Job 4
1 Then spake Eliphaz the Temanite, and said:
Tedy odpowiedział Elifas Temańczyk, i rzekł:
2 If one attempt a word with thee, wilt thou be offended? But who can refrain from speaking?
Jeźli będziemy mówili z tobą, nie będzie ci to przykro? Ale któż się może od mówienia zatrzymać?
3 Behold, thou hast admonished many; Thou hast strengthened feeble hands;
Otoś ich wiele uczył, i ręceś mdłe potwierdzał.
4 Thy words have upheld him that was falling, And thou hast given strength to feeble knees.
Upadającego wspierały mowy twoje, a kolana zemdlone posilałeś.
5 But now it is come upon thee, and thou faintest; It toucheth thee, and thou art confounded!
A teraz, gdy to na cię przyszło, niecierpliwie znosisz, a iż cię dotknęło, trwożysz sobą.
6 Is not thy fear of God thy hope, And the uprightness of thy ways thy confidence?
Azaż pobożność twoja nie była ufnością twoją, a uprzejmość spraw twoich oczekiwaniem twojem?
7 Remember, I pray thee, who ever perished being innocent? Or where have the righteous been cut off?
Wspomnij proszę, kto kiedy niewinny zginął? albo gdzieby ludzie szczerzy zniszczeli?
8 According to what I have seen, they who plough iniquity, And sow mischief, reap the same.
Jakom widał, że ci, którzy orali złość, i rozsiewali przewrotność, toż też zasię żęli.
9 By the blast of God they perish, And by the breath of his nostrils they are consumed.
Bo tchnieniem Bożem giną, a od ducha gniewu jego niszczeją.
10 The roaring of the lion, and the voice of the fierce lion, And the teeth of the young lions are broken.
Ryk lwi, i głos lwicy, i zęby lwiąt wytrącają.
11 The fierce lion perisheth for lack of prey, And the whelps of the lioness are scattered abroad.
Lew ginie, iż nie ma łupu, i szczenięta lwie rozproszone bywają.
12 A word was once secretly brought to me, And mine ear caught a whisper thereof.
Nadto doszło mię słowo potajemnie, i pojęło ucho moje cokolwiek z niego.
13 Amid thoughts from visions of the night, When deep sleep falleth upon men,
W rozmyślaniu widzenia nocnego, gdy przypada twardy sen na ludzi,
14 A fear and a horror came upon me, Which made all my bones to shake.
Zdjął mię strach i lękanie, które wszystkie kości moje przestraszyło.
15 Then a spirit passed before my face, The hair of my flesh rose on end;
A duch szedł przed twarzą moją, tak, iż włosy wstały na ciele mojem.
16 It stood still, but its form I could not discern; An image was before mine eyes; There was silence, and I heard a voice:
Stanął, a nie znałem twarzy jego, kształt tylko jakiś był przed oczyma memi; uciszyłem się, i słyszałem głos mówiący:
17 “Shall mortal man be more just than God? Shall man be more pure than his Maker?
Izali człowiek może być sprawiedliwszy niżeli Bóg; albo mąż czystszy niż Stworzyciel jego?
18 Behold, he putteth no trust in his ministering spirits, And his angels he chargeth with frailty.
Oto w sługach jego niemasz doskonałości, a w Aniołach swoich znalazł niedostatek;
19 What then are they who dwell in houses of clay, Whose foundation is in the dust, Who crumble to pieces, as if moth-eaten!
Daleko więcej w tych, co mieszkają w domach glinianych, których grunt jest na prochu, i starci bywają snadniej niżeli mól.
20 Between morning and evening are they destroyed; They perish for ever, and none regardeth it.
Od poranku aż do wieczora bywają starci; a iż tego nie uważają, na wieki zginą.
21 The excellency that is in them is torn away; They die before they have become wise.”
Azaż zacność ich nie pomija z nimi? umierają, ale nie w mądrości.
