am I made to possess months of affliction, And wearisome nights are appointed for me.
Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.
4 If I lie down, I say, When shall I arise, and the night be gone? And I am full of restlessness until the dawning of the day.
Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.
5 My flesh is clothed with worms, and clods of dust; My skin is broken and become loathsome.
Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.
6 My days are swifter than a weaver's shuttle; They pass away without hope.
Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.
7 O remember that my life is a breath; That mine eye shall no more see good!
Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;
8 The eye of him that hath seen me shall see me no more; Thine eyes shall look for me, but I shall not be.
Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.
9 As the cloud dissolveth and wasteth away, So he that goeth down to the grave shall arise no more; (Sheol h7585)
Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en Ŝeolon; (Sheol h7585)
10 No more shall he return to his house, And his dwelling-place shall know him no more.
Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.
11 Therefore I will not restrain my mouth; I will speak in the anguish of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul.
Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.
12 Am I a sea, or a sea-monster, That thou settest a watch over me?
Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?
13 When I say, My bed shall relieve me, My couch shall ease my complaint,
Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,
14 Then thou scarest me with dreams, And terrifiest me with visions;
Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;
15 So that my soul chooseth strangling, Yea, death, rather than these my bones.
Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.
16 I am wasting away; I shall not live alway: Let me alone, for my days are a vapor!
Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.
17 What is man, that thou shouldst make great account him, And fix thy mind upon him?—
Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,
18 That thou shouldst visit him every morning, And prove him every moment?
Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?
19 How long ere thou wilt look away from me, And let me alone, till I have time to breathe?
Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?
20 If I have sinned, what have I done to thee, O thou watcher of men! Why hast thou set me up as thy mark, So that I have become a burden to myself?
Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?
21 And why dost thou not pardon my transgression, And take away mine iniquity? For soon shall I sleep in the dust; And, though thou seek me diligently, I shall not be.
Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.
